Jaka jest krańcowa użyteczność dochodu?
Użyteczność krańcowa dochodu jest zmiana narzędzia lub satysfakcji, wynikające ze zmian w dochodach jednostki. W ekonomii użyteczność definiuje się jako całkowitą satysfakcję, użyteczność lub szczęście uzyskane ze spożycia dobra lub usługi.
Użyteczność krańcową definiuje się jako zmianę satysfakcji wynikającą z danej zmiany w konsumpcji dobra. Ekonomiści używają użyteczności krańcowej do określenia ilości produktu, który konsumenci są skłonni kupić.
Kluczowe wnioski
- Krańcowa użyteczność dochodu to zmiana użyteczności lub satysfakcji wynikająca ze zmiany dochodu jednostki.
- W nowoczesnej gospodarce ludzie sprzedają swoje dochody, aby zaspokoić swoje potrzeby i usunąć dyskomfort, i robią to, kupując żywność, odzież, schronienie, rozrywkę itp.
- Zgodnie z prawem malejącej użyteczności krańcowej, im więcej dobra jest konsumowane, tym mniej dodatkowej satysfakcji można uzyskać z konsumpcji innej jednostki; Prawo malejącej krańcowej użyteczności dochodu sugeruje, że wraz ze wzrostem dochodu jednostki uzyskują odpowiednio mniejszy wzrost satysfakcji.
Marginalna użyteczność ma charakter malejący; ogólnie rzecz biorąc, wraz ze wzrostem dochodów jednostki uzyskują odpowiednio mniejszy wzrost satysfakcji. Ekonomista Alfred Marshall spopularyzował koncepcję użyteczności krańcowej w XIX wieku, chociaż termin ten został pierwotnie przypisany austriackiemu ekonomiście Friedrichowi von Wieserowi. W książce „Principles of Economics” z 1890 r. Marshall pisze: „Dodatkowa korzyść, jaką człowiek czerpie z danego wzrostu zapasów danej rzeczy, zmniejsza się z każdym wzrostem zasobów, które już posiada”.
Jednostki maksymalizują użyteczność poprzez dochód
Dochód ma postać płac, czynszów, zwrotów z inwestycji i innych transferów. W nowoczesnej gospodarce ludzie sprzedają swoje dochody, aby zaspokoić swoje potrzeby i usunąć dyskomfort, i robią to, kupując żywność, odzież, schronienie, rozrywkę itp.
Ekonomia dowodzi, że ludzie dążą do maksymalizacji swojej użyteczności, wydając swój dochód najpierw na rzeczy, które cenią najbardziej (te, które mają najwyższą „użyteczność”). Jeśli dana osoba otrzyma 10 dolarów dodatkowego dochodu i zużyje te 10 dolarów na zakup biletu do kina zamiast dwóch nowych par skarpet, oznacza to, że chwilowo bardziej ceni sobie wstęp na film niż nowe skarpetki. W skali użyteczności bilet do kina zajmuje pierwsze miejsce dla tej osoby, a skarpetki są niżej.
Ekonomiści próbowali oszacować, jak szybko krańcowa użyteczność dochodu spada wraz ze wzrostem dochodu, aby określić optymalne stawki opodatkowania oraz lepiej zrozumieć i zmierzyć nierówności.
Malejąca krańcowa użyteczność dochodu sugeruje, że gdy dochód jednostki rośnie, dodatkowa korzyść dla tej osoby maleje. Dzieje się tak, ponieważ każdy kolejny dolar zaspokaja coraz mniej pilne potrzeby.
Przykład malejącej krańcowej użyteczności dochodu
Załóżmy, że masz zerowy dochód, a Twój dochód wzrasta do 200 dolarów tygodniowo. Te 200 dolarów znacznie poprawi Twój standard życia, umożliwiając zakup żywności, schronienia i ogrzewania.
Jeśli jednak zarabiasz już 600 USD tygodniowo, a Twój dochód wzrośnie o 200 USD, ten dodatkowy dochód ma proporcjonalnie mniejszy wpływ na poprawę standardu życia. Za dodatkowe 200 USD możesz częściej zamawiać kolację na wynos, ale standard Twojego życia nie uległ drastycznej zmianie. Przy 600 USD tygodniowo możesz sobie pozwolić na zakup większości potrzebnych Ci rzeczy. Ale większość ludzi byłaby szczęśliwa, gdyby zarobić dodatkowe 200 dolarów tygodniowo na wydatki uznaniowe.
Załóżmy jednak, że zarabiasz już 10 000 USD tygodniowo. Dodatkowe 100 dolarów dochodu nie będzie miało zauważalnego wpływu na twoje życie. Ponieważ możesz nawet nie mieć czasu, aby go wydać, jest bardziej prawdopodobne, że ten dodatkowy dochód zostanie po prostu zaoszczędzony.