Co powoduje deflację?

Co to jest deflacja?

Deflacja lub ujemna inflacja ma miejsce, gdy ceny ogólnie spadają w gospodarce. Może to wynikać z faktu, że podaż dóbr jest wyższa niż popyt na te towary, ale może również mieć związek z rosnącą siłą nabywczą pieniądza. Siła nabywcza może wzrosnąć ze względu na zmniejszenie podaży pieniądza, a także zmniejszenie podaży kredytu, co ma negatywny wpływ na wydatki konsumpcyjne.

Przyczyny deflacji

Deflacja może być spowodowana połączeniem różnych czynników, w tym niedoborem pieniądza w obiegu, co zwiększa wartość tego pieniądza, a co za tym idzie, obniża ceny; produkcja większej ilości dóbr, niż jest popyt, co oznacza, że ​​firmy muszą obniżyć ceny, aby skłonić ludzi do zakupu tych towarów; brak wystarczającej ilości pieniędzy w obiegu, co powoduje, że ci, którzy mają pieniądze, zatrzymują je, zamiast je wydawać; i mając ogólnie zmniejszony popyt na towary, a tym samym zmniejszając wydatki.

Deflacja pieniężna z definicji może być spowodowana jedynie spadkiem podaży pieniądza lub instrumentów finansowych wymienialnych w pieniądzu. W dzisiejszych czasach największy wpływ na podaż pieniądza mają  banki centralne, takie jak Rezerwa Federalna. Kiedy spada podaż pieniądza i kredytu, bez odpowiedniego spadku produkcji gospodarczej, ceny wszystkich dóbr mają tendencję spadkową. Okresy deflacji występują najczęściej po długich okresach sztucznej ekspansji monetarnej. We wczesnych latach trzydziestych XX wieku w Stanach Zjednoczonych po raz ostatni wystąpiła znacząca deflacja. Głównym czynnikiem przyczyniającym się do tego okresu deflacji był spadek podaży pieniądza w następstwie katastrofalnej upadłości banków. Inne narody, takie jak Japonia w latach 90., doświadczyły w dzisiejszych czasach deflacji.

Światowej sławy ekonomista  Milton Friedman  argumentował, że przy optymalnej polityce, w której bank centralny dąży do stopy deflacji równej realnej stopie oprocentowania obligacji rządowych, stopa nominalna powinna wynosić zero, a poziom cen powinien systematycznie spadać po stopie realnej. zainteresowań. Jego teoria zrodziła regułę Friedmana, regułę  polityki pieniężnej  .

Na spadek cen może jednak wpływać szereg innych czynników: spadek  zagregowanego popytu  (spadek całkowitego popytu na towary i usługi) oraz wzrost produktywności. Spadek zagregowanego popytu zazwyczaj skutkuje późniejszymi niższymi cenami. Przyczyny tej zmiany obejmują zmniejszenie wydatków rządowych, niewydolność rynku akcji, chęć konsumentów do zwiększenia oszczędności oraz zacieśnienie polityki pieniężnej (wyższe stopy procentowe).

Spadek cen może również nastąpić w sposób naturalny, gdy produkcja gospodarcza rośnie szybciej niż podaż pieniądza i kredytu w obiegu. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy technologia zwiększa produktywność gospodarki i często koncentruje się na towarach i gałęziach przemysłu, które czerpią korzyści z ulepszeń technologicznych. Firmy działają wydajniej wraz z postępem technologicznym. Te usprawnienia operacyjne prowadzą do niższych kosztów produkcji i oszczędności kosztów przenoszonych na konsumentów w postaci niższych cen. Jest to odmienne od ogólnej deflacji cen, która jest ogólnym spadkiem poziomu cen i wzrostem siły nabywczej pieniądza, ale podobne do niej.

Deflacja cen poprzez zwiększoną produktywność jest różna w poszczególnych branżach. Na przykład zastanów się, jak zwiększona produktywność wpływa na  sektor technologii. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci udoskonalenia technologii doprowadziły do ​​znacznego obniżenia średniego kosztu gigabajta danych. W 1980 r. Średni koszt jednego gigabajta danych wyniósł 437 500 USD;do 2014 r. średni koszt wyniósł 3 centy. Redukcja ta spowodowała również znaczny spadek cen wytwarzanych produktów wykorzystujących tę technologię.

Konsekwencje deflacji

Chociaż może się wydawać, że niższe ceny są dobre, deflacja może wpłynąć na gospodarkę, na przykład gdy powoduje wysokie bezrobocie, i może zmienić złą sytuację, taką jak recesja, w gorszą sytuację, taką jak depresja.

Deflacja może prowadzić do bezrobocia, ponieważ gdy firmy zarabiają mniej, reagują obniżeniem kosztów, aby przetrwać. Obejmuje to zamykanie sklepów, fabryk i magazynów oraz zwalnianie pracowników. Pracownicy ci muszą następnie zmniejszyć swoje własne wydatki, co prowadzi do jeszcze mniejszego popytu i większej deflacji oraz powoduje trudną do przerwania spiralę deflacyjną. Jedynym momentem, w którym deflacja może działać bez szkody dla reszty gospodarki, jest sytuacja, gdy przedsiębiorstwa są w stanie obniżyć koszty produkcji, aby obniżyć ceny, na przykład dzięki technologii. Koszt produktów technologicznych zmniejszył się z biegiem lat, ale to dlatego, że koszt produkcji tej technologii spadł, a nie z powodu zmniejszonego popytu.

Spirala deflacyjna może pojawić się w okresach kryzysu gospodarczego, takiego jak  recesja  lub  depresja, gdy produkcja gospodarcza spada, a popyt na inwestycje i konsumpcję wysycha. Może to doprowadzić do ogólnego spadku cen aktywów, ponieważ producenci są zmuszeni zlikwidować zapasy, których ludzie nie chcą już kupować. Zarówno konsumenci, jak i przedsiębiorstwa zaczynają utrzymywać płynne rezerwy pieniądza, aby złagodzić dalsze straty finansowe. Im więcej pieniędzy jest oszczędzanych, tym mniej pieniędzy jest wydawanych, co dodatkowo zmniejsza zagregowany popyt. W tym momencie oczekiwania ludzi co do przyszłej inflacji również się obniżają i zaczynają gromadzić pieniądze. Konsumenci mają mniejszą motywację do wydawania pieniędzy dzisiaj, kiedy mogą racjonalnie oczekiwać, że jutro ich pieniądze będą miały większą siłę nabywczą.