Zrozumienie wpływu deficytu budżetowego na gospodarkę

Kluczowe wnioski

• Rząd doświadcza deficytu budżetowego, gdy wydaje więcej pieniędzy niż pobiera z podatków i innych dochodów z wyłączeniem długu w pewnym okresie.
• Ta luka między dochodami a wydatkami jest następnie wypełniana pożyczkami rządowymi, zwiększając dług publiczny.
• Teoretycznie wzrost deficytu budżetowego może pobudzić spowolnioną gospodarkę, dając więcej pieniędzy ludziom, którzy mogą wtedy więcej kupować i inwestować.
• Jednak długoterminowe deficyty mogą być szkodliwe dla wzrostu gospodarczego i stabilności.
• Stany Zjednoczone konsekwentnie utrzymywały deficyty w ciągu ostatniej dekady.

---

Należy zauważyć, że deficyt fiskalny zasadniczo różni się od deficytu handlowego, który występuje, gdy kraj importuje stosunkowo więcej towarów o wartości niż eksportuje za granicę.

Deficyt fiskalny USA

Szacuje się, że deficyt federalny Stanów Zjednoczonych w roku podatkowym 2020 wyniesie 1,103 bln USD. Taki deficyt występuje, ponieważ rząd USA wydaje obecnie znacznie więcej, niż zarabia. Według AP News budżet na rok 2019 spowodował deficyt w wysokości 1,09 bln USD. Wydatki w wysokości 4,529 bln USD były wyższe niż szacowane dochody na poziomie 3,438 bln USD, zgodnie z tabelą S-1 w budżecie na rok 2020.

Deficyt w Stanach Zjednoczonych jest wypadkową trzech czynników. Tak zwana „wojna z terroryzmem” po wydarzeniach z 11 września spowodowała, że ​​od 2001 r. Zadłużenie wzrosło o2,02 bln USD. Roczne wydatki wojskowe podwoiły się. Cięcia podatkowe są kolejną przyczyną rosnącego deficytu, ponieważ zmniejszają dochody z każdą obniżką dolara.

Do cięcia podatkowe Trump  zmniejszy dochody i zwiększyć deficyt;obniżki podatków wyniosą łącznie 1,5 biliona dolarów w ciągu następnych 10 lat. Podczas gdy Wspólna Komisja ds. Podatków oczekuje, że cięcia powinny stymulować wzrost o 0,7% rocznie, kompensując część utraconych dochodów, deficyt wzrośnie o 1 bilion USD w ciągu następnej dekady.  Wreszcie ubezpieczenie społeczne jest kolejnym czynnikiem przyczyniającym się do deficytu. Według Henry J. Kaiser Family Foundation, wydatki na Medicare stanowiły 15% całkowitych wydatków federalnych w 2018 r. I oczekuje się, że do 2029 r. Osiągną 18%9.

Najbliższe lata powinny przynieść jeszcze większy deficyt, ponieważ globalna pandemia koronawirusa w 2020 r. Spowodowała skok bezrobocia i zamykanie przedsiębiorstw, co zmniejsza wpływy podatkowe dla rządu. W tym samym czasie Kongres przyjął 2,2 biliona dolarów wydatków i pakiet stymulacyjny, aby złagodzić gospodarczy cios kryzysu zdrowia publicznego. Pakiet ten znacznie zwiększył lukę budżetową. Te skutki dla deficytu będą prawdopodobnie długotrwałe.

Wpływ w perspektywie krótkoterminowej

Chociaż długofalowe makroekonomiczne skutki deficytu budżetowego są przedmiotem debaty, o wiele mniej dyskutuje się o pewnych natychmiastowych, krótkoterminowych konsekwencjach. Jednak konsekwencje te zależą od charakteru deficytu.

Jeśli deficyt powstaje, ponieważ rząd zaangażował się w dodatkowe projekty związane z wydatkami – na przykład wydatki na infrastrukturę lub dotacje dla przedsiębiorstw – to sektory wybrane do otrzymania pieniędzy otrzymają krótkoterminowy wzrost operacji i rentowności. Jeśli deficyt powstaje z powodu spadku wpływów do rządu, czy to w wyniku obniżenia podatków, czy spadku działalności gospodarczej, to taki bodziec nie ma miejsca. Przedmiotem debaty jest również to, czy wydatki stymulacyjne są pożądane, ale nie ma wątpliwości, że niektóre sektory czerpią z nich korzyści w krótkim okresie.

Finansowanie deficytu

Wszystkie deficyty muszą być finansowane. Odbywa się to początkowo poprzez sprzedaż rządowych papierów wartościowych, takich jak obligacje skarbowe (obligacje skarbowe). Osoby fizyczne, przedsiębiorstwa i inne rządy kupują obligacje skarbowe i pożyczają rządowi pieniądze z obietnicą przyszłych płatności. Wyraźny początkowy wpływ pożyczek rządowych polega na tym, że ogranicza ono pulę dostępnych środków, które mają być pożyczane lub inwestowane w inne przedsiębiorstwa. To z konieczności prawda: osoba, która pożycza rządowi 5000 dolarów, nie może wykorzystać tych samych 5000 dolarów na zakup akcji lub obligacji prywatnej firmy. Zatem wszystkie deficyty powodują zmniejszenie potencjalnego zasobu kapitału w gospodarce. Byłoby inaczej, gdyby Rezerwa Federalna całkowicie spieniężyła dług; niebezpieczeństwem byłaby raczej inflacja niż redukcja kapitału.

Dodatkowo sprzedaż rządowych papierów wartościowych służących do finansowania deficytu ma bezpośredni wpływ na stopy procentowe. Obligacje rządowe są uważane za wyjątkowo bezpieczne inwestycje, więc oprocentowanie pożyczek dla rządu stanowi inwestycje wolne od ryzyka, z którymi muszą konkurować prawie wszystkie inne instrumenty finansowe. Jeśli obligacje rządowe są oprocentowane w wysokości 2%, inne rodzaje aktywów finansowych muszą płacić wystarczająco wysoką stopę procentową, aby zachęcić kupujących do odejścia od obligacji rządowych. Funkcja ta jest wykorzystywana przez Rezerwę Federalną, gdy angażuje się w operacje otwartego rynku w celu dostosowania stóp procentowych w ramach polityki pieniężnej.

Federalne limity deficytów

Mimo że deficyty wydają się rosnąć wraz z zaniedbaniami, a łączne zadłużenie w księdze federalnej wzrosło do astronomicznych rozmiarów, istnieją praktyczne, prawne, teoretyczne i polityczne ograniczenia dotyczące tego, jak daleko może posunąć się w dół bilans rządu, nawet jeśli limity nie są tak niskie, jak wielu by sobie tego życzyło.

W praktyce rząd USA nie może finansować swoich deficytów bez przyciągania pożyczkobiorców. Poparte jedynie pełną wiarą i kredytem rządu federalnego, amerykańskie obligacje i bony skarbowe (bony skarbowe) są kupowane na rynku przez osoby fizyczne, przedsiębiorstwa i inne rządy, z których wszyscy zgadzają się pożyczać pieniądze rządowi. Rezerwa Federalna również kupuje obligacje w ramach swoich procedur polityki pieniężnej. Jeżeli rządowi kiedykolwiek zabraknie chętnych pożyczkobiorców, istnieje autentyczne poczucie, że deficyty byłyby ograniczone, a niewypłacalność stałaby się możliwością.

Całkowity dług publiczny ma realne i negatywne długoterminowe konsekwencje. Jeśli spłaty odsetek od długu kiedykolwiek staną się nie do utrzymania w wyniku normalnych strumieni dochodów z podatków i pożyczek, rząd staje przed trzema opcjami. Mogą ciąć wydatki i sprzedawać aktywa, aby dokonywać płatności, mogą drukować pieniądze, aby pokryć niedobór, lub kraj może nie wywiązywać się ze zobowiązań kredytowych. Druga z tych opcji, zbyt agresywna ekspansja podaży pieniądza, mogłaby doprowadzić do wysokiego poziomu inflacji, skutecznie (choć niedokładnie) ograniczając stosowanie tej strategii.

Perspektywa historyczna

Jest wielu ekonomistów, analityków polityki, biurokratów, polityków i komentatorów, którzy popierają koncepcję rządowego utrzymywania deficytów budżetowych, aczkolwiek w różnym stopniu iw różnych okolicznościach. Wydatki deficytowe są również jednym z najważniejszych narzędzi keynesowskiej makroekonomii, nazwanym na cześć brytyjskiego ekonomisty Johna Maynarda Keynesa, który uważał, że wydatki napędzają aktywność gospodarczą, a rząd może stymulować słabnącą gospodarkę poprzez utrzymywanie dużych deficytów.

Pierwszy prawdziwy amerykański plan dotyczący deficytu został wymyślony i wykonany w 1789 roku przez Aleksandra Hamiltona, ówczesnego Sekretarza Skarbu. Hamilton postrzegał deficyty jako sposób na uzyskanie wpływu rządu, podobnie jak obligacje wojenne pomogły Wielkiej Brytanii sfinansować Francję podczas konfliktów w XVIII wieku. Ta praktyka była kontynuowana i przez całą historię rządy decydowały się pożyczać fundusze na sfinansowanie swoich wojen, podczas gdy podnoszenie podatków byłoby niewystarczające lub niepraktyczne.

Wady braków

Politycy i decydenci polegają na deficytach fiskalnych w celu rozszerzenia popularnych polityk, takich jak programy socjalne i roboty publiczne, bez konieczności podnoszenia podatków lub cięcia wydatków w innych częściach budżetu. W ten sposób deficyty budżetowe zachęcają również do poszukiwania renty i przyznawania środków motywowanych politycznie. Wiele przedsiębiorstw pośrednio wspiera deficyty fiskalne, jeśli oznacza to otrzymywanie korzyści publicznych.

Nie wszyscy uważają, że dług publiczny na dużą skalę jest ujemny. Niektórzy eksperci posunęli się nawet do stwierdzenia, że ​​deficyty fiskalne są całkowicie nieistotne, ponieważ pieniądze są „winne nam”. Jest to wątpliwe twierdzenie nawet po wartości nominalnej, ponieważ zagraniczni wierzyciele często kupują rządowe instrumenty dłużne i pomijają wiele argumentów makroekonomicznych przeciwko wydatkowaniu deficytu.

Deficyty rządzone przez rząd mają szerokie poparcie teoretyczne w niektórych szkołach ekonomicznych i prawie jednomyślne poparcie wśród wybieranych urzędników. Zarówno konserwatywne, jak i liberalne administracje mają tendencję do utrzymywania dużych deficytów w imię obniżek podatków, wydatków stymulacyjnych, opieki społecznej, dobra publicznego, infrastruktury, finansowania wojny i ochrony środowiska. Ostatecznie wyborcy uważają, że deficyty fiskalne są dobrym pomysłem, niezależnie od tego, czy przekonanie to jest wyraźne, czy nie, w oparciu o ich skłonność do jednoczesnego zwracania się o drogie usługi rządowe i niskie podatki.

Wadą braków

Z drugiej strony, deficyty budżetowe rządu były przez cały czas atakowane przez wielu myślicieli ekonomicznych ze względu na ich rolę w wypieraniu prywatnych pożyczek, zniekształcaniu stóp procentowych, wspieraniu niekonkurencyjnych firm i zwiększaniu wpływu podmiotów nierynkowych. Niemniej jednak deficyty fiskalne są nadal popularne wśród rządowych ekonomistów od czasu ich legitymizacji przez Keynesa w latach trzydziestych XX wieku.

Tak zwana ekspansywna polityka fiskalna nie tylko stanowi podstawę keynesowskich technik przeciwdziałania recesji, ale także dostarcza ekonomicznego uzasadnienia tego, do czego wybrani przedstawiciele są w naturalny sposób skłonni: wydawać pieniądze z ograniczonymi krótkoterminowymi konsekwencjami.

Keynes początkowo apelował o utrzymywanie deficytów podczas recesji i korygowanie niedoborów budżetowych po ożywieniu gospodarki. Rzadko się to zdarza, ponieważ podnoszenie podatków i cięcia programów rządowych są rzadko popularne, nawet w czasach dostatku. Rządy mają tendencję do utrzymywania deficytów rok po roku, co skutkuje ogromnym długiem publicznym.

Podsumowanie

Deficyty są postrzegane w przeważającej mierze w negatywnym świetle. Podczas gdy propozycje makroekonomiczne szkoły keynesowskiej argumentują, że deficyty są czasami konieczne do stymulowania zagregowanego popytu po tym, jak polityka pieniężna okazała się nieskuteczna, inni ekonomiści argumentują, że deficyty wypierają prywatne pożyczki i zniekształcają rynek.

Jednak inni ekonomiści sugerują, że pożyczanie pieniędzy dziś wiąże się z koniecznością wyższych podatków w przyszłości, co niesprawiedliwie karze przyszłe pokolenia podatników za obsługę potrzeb (lub kupowanie głosów) obecnych beneficjentów. Jeśli utrzymywanie wyższych deficytów stanie się politycznie nieopłacalne, istnieje poczucie, że proces demokratyczny może narzucić ograniczenie deficytów na rachunku obrotów bieżących.