Co się dzieje, gdy inflacja i bezrobocie są dodatnio skorelowane?

Dodatnia korelacja między inflacją a bezrobociem stwarza unikalny zestaw wyzwań dla decydentów fiskalnych. Polityki, które skutecznie zwiększają produkcję gospodarczą i obniżają bezrobocie, zwykle zaostrzają inflację, podczas gdy polityki, które powstrzymują inflację, często ograniczają gospodarkę i pogarszają bezrobocie.

Trendy historyczne

Historycznie rzecz biorąc, krzywa Phillipsa. Niski poziom bezrobocia przekłada się na wyższą inflację, podczas gdy wysokie bezrobocie odpowiada niższej inflacji, a nawet deflacji. Z logicznego punktu widzenia ta relacja ma sens. Kiedy bezrobocie jest niskie, więcej konsumentów ma dochody według własnego uznania, aby kupować towary. Rośnie popyt na towary, a gdy rośnie popyt, podążają za nimi ceny. W okresach wysokiego bezrobocia klienci kupują mniej towarów, co wywiera presję na ceny i zmniejsza inflację.

Stagflacja

W Stanach Zjednoczonych najbardziej znanym okresem, w którym inflacja i bezrobocie były dodatnio skorelowane, były lata 70. Nazywana „ stagflacją ”, połączenie wysokiej inflacji, wysokiego bezrobocia i powolnego wzrostu gospodarczego, które nękały tę dekadę, pojawiło się z kilku powodów. Prezydent Richard Nixon usunął dolara amerykańskiego ze standardu złota. Zamiast przywiązywać się do towaru o wartości wewnętrznej, waluta pozostawała w ruchu, a jej wartość zależała od kaprysów rynkowych.

Firma Nixon wdrożyła kontrolę płac i cen, która narzucała ceny, jakie firmy mogą pobierać od klientów. Mimo że koszty produkcji wzrosły pod wpływem kurczącego się dolara, przedsiębiorstwa nie mogły podnieść cen, aby dostosować przychody do kosztów. Zamiast tego zostali zmuszeni do obniżenia kosztów poprzez cięcie płac, aby zachować rentowność. Wartość dolara kurczyła się wraz z utratą miejsc pracy, co skutkowało dodatnią korelacją między inflacją a bezrobociem.

Nie istniało łatwe rozwiązanie problemu stagflacji lat siedemdziesiątych. Ostatecznie prezes Rezerwy Federalnej Paul Volcker stwierdził, że długoterminowy zysk uzasadnia krótkotrwały ból. Podjął drastyczne kroki w celu zmniejszenia inflacji, podnosząc stopy procentowe nawet do 20%, wiedząc, że te środki doprowadzą do chwilowego, ale gwałtownego spadku gospodarczego. Zgodnie z oczekiwaniami, gospodarka weszła w głęboką recesję na początku lat 80. XX wieku, w wyniku której utracono miliony miejsc pracy, a produkt krajowy brutto (PKB) spadł o ponad 6%. Ożywienie charakteryzowało się jednak silnym odbiciem produktu krajowego brutto, odzyskaniem wszystkich utraconych miejsc pracy, a potem ich części, i brakiem gwałtownej inflacji, która charakteryzowała poprzednią dekadę.

Najnowsze trendy

Pozytywna korelacja między inflacją a bezrobociem może być również dobra – o ile oba poziomy są niskie. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych bezrobocie spadło poniżej 5%, a inflacja spadła poniżej 2,5%. Bańka gospodarcza w branży technologicznej była w dużej mierze odpowiedzialna za niską stopę bezrobocia, a tani gaz przy słabym globalnym popycie pomógł utrzymać niską inflację. W 2000 roku pękła bańka technologiczna, co spowodowało wzrost bezrobocia, a ceny gazu zaczęły rosnąć. W latach 2000-2020 związek między inflacją a bezrobociem ponownie odpowiadał krzywej Phillipsa, ale znacznie mniej.

Podsumowanie

Podczas gdy akademickie argumenty i kontrargumenty szaleją w tę iz powrotem, wciąż rozwijane są nowe teorie. Poza środowiskiem akademickim, empiryczne dowody wyzwań związanych z zatrudnieniem i inflacją oraz konfrontacją z gospodarkami na całym świecie, sugerujące właściwe połączenie polityk wymaganych do stworzenia i utrzymania idealnej gospodarki, nie zostały jeszcze ustalone.