Indeks cen konsumpcyjnych dla pracowników otrzymujących wynagrodzenie w miastach i pracowników umysłowych (CPI-W)
Co to jest wskaźnik cen konsumpcyjnych dla pracowników miejskich i pracowników umysłowych (CPI-W)?
Indeks cen konsumpcyjnych dla pracowników najemnych i pracowników biurowych w miastach (CPI-W) to zmiana wskaźnika cen konsumpcyjnych, zgodnie z wymogami Biura Statystyki Pracy (BLS) w Stanach Zjednoczonych, który mierzy zmiany cen konsumpcyjnych niektórych pracowników są narażone na działanie. Indeks jest stosowany głównie w ujęciu rocznym, aby odzwierciedlić zmiany kosztów świadczeń wypłacanych beneficjentom Ubezpieczeń Społecznych.
Indeks cen konsumpcyjnych dla pracowników miejskich i pracowników biurowych jest aktualizowany co miesiąc, zwykle z miesięcznym opóźnieniem.
Zrozumienie wskaźnika cen konsumpcyjnych dla pracowników miejskich i pracowników umysłowych (CPI-W)
CPI-W jest obliczany przy użyciu tych samych danych zebranych przez Biuro Statystyki Pracy, ale zawiera informacje tylko z niektórych danych demograficznych: tych gospodarstw domowych, w których co najmniej 50% dochodu gospodarstwa domowego pochodzi z prac biurowych lub płatnych osoby w gospodarstwie domowym muszą być zatrudnione przez co najmniej 70 procent w roku.
CPI-W jest używany jako punkt odniesienia dla wielu planów świadczeń, aby odzwierciedlić zmiany w koszcie świadczeń, ale można go również wykorzystać przy obliczaniu przyszłych zobowiązań kontraktowych.
Historia indeksu cen konsumpcyjnych dla pracowników pobierających wynagrodzenie w miastach i pracowników biurowych
W 1974 roku BLS rozważał porzucenie CPI-W na rzecz szerszejpopulacji CPI-U. Jednak liderzy związków zawodowych, członkowie Kongresu i członkowie innych organizacji, którzy byli użytkownikami danych CPI, sprzeciwiali się – nie sprzeciwiali się nowemu indeksowi, ale mieli problem z zastąpieniem CPI-W. Martwili się, że szerszy indeks nie będzie już „mocno ugruntowany w doświadczeniach pracowników o niskich i średnich dochodach”. Zamiast tego promowali utworzenie oddzielnego indeksu obejmującego dodatkowych pracowników.
W rezultacie, kiedy BLS wprowadził CPI-U w 1978 roku, kontynuował obliczanie CPI-W. Oczywiście CPI-W nie zaprzestano mimo wszystko po trzech latach – ale tak się stało, że zostały fundusze na przeprowadzenie niezależnego badania cen dla obu oficjalnych populacji. W wyniku tych cięć budżetowych i ponieważ zaobserwowano niewielką różnicę między miarami CPI-U i CPI-W w tym okresie, BLS zaprzestał tworzenia oddzielnych, ale pokrywających się prób poszczególnych pozycji i rynków zbytu utrzymywanych w latach 1978–1980 dla CPI-U i CPI-W.
Ekonomiści z BLS śledzą teraz wydatki i ceny za pomocą próby CPI-U obejmującej obszary geograficzne, punkty sprzedaży, przedmioty i ceny. Wskaźnik CPI-W jest następnie wyprowadzany poprzez dostosowanie wag dla różnych kategorii wydatków, co odzwierciedla fakt, że nawyki wydawnicze populacji pracowników najemnych różnią się nieco od wszystkich miejskich populacji konsumenckich.