Umowa o zarządzaniu aktywami i zbycie (AMDA)
Czym była umowa o zarządzanie aktywami i zbycie (AMDA)?
Umowa o zarządzanie aktywami i zbycie (AMDA) była rodzajem umowy między Federal Deposit Insurance Corp. (FDIC) a niezależnym wykonawcą, który nadzorował i sprzedawał aktywa upadłych instytucji oszczędnościowo-pożyczkowych (S&L) podczas kryzysu S&L w latach 80. i 1990.
Umowy dotyczące zarządzania aktywami i rozporządzania nimi (AMDA) stały się konieczne, gdy Federalna Korporacja Ubezpieczeń Oszczędności i Pożyczek (FSLIC) przejęła wiele nieudanych spółek S&L (zwanych również „oszczędnościami”) podczas kryzysu, nabywając w ten sposób aktywa warte miliardy dolarów. Kiedy FSLIC (który był dla branży S&L tym, czym FDIC dla sektora bankowego) upadł podczas kryzysu, został zniesiony w 1989 roku, a FDIC został szefem FSLIC Resolution Fund.
Kluczowe wnioski
- Umowa o zarządzaniu aktywami i zbycie (AMDA) była umową zawartą między Federalną Korporacją Ubezpieczeń Depozytów a niezależnymi kontrahentami zatrudnionymi w celu pomocy przy upadku instytucji oszczędnościowo-pożyczkowych (S&L) podczas kryzysu S&L w latach 80-tych i 90-tych.
- FDIC i Resolution Trust Corp (RTC) były odpowiedzialne za sprzedaż aktywów upadłych banków w czasie kryzysu. Ponieważ podmioty te nie miały możliwości samodzielnego rozwiązywania wszystkich sprzedaży, zawarły umowy ze stronami trzecimi w ramach AMDA.
- Na podstawie tych umów na początku lat 90. XX wieku pracowało dziewięćdziesięciu jeden wykonawców, którzy zarządzali aktywami o wartości 48,5 miliarda dolarów.
- W zamian za swoją pracę wykonawcy otrzymywali opłaty za zarządzanie, opłaty za dyspozycje i opłaty motywacyjne.
- Kryzys oszczędnościowo-kredytowy był niezwykle dużym i niszczącym kryzysem finansowym, porównywalnym do Wielkiego Kryzysu.
Zrozumienie umowy o zarządzaniu aktywami i zbyciu (AMDA)
Kryzys finansowy oszczędności i pożyczek był wynikiem zamknięcia 1617 banków i 1295 oszczędności i instytucji kredytowych od 1980 do 1994, które doprowadziły do utraty lub pomocy $ 303 miliardów aktywów bankowych i $ 621 mld oszczędności oraz wartości kredytu. Większość tych banków była mała, a ich fundamenty zbudowano w sektorze energetyki i rolnictwa. Kiedy pod koniec lat 70. XX w. Nastąpiło uderzenie sektora energetycznego w USA, co spowodowało stagflację i zmienne środowisko stóp procentowych, banki te mocno ucierpiały.
Ponieważ było więcej aktywów upadłych S&L niż FDIC byłby w stanie obsłużyć samodzielnie, rząd utworzył Resolution Trust Corp. (RTC), którego celem było rozwiązanie wszystkich oszczędności objętych ochroną lub zarządem komisarycznym w okresie od 1 stycznia 1989 r. Do sierpnia., 8, 1992.
RTC nie było w stanie rozwiązać wszystkich nieudanych S&L i musiało zlecić wykonanie zadania sektorowi prywatnemu, jeśli było to wykonalne. Umowy o zarządzaniu aktywami i sprzedaży (AMDA) były umowami o partnerstwie, które stanowiły ramy prawne prac. Na podstawie tych umów na początku lat 90. XX wieku pracowało dziewięćdziesięciu jeden wykonawców, którzy zarządzali aktywami o wartości 48,5 miliardów dolarów.
Specjaliści ds. Aktywów, którzy pracowali dla FDIC lub RTC, zajmowali się obsługą lub nadzorowaniem transakcji. Wykonawcy otrzymywali opłaty za zarządzanie, opłaty za zbycie i prowizje motywacyjne w zamian za swoją pracę przy zarządzaniu aktywami działającymi i zbywaniu aktywów niewypłacalnych. Część środków otrzymanych w ramach AMDA została przeznaczona na dalsze rozwiązanie kryzysu.
Zarządzanie zasobami, które uległy awarii
Umowy AMDA były jednym z wielu narzędzi stosowanych przez rząd w celu rozwiązania kryzysu S&L. Niektóre z innych narzędzi do zarządzania i likwidacji aktywów w czasie kryzysu obejmowały Federalne StowarzyszenieZarządzaniaAktywami, należące do FSLIC i nowo utworzone umowy likwidacji aktywów S&L (ALA), które zostały wykorzystane do zbycia puliaktywów zagrożonych o wartości co najmniej 1 miliarda USD oraz regionalne ALA dla mniejszych pul poniżej 500 mln USD.
W sumie RTC zlikwidowało 747 niewypłacalnych spółek S&L podczas kryzysu. Podmioty te miały aktywa o wartości 402,6 mld USD, a koszt dla RTC wyniósł 87,5 mld USD. Upadłe banki, którymi zajmował się FDIC, posiadały aktywa w wysokości 302,6 miliardów dolarów, a zarządzanie tymi upadłymi podmiotami kosztowało FDIC 36,3 miliarda dolarów.
FDIC rozwiązał te upadki banków na cztery główne sposoby: (1) zakup i założenia, (2) ubezpieczone przelewy depozytowe, (3) otwarta pomoc bankowa i (4) proste spłaty depozytów. Odsetek każdego z nich wyniósł odpowiednio 73,5%, 10,9%, 8,2% i 7,4%.