Programowanie typu zero-one integer
Co to jest programowanie typu zero-one integer?
Programowanie liczb całkowitych zero-jedynkowych (które można również zapisać jako programowanie liczb całkowitych „0-1”) jest metodą matematyczną wykorzystującą szereg funkcji binarnych; w szczególności odpowiedzi tak („1”) i nie („0”), aby dojść do rozwiązania, gdy istnieją dwie wzajemnie wykluczające się opcje.
W świecie finansów programowanie liczb całkowitych zero-jedynkowych jest często wykorzystywane do rozwiązywania problemów związanych z racjonowaniem kapitału, a także do optymalizacji zwrotów z inwestycji i pomocy w planowaniu, produkcji, transporcie i innych kwestiach.
Kluczowe wnioski
- Programowanie liczb całkowitych zero-jedynkowych polega na wzajemnie wykluczających się decyzjach tak (1) i nie (0) w celu znalezienia rozwiązań problemów logicznych.
- W przypadku problemów z liczbą całkowitą zero-jedynkową każda zmienna jest reprezentowana tylko przez 0 („nie”) lub 1 („tak”) i może oznaczać wybranie lub odrzucenie opcji, włączenie lub wyłączenie przełączników elektronicznych lub bezpośrednie tak lub brak odpowiedzi używany w różnych innych aplikacjach.
- Tego typu programowanie może być przydatne dla firm podejmujących decyzje w kwestiach takich jak, w co inwestować lub który z dwóch proponowanych produktów jest najłatwiejszy do wyprodukowania.
Podstawy programowania w liczbach całkowitych zero-jedynkowych
Programowanie całkowite to gałąź programowania matematycznego lub optymalizacji, która polega na tworzeniu równań w celu rozwiązywania problemów. Określenie „programowanie matematyczne” wiąże się z tym, że celem rozwiązywania różnych problemów jest dobór programów działania. Przypisanie prostej wartości tak / nie może być skutecznym sposobem ustalenia liniowych ram rozwiązywania problemów w celu zidentyfikowania nieefektywności.
Zasadniczo najbardziej podstawowymi instrukcjami wykonywanymi przez komputer są kody binarne, składające się tylko z jedynek i zer. Kody te są bezpośrednio tłumaczone na stany „włączenia” i „wyłączenia” energii elektrycznej przepływającej przez fizyczne obwody komputera. W istocie te proste kody stanowią podstawę „języka maszynowego”, najbardziej podstawowej odmiany języków programowania. Te pozycje włączenia i wyłączenia można również interpretować jako przypisanie „tak” lub „nie” funkcji logicznej.
Oczywiście żaden człowiek nie byłby w stanie skonstruować nowoczesnego oprogramowania poprzez jawne programowanie zer i jedynek. Zamiast tego, ludzcy programiści muszą polegać na różnych warstwach abstrakcji, które pozwalają im artykułować swoje polecenia w formacie, który jest bardziej intuicyjny dla ludzi. W szczególności współcześni programiści wydają polecenia w tak zwanych „językach wysokiego poziomu”, które wykorzystują intuicyjną składnię, taką jak całe angielskie słowa i zdania, a także operatory logiczne, takie jak „And”, „Or” i „Else”, które są znane w codziennym użytkowaniu.
Ostatecznie jednak te polecenia wysokiego poziomu muszą zostać przetłumaczone na język maszynowy. Zamiast robić to ręcznie, programiści polegają na językach asemblera, których celem jest automatyczne tłumaczenie między tymi językami wysokiego i niskiego poziomu.
Rzeczywisty przykład programowania liczb całkowitych zero-jedynkowych
Prostym przykładem wykorzystania programowania liczb całkowitych zero-jedynkowych w racjonowaniu kapitału byłoby określenie liczby projektów rozwoju produktu, które firma może ukończyć w określonym terminie lub w ramach określonego budżetu. Na przykład, pewnej liczbie zmiennych dla każdego projektu można nadać wartości, które ostatecznie skutkują binarną decyzją 1 (tak) lub 0 (nie) o tym, czy uwzględnić projekt w budżecie. Może to być pomocne dla firm, które nie mają pewności co do konkretnej decyzji biznesowej i szukają prostego sposobu oceny możliwości.