Nieautoryzowany ubezpieczyciel
Co to jest nieautoryzowany ubezpieczyciel?
Termin „nieautoryzowany ubezpieczyciel” odnosi się do oszukańczej firmy, która udaje legalną firmę ubezpieczeniową. Jak sama nazwa wskazuje, nieautoryzowani emitenci nie są zarejestrowani w krajowym urzędzie ubezpieczeniowym i jako tacy nie mogą legalnie sprzedawać produktów ubezpieczeniowych.
Zakup ubezpieczenia od nieuprawnionego ubezpieczyciela jest bardzo niebezpieczny, ponieważ podmiot może nie mieć zamiaru lub zdolności do wypełnienia swoich zobowiązań.
Kluczowe wnioski
- Nieautoryzowany ubezpieczyciel to firma ubezpieczeniowa, która działa bez zezwolenia lub nadzoru swojego krajowego organu regulacyjnego ds. Ubezpieczeń.
- Obsługa nieautoryzowanego ubezpieczyciela jest nielegalna i może skutkować karami prawnymi lub finansowymi.
- Klienci, którym sprzedano ubezpieczenie od nieautoryzowanych ubezpieczycieli, mogą być uprawnieni do odszkodowania od specjalistów, którzy dokonali sprzedaży.
Jak działają nieautoryzowani ubezpieczyciele
Ci, którzy prowadzą nieautoryzowane towarzystwa ubezpieczeniowe, w efekcie dopuszczają się oszustw publicznych. W końcu klienci, którzy sami polegają na towarzystwach ubezpieczeniowych przed ryzykiem osobistym lub handlowym, mogą zostać całkowicie pozbawieni ochrony, jeśli ich ubezpieczyciel nie dotrzyma zakończenia transakcji. W przypadku nieuprawnionych ubezpieczycieli klient może mieć niewielki regres lub nie mieć go wcale, ponieważ nieuprawniony ubezpieczyciel mógł nigdy nie dysponować majątkiem wymaganym do zaspokojenia swoich roszczeń.
W niektórych przypadkach nieupoważnieni ubezpieczyciele mogą oszukać profesjonalnych pośredników, a także ubezpieczających. Na przykład nieświadomi agenci ubezpieczeniowi mogą zostać oszukani, aby odsprzedać lub polecić produkty oferowane przez nieautoryzowanego ubezpieczyciela. W takich przypadkach broker ubezpieczeniowy może zostać pociągnięty do częściowej odpowiedzialności za wszelkie straty lub niezapłacone roszczenia posiadacza polisy. Ponadto agentowi ubezpieczeniowemu można postawić zarzut popełnienia przestępstwa, zapłacić karę, a nawet odebrać mu licencję ubezpieczeniową.
Aby zabezpieczyć się przed tymi ryzykami, rozsądne jest, aby zarówno klienci indywidualni, jak i specjaliści ubezpieczeniowi skonsultowali się ze swoim państwowym organem regulacyjnym przed podjęciem decyzji, czy prowadzić interesy z nowym emitentem ubezpieczeń, którego jeszcze nie znają. Inne najlepsze praktyki obejmują zwracanie uwagi na potencjalne znaki ostrzegawcze, które mogą wskazywać, że dany ubezpieczyciel nie jest uprawniony. Przykłady obejmują bardzo agresywnych agentów lub brokerów, którzy wyrażają pilną potrzebę natychmiastowej rejestracji produktu, składki, które wydają się nierealistycznie niskie w porównaniu z zasięgiem porównywalnych firm oraz brak jakiegokolwiek numeru telefonu lub innych mechanizmów obsługi klienta.
Przykład nieautoryzowanego ubezpieczyciela
Emma jest właścicielką małego sklepu detalicznego i szuka komercyjnego ubezpieczenia, które ochroni jej firmę przed kradzieżą, uszkodzeniem mienia i ogólną odpowiedzialnością. Aby pomóc w poszukiwaniach, zwraca się do lokalnego brokera ubezpieczeniowego, który twierdzi, że jest ekspertem w zakresie różnych opcji dostępnych w jej regionie. Po krótkim omówieniu jej potrzeb, broker poleca jej produkt sprzedawany przez nowego ubezpieczyciela, którego stawki są prawie o połowę niższe niż ceny najbliższego konkurenta. Emma decyduje się zapisać na ten pakiet ubezpieczeń, częściowo dlatego, że oferta była dostępna tylko przez następne 24 godziny.
Rok później Emma doświadcza włamania do swojego sklepu, w wyniku którego stracono zapasy na kilka miesięcy. Na szczęście pamięta, że wykupiła ubezpieczenie od kradzieży i innych zagrożeń i pilnie płaciła miesięczne składki. Dlatego w pełni spodziewa się zwrotu poniesionych strat i wypełnia niezbędne dokumenty, aby złożyć roszczenie.
Po kilku tygodniach oczekiwania bez odpowiedzi Emmie radzi się, aby poinformowała swój organ regulacyjny ds. Ubezpieczeń stanowych o niereagującym ubezpieczycielu. Ku swojemu zdziwieniu, Emma zostaje poinformowana przez regulator, że nie ma żadnych danych o jej firmie ubezpieczeniowej i dlatego nieświadomie została sprzedana ubezpieczenie przez nieautoryzowanego ubezpieczyciela.
W zależności od szczegółów jej sprawy, Emmie może przysługiwać jakaś forma odszkodowania od organu regulacyjnego ds. Ubezpieczeń państwowych lub innego organu zarządzającego, chociaż możliwe jest również, że będzie zmuszona do osobistego pokrycia strat w firmie. Jest również prawdopodobne, że broker ubezpieczeniowy, który sprzedał jej oszukańczą polisę, zostanie zbadany przez organ nadzoru ubezpieczeniowego i może faktycznie zostać zobowiązany do zrekompensowania Emmie jej straty.