Dlaczego zmodyfikowana wewnętrzna stopa zwrotu (MIRR) jest lepsza niż zwykła wewnętrzna stopa zwrotu?

Mimo że wewnętrzna miara stopy zwrotu jest popularna wśród menedżerów biznesowych, ma tendencję do zawyżania rentowności projektu i może prowadzić do błędów w budżetowaniu kapitału w oparciu o zbyt optymistyczne szacunki. Zmodyfikowana wewnętrzna stopa zwrotu kompensuje tę wadę i daje menedżerom większą kontrolę nad zakładaną stopą reinwestycji z przyszłych przepływów pieniężnych.

Główne wady wewnętrznej stopy zwrotu (IRR)

Obliczenie IRR działa jak odwrócona złożona stopa wzrostu; musi zdyskontować wzrost z inwestycji początkowej oprócz reinwestowanych przepływów pieniężnych. Jednak IRR nie przedstawia realistycznego obrazu tego, w jaki sposób przepływy pieniężne są faktycznie pompowane z powrotem do przyszłych projektów.

Przepływy pieniężne są często reinwestowane kosztem kapitału, a nie w takim samym tempie, w jakim zostały wygenerowane. IRR zakłada, że ​​tempo wzrostu pozostaje stałe od projektu do projektu. Bardzo łatwo jest zawyżać potencjalną przyszłą wartość podstawowymi wartościami IRR.

Inny poważny problem z IRR pojawia się, gdy projekt ma różne okresy dodatnich i ujemnych przepływów pieniężnych. W takich przypadkach IRR daje więcej niż jedną liczbę, powodując niepewność i zamieszanie.

Zaleta zmodyfikowanej wewnętrznej stopy zwrotu (MIRR)

MIRR umożliwia kierownikom projektów zmianę zakładanej stopy reinwestowanego wzrostu z etapu do etapu projektu. Najpopularniejszą metodą jest wprowadzenie średniego szacowanego kosztu kapitału, ale istnieje możliwość dodania dowolnej określonej przewidywanej stopy reinwestycji.

Dodatkowo MIRR ma na celu wygenerowanie jednego rozwiązania, eliminując problem wielu IRR.