Opłata za przenoszenie
Co to jest opłata za przewóz?
Koszt bilansowy to koszt związany z posiadaniem fizycznego towaru lub instrumentu finansowego. Przykłady opłat za prowadzenie obejmują koszty ubezpieczenia, koszty przechowywania i odsetki od pożyczonych środków. Te koszty są czasami określane jako koszt poniesienia inwestycji.
Ponieważ opłaty za prowadzenie zwiększają koszt inwestycji, wywierają presję na obniżenie oczekiwanego zwrotu z tej inwestycji. Z tego powodu inwestorzy powinni dokładnie rozważyć prawdopodobne opłaty związane z inwestycją przed podjęciem decyzji o kontynuacji.
Kluczowe wnioski
- Opłaty bieżące to różne koszty związane z posiadaniem towaru lub instrumentu finansowego.
- Znaczenie opłat księgowych różni się w zależności od rodzaju towaru lub danego instrumentu.
- Czasami błędnie wycenione opłaty za prowadzenie rachunku mogą prowadzić do możliwości zysku wolnego od ryzyka, na przykład w przypadku arbitrażu typu cash-and-carry.
Jak działają opłaty za przewóz
Opłaty eksploatacyjne mogą się znacznie różnić w zależności od rodzaju danej inwestycji. Jeśli inwestor chce na przykład odebrać fizyczną dostawę ropy naftowej, to koszty jej utrzymania mogą szybko stać się dość wysokie. Oprócz wymagania kadzi magazynowej, w której będzie przechowywany olej, inwestor może również ponieść koszty transportu, robocizny i ubezpieczenia. W takim przypadku wysokie obciążenia mogą potencjalnie uczynić całą inwestycję nieopłacalną.
W innych przypadkach koszty utrzymania mogą być znacznie skromniejsze. Na przykład inwestor, który kupuje fundusz notowany na giełdzie (ETF), może zapłacić opłatę za zarządzanie w wysokości mniej niż 1,00% rocznie. W tym scenariuszu obciążenie bilansowe w wysokości 1% prawdopodobnie nie będzie głównym czynnikiem określającym, czy całość inwestycji była opłacalna. Jest to jeden z powodów, dla których tańsze inwestycje, takie jak ETF, stały się tak popularne w ostatnich latach, szczególnie wśród inwestorów detalicznych.
Często cena danego papieru wartościowego będzie już odzwierciedlać koszty związane z jego zakupem. Na przykład w normalnych warunkach rynkowych cena towarowego kontraktu futures będzie obejmowała nie tylko jego cenę kasową, ale także opłaty związane z jego przechowywaniem. Dzieje się tak, ponieważ kupując kontrakt futures zamiast kupować towar dzisiaj, nabywca kontraktu futures zasadniczo odnosi korzyści z tego, że nie musi ponosić opłat od tych, którzy niosą opłaty do dnia rozliczenia kontraktu futures. Z tego powodu cena towaru z dostawą w przyszłości jest na ogół równa jego cenie kasowej powiększonej o koszty jego przenoszenia. Jeśli to równanie nie jest spełnione, inwestor może teoretycznie skorzystać z okazji do arbitrażu.
Przykład ładunku w świecie rzeczywistym
Aby zilustrować tę potencjalną możliwość arbitrażu, rozważmy przypadek towaru, którego cena spot wynosi 50 USD. Jeśli koszty związane z tym towarem wynoszą 2 USD miesięcznie, a jego miesięczna cena futures to 55 USD, wówczas inwestor mógłby osiągnąć zysk arbitrażowy w wysokości 3 USD, jednocześnie kupując towar po cenie spot i sprzedając go z dostawą w ciągu jednego miesiąca po cenie jego miesięczna cena kontraktów futures.
W tym scenariuszu inwestor po prostu odebrałby dostawę towaru, otrzymałby 55 USD ze sprzedaży kontraktu futures, przechowałby go przez jeden miesiąc i osiągnąłby wolny od ryzyka zysk w wysokości 3 USD na kontrakt. Ta strategia jest znana jako arbitraż typu cash-and-carry. W tym przykładzie było to możliwe, ponieważ rynek nie odzwierciedlał dokładnie kosztów bilansowych towaru w cenie jego jednomiesięcznego kontraktu futures.