Jakie dane wejściowe są czynnikami produkcji?
Czynniki produkcji to nakłady wykorzystywane do wytworzenia produktu lub towarów i usług. Są to zasoby, których firma potrzebuje, aby próbować generować zysk poprzez produkcję towarów i usług. Czynniki produkcji dzielą się na cztery kategorie: ziemia, praca, kapitał i przedsiębiorczość.
Czynniki produkcji
Ziemia jest zasobem naturalnym, którego przedsiębiorstwo używa do produkcji dóbr i usług w celu generowania zysku. Grunty nie ograniczają się tylko do własności fizycznej lub nieruchomości. Obejmuje wszelkie zasoby naturalne wytwarzane przez ziemię, takie jak ropa naftowa, węgiel, woda, złoto lub gaz ziemny. Zasoby to naturalne materiały, które są wykorzystywane do produkcji towarów i usług.
Praca to ilość pracy wykonywanej przez robotników i robotników, która przyczynia się do procesu produkcyjnego. Na przykład, jeśli robotnik pracuje, a jej wysiłki tworzą dobro lub usługę, wnosi wkład w zasoby siły roboczej.
Kluczowe wnioski
- Czynniki produkcji to zasoby, które firma wykorzystuje do generowania zysku poprzez wytwarzanie towarów i usług.
- Ziemia, praca, kapitał i przedsiębiorczość to cztery kategorie czynników produkcji.
- Podstawowa debata i oddzielenie kapitalizmu od socjalizmu dotyczy własności podstawowych czynników produkcji.
Kapitał to każde narzędzie, budynek lub maszyna używane do produkcji towarów lub usług. Kapitał różni się w zależności od branży. Na przykład informatyk używa komputera do tworzenia programu; jego kapitałem jest komputer, którego używa. Z drugiej strony szef kuchni używa garnków i patelni, aby dostarczyć towar i obsługę, więc garnki i patelnie są kapitałem szefa kuchni.
Przedsiębiorczość łączy te czynniki produkcji, aby przynosić zyski. Na przykład przedsiębiorca łączy złoto, siłę roboczą i maszyny do produkcji biżuterii. Przedsiębiorca bierze na siebie całe ryzyko i korzyści związane z produkcją towaru lub usługi.
Ekonomiczne szkoły myślenia o czynnikach produkcji
Większość szkół ekonomicznych identyfikuje te same typy czynników produkcji: ziemia, praca, kapitał i przedsiębiorczość (kapitał intelektualny i podejmowanie ryzyka). Myślenie monetarystyczne, neoklasyczne i keynesowskie są w większości zgodne co do tego, kto powinien być właścicielem czynników produkcji i ich roli we wzroście gospodarczym. Szkoły marksistowskie i neosocjalistyczne argumentują, że czynniki produkcji powinny zostać znacjonalizowane, a wzrost pochodzi przede wszystkim z kapitału pracy. Szkoła austriacka jest chyba najbardziej kapitałochłonną szkołą, co sugeruje, że struktura czynników produkcji determinuje cykl koniunkturalny.
Główna debata Kapitaliści uważają, że własność prywatna jest niezbędnym warunkiem konkurencji, innowacji i trwałego wzrostu gospodarczego. Socjaliści i marksiści argumentują, że nagromadzony kapitał prywatny prowadzi do niekontrolowanych różnic w bogactwie i koncentracji władzy w rękach kilku interesów biznesowych.
Austriacy twierdzą, że czynniki produkcji należy postrzegać jako niejednorodne i zależne od czasu.
Austriacy argumentują, że normalne modele keynesowskie i neoklasyczne są zasadniczo wadliwe, ponieważ łączą cały kapitał produkcyjny w bezsensowne migawki. Na przykład standardowe pojęcie produktu krajowego brutto (PKB) traktuje wszystkie inwestycje jako równe, a wszystkie transakcje sprzedaży dóbr kapitałowych traktuje jako równe.
Austriacka metoda podkreśla, że ma znaczenie, czy producenci budują domy, czy kładą tory kolejowe. Gdy tona stali jest wykorzystywana w zrównoważony sposób, powinna być traktowana jako bardziej wartościowa niż na przykład marnowana podczas bańki mieszkaniowej. Błędy popełnione w dobrach kapitałowych są trudniejsze do naprawienia i prowadzą do poważniejszych długoterminowych konsekwencji. Nazywa się to heterogenicznością kapitału. Ponieważ inwestycje i wykorzystanie dóbr kapitałowych są ściśle powiązane ze stopą procentową, Austriacy sprzeciwiają się nawet kontroli nominalnych stóp procentowych przez banki centralne.