Ustawa antymonopolowa Claytona
Co to jest ustawa antymonopolowa Clayton?
Ustawa Clayton Antitrust Act jest aktem prawnym uchwalonym przez Kongres Stanów Zjednoczonych w 1914 roku. Ustawa określa nieetyczne praktyki biznesowe, takie jak ustalanie cen i monopole, a także chroni różne prawa pracownicze. Federalna Komisja Handlu (FTC) i antymonopolowe Division amerykańskiego Departamentu Sprawiedliwości (DOJ) egzekwowania przepisów Ustawy antymonopolowej Clayton, które nadal wpływają amerykańskich praktyk biznesowych dzisiaj.
Kluczowe wnioski
- Ustawa Clayton Antitrust Act, uchwalona w 1914 roku, nadal reguluje praktyki biznesowe w Stanach Zjednoczonych.
- Ustawa ta, mająca na celu wzmocnienie wcześniejszych przepisów antymonopolowych, zabrania antykonkurencyjnych fuzji, drapieżnych i dyskryminacyjnych cen oraz innych form nieetycznego zachowania przedsiębiorstw.
- Ustawa Clayton Antitrust Act chroni również osoby fizyczne, zezwalając na pozwy przeciwko firmom i chroniąc prawa pracowników do pokojowego organizowania się i protestowania.
- W ustawie dokonano kilku zmian rozszerzających jej przepisy.
Zrozumieć ustawę antymonopolową Claytona
Na przełomie XIX i XX wieku garstka dużych amerykańskich korporacji zaczęła dominować w całych segmentach przemysłu, angażując się w drapieżne ceny, transakcje na wyłączność i fuzje mające na celu zniszczenie konkurentów.
W 1914 r. Przedstawiciel Henry De Lamar Clayton z Alabamy wprowadził przepisy regulujące zachowanie ogromnych jednostek. Ustawa przeszła zdecydowaną większością głosów przez Izbę Reprezentantów 5 czerwca 1914 r. Prezydent Woodrow Wilson podpisał tę inicjatywę 15 października 1914 r.
Ustawa jest egzekwowana przez FTC i zabrania umów sprzedaży na wyłączność, niektórych rodzajów rabatów, dyskryminujących umów przewozowych i lokalnych manewrów obniżania cen. Zabrania również niektórych rodzajów spółek holdingowych. Według FTC ustawa Claytona umożliwia również podmiotom prywatnym podejmowanie działań prawnych przeciwko firmom i dochodzenie potrójnych odszkodowań, jeśli zostały poszkodowane w wyniku postępowania przeciwko ustawie Clayton. Mogą również wystąpić o orzeczenie sądowe dotyczące wszelkich przyszłych praktyk antykonkurencyjnych i uzyskać je.
Ponadto ustawa Claytona określa, że praca nie jest towarem gospodarczym. Podtrzymuje kwestie sprzyjające zorganizowanej pracy, deklarując, że pokojowe strajki, pikiety, bojkoty, spółdzielnie rolnicze i związki zawodowe są legalne na mocy prawa federalnego.
Ustawa Claytona składa się z 26 sekcji. Wśród nich do najbardziej znanych należą:
- Część druga, która dotyczy niezgodności z prawem dyskryminacji cenowej, obniżania cen i drapieżnych cen.
- Transakcje na wyłączność lub próba stworzenia monopolu, o której mowa w trzeciej części.
- Część czwarta, która określa prawo do pozwów prywatnych osób poszkodowanych w wyniku działań zabronionych przez przepisy antymonopolowe.
- Praca i zwolnienie siły roboczej, które są omówione w części szóstej.
- Siódma sekcja, która zajmuje się fuzjami i przejęciami i jest często nazywana, gdy wiele firm próbuje stać się jednym podmiotem.
Ustawa Clayton Antitrust Act zobowiązuje firmy, które chcą się połączyć, muszą powiadomić i otrzymać zgodę rządu za pośrednictwem Federalnej Komisji Handlu.
Uwagi specjalne
Ustawa Clayton Antitrust Act nadal obowiązuje do dziś, zasadniczo w swojej pierwotnej formie. Jednak została ona nieco zmieniona ustawą Robinsona-Patmana z 1936 r. I ustawą Cellera-Kefauvera z 1950 r. Ustawa Robinsona-Patmana wzmocniła przepisy przeciwko dyskryminacji cenowej wśród klientów. Ustawa Cellera-Kefauvera zabraniała jednej firmie nabywania akcji lub aktywów innej firmy, jeśli przejęcie ograniczyło konkurencję. Następnie rozszerzył przepisy antymonopolowe na wszystkie rodzaje fuzji w różnych branżach, a nie tylko te horyzontalne w ramach tego samego sektora.
Ustawa została również zmieniona ustawą Hart-Scott-Rodino Antitrust Improvements Act z 1976 roku. Nowelizacja wprowadziła wymóg, aby firmy planujące duże fuzje lub przejęcia poinformowały rząd o swoich zamiarach przed podjęciem jakichkolwiek takich działań.
Clayton Antitrust Act a Sherman Antitrust Act
Ustawa Sherman Antitrust Act z 1890 r. Została zaproponowana przez Johna Shermana z Ohio, a później została zmieniona ustawą Clayton Antitrust Act. Ustawa Sherman Antitrust Act zakazała trustów i zakazała monopolistycznych praktyk biznesowych, czyniąc je nielegalnymi w celu wzmocnienia konkurencji na rynku.
Ustawa zawierała trzy różne sekcje. Pierwsza zdefiniowała i zakazała różnych rodzajów zachowań antykonkurencyjnych. W drugiej części omówiono wyniki końcowe uważane za antykonkurencyjne. Trzecia i ostatnia sekcja rozszerzyła postanowienia pierwszej sekcji o DC i wszystkie terytoria Stanów Zjednoczonych.
Ale język użyty w Ustawie Shermana został uznany za zbyt niejasny. Pozwoliło to firmom na dalsze angażowanie się w działania, które zniechęcały do konkurencji i uczciwych cen. Te praktyki kontrolne bezpośrednio wpływały na lokalne koncerny i często wypychały mniejsze podmioty z biznesu, co wymagało uchwalenia ustawy Clayton Antitrust Act w 1914 roku.
Chociaż ustawa Claytona kontynuowała zakaz antykonkurencyjnych połączeń i praktykę dyskryminacji cenowej ustanowiony przez Sherman Act, dotyczyła również kwestii, których starsza ustawa nie obejmowała, zakazując początkowych form nieetycznych zachowań. Na przykład, podczas gdy ustawa Sherman Antitrust Act zakazała monopoli, ustawa Clayton Antitrust Act zakazała działań, które miały doprowadzić do powstania monopoli.