Polityka pieniężna a polityka fiskalna: jaka jest różnica?
Polityka pieniężna a polityka fiskalna: przegląd
Polityka pieniężna i polityka fiskalna odnoszą się do dwóch najbardziej uznanych narzędzi służących do wpływania na aktywność gospodarczą narodu. Polityka pieniężna dotyczy przede wszystkim zarządzania stopami procentowymi i całkowitą podażą pieniądza w obiegu i jest zazwyczaj prowadzona przez banki centralne, takie jak Rezerwa Federalna Stanów Zjednoczonych. Polityka fiskalna to zbiorcze określenie na opodatkowanie i wydatki rządów. W Stanach Zjednoczonych krajowa polityka fiskalna jest określana przez organy wykonawcze i ustawodawcze rządu.
Kluczowe wnioski
- Zarówno polityka pieniężna, jak i fiskalna to narzędzia makroekonomiczne służące do zarządzania gospodarką lub jej stymulowania.
- Polityka pieniężna dotyczy stóp procentowych i podaży pieniądza w obiegu i jest generalnie zarządzana przez bank centralny.
- Polityka fiskalna dotyczy podatków i wydatków rządowych i jest generalnie określana przez ustawodawstwo rządowe.
- Polityka pieniężna i polityka fiskalna razem mają wielki wpływ na gospodarkę kraju, jego biznesy i konsumentów.
Polityka pieniężna
Banki centralne zazwyczaj stosowały politykę pieniężną do stymulowania gospodarki lub do kontrolowania jej wzrostu. Zachęcając osoby fizyczne i przedsiębiorstwa do zaciągania pożyczek i wydawania pieniędzy, polityka pieniężna ma na celu pobudzenie aktywności gospodarczej. I odwrotnie, ograniczając wydatki i zachęcając do oszczędzania, polityka pieniężna może działać jako hamulec inflacji i innych problemów związanych z przegrzaną gospodarką.
Rezerwa Federalna, znana również jako „Fed”, często wykorzystywała trzy różne narzędzia polityczne, aby wpływać na gospodarkę: operacje otwartego rynku, zmiany wymogów rezerwowych dla banków i ustalanie stopy dyskontowej. Operacje otwartego rynku są przeprowadzane codziennie, kiedy Fed kupuje i sprzedaje obligacje rządu USA, aby albo wprowadzić pieniądze do gospodarki, albo wycofać je z obiegu. Ustalając stopę rezerw, czyli procent depozytów, które banki muszą utrzymywać w rezerwie, Fed bezpośrednio wpływa na ilość pieniędzy tworzonych, gdy banki udzielają pożyczek. Fed może również kierować się zmianami stopy dyskontowej (stopy procentowej, jaką pobiera od pożyczek udzielanych instytucjom finansowym), która ma wpływać na krótkoterminowe stopy procentowe w całej gospodarce.
Wielkiego Kryzysu. Jej działania zapobiegły deflacji i załamaniu gospodarczemu, ale nie wygenerowały znaczącego wzrostu gospodarczego, który pozwoliłby odwrócić utraconą produkcję i miejsca pracy.
Ekspansywna polityka monetarna może mieć ograniczony wpływ na wzrost, zwiększając ceny aktywów i obniżając koszty finansowania zewnętrznego, zwiększając rentowność przedsiębiorstw.
Polityka pieniężna ma na celu pobudzenie aktywności gospodarczej, podczas gdy polityka fiskalna ma na celu uwzględnienie albo łącznych wydatków, albo całościowej struktury wydatków, albo obu.
Polityka fiskalna
Ogólnie rzecz biorąc, celem większości rządowych polityk fiskalnych jest ukierunkowanie na łączny poziom wydatków, łączną strukturę wydatków lub jedno i drugie w gospodarce. Dwa najczęściej stosowane sposoby wpływania na politykę fiskalną to zmiany w polityce wydatków rządowych lub w rządowej polityce podatkowej.
Jeśli rząd uważa, że w gospodarce nie ma wystarczającej aktywności biznesowej, może zwiększyć ilość wydawanych pieniędzy, często nazywanych wydatkami stymulacyjnymi. Jeśli nie ma wystarczających wpływów z podatków, aby opłacić wzrost wydatków, rządy pożyczają pieniądze, emitując dłużne papiery wartościowe, takie jak obligacje rządowe, i jednocześnie akumulują dług. Nazywa się to wydatkami deficytowymi.
Porównując te dwa elementy, polityka fiskalna ma na ogół większy wpływ na konsumentów niż polityka pieniężna, ponieważ może prowadzić do wzrostu zatrudnienia i dochodów.
Podnosząc podatki, rządy wyciągają pieniądze z gospodarki i spowalniają działalność biznesową. Zwykle polityka fiskalna jest stosowana, gdy rząd stara się stymulować gospodarkę. Może obniżyć podatki lub oferować ulgi podatkowe w celu pobudzenia wzrostu gospodarczego. Wpływanie na wyniki gospodarcze poprzez politykę fiskalną jest jednym z podstawowych założeń ekonomii keynesowskiej.
Kiedy rząd wydaje pieniądze lub zmienia politykę podatkową, musi wybrać, gdzie wydać lub co opodatkować. W ten sposób rządowa polityka fiskalna może być skierowana do określonych społeczności, gałęzi przemysłu, inwestycji lub towarów, aby sprzyjać lub zniechęcać do produkcji – czasami jej działania opierają się na względach, które nie są całkowicie ekonomiczne. Z tego powodu polityka fiskalna jest często przedmiotem gorących dyskusji wśród ekonomistów i obserwatorów politycznych.
Zasadniczo jest ukierunkowany na zagregowany popyt. Firmy również czerpią korzyści, ponieważ widzą zwiększone przychody. Jeśli jednak gospodarka jest prawie pełna, ekspansywna polityka fiskalna grozi wywołaniem inflacji. Ta inflacja pożera marginesy niektórych korporacji w konkurencyjnych branżach, które mogą nie być w stanie łatwo przerzucić kosztów na klientów; pożera również fundusze ludzi o stałym dochodzie.
Podsumowanie
Zarówno polityka fiskalna, jak i pieniężna odgrywają dużą rolę w zarządzaniu gospodarką i mają bezpośredni i pośredni wpływ na finanse osobiste i finanse gospodarstw domowych. Polityka fiskalna obejmuje decyzje dotyczące podatków i wydatków ustalane przez rząd i będzie miała wpływ na rachunki podatkowe osób fizycznych lub zapewni im zatrudnienie w ramach projektów rządowych. Polityka pieniężna jest ustalana przez bank centralny i może zwiększyć wydatki konsumentów poprzez niższe stopy procentowe, które sprawiają, że pożyczki są tańsze na wszystkim, od kart kredytowych po kredyty hipoteczne.