Bankowość czasu
Co to jest bankowość czasu?
Bankowość czasu to system wymiany różnych usług na siebie, wykorzystujący czas pracy jako jednostkę rozliczeniową, który został opracowany przez różnych myślicieli socjalistycznych w oparciu o laborystyczną teorię wartości. Jednostki czasu pracy można przelać na konto osoby w banku czasu i wymienić na usługi od innych członków banku czasu. Bankowość czasu można uznać za formę waluty wspólnotowej. Ponieważ jednak jednostki rozliczeniowe czasu pracy nie są ogólnie akceptowane poza członkostwem banku czasu ani w przypadku towarów ogólnych będących przedmiotem obrotu na rynku innych niż określone usługi związane z pracą, nie stanowią one formy pieniądza w sensie ekonomicznym poza granicami z natury ograniczony kontekst samego banku czasu.
Kluczowe wnioski
- Bankowość czasu to system handlu wymiennego na usługi, w ramach którego ludzie wymieniają usługi na kredyty oparte na czasie pracy, a nie na pieniądze.
- Termin „Time Banking” został wymyślony i zastrzeżony przez amerykańskiego prawnika Edgara Cahna, który opowiadał się za jego użyciem jako uzupełnienia rządowych usług socjalnych.
- Bankowość czasu jest systemem pośrednim między systemem pośredniej wymiany pieniężnej a gospodarką darów wzajemnych, z pewnymi zaletami i wadami każdego z nich.
Zrozumienie bankowości czasu
W środowisku bankowości czasu ludzie otrzymują kredyty za czas pracy, gdy świadczą usługę na rzecz innego członka banku czasu (a członek otrzymujący usługę jest obciążany taką samą kwotą). Generalnie każda godzina jest wyceniana tak samo, niezależnie od świadczonej usługi. W teorii każdy rodzaj usługi można wymienić na inny. Jednak usługi w obrocie często obracają się wokół prostych zadań o niskiej wartości rynkowej, takich jak opieka nad osobami starszymi, praca socjalna i remonty domów.
Bankowość czasu wywodzi się z pomysłów różnych XIX-wiecznych myślicieli socjalistycznych, w tym Pierre-Josepha Proudhona i Karola Marksa, którzy opowiadali się za różnymi wersjami walut wykresów opartych na czasie pracy. Zamiast wydawać papierowe notatki, współczesna bankowość wykorzystuje elektroniczne zapisy kredytów i debetów zarejestrowanych członków.
Kredyty czasowe teoretycznie można rejestrować na papierze, chociaż do prowadzenia zapisów na ogół używa się komputerowych baz danych.
Termin „Bank czasu” został wymyślony i zarejestrowany w latach 80. przez Edgara Cahna, amerykańskiego profesora prawa i rzecznika sprawiedliwości społecznej. Cahn promował Bankowość Czasu jako środek samopomocy społeczności i wypełnienia luki w publicznych usługach socjalnych w okresie, gdy administracja Reagana naciskała na cięcia w wydatkach na programy socjalne.
W swojej książce No More Throw-Away People Cahn nakreślił cztery podstawowe zasady bankowości czasu, a później dodał piątą. Oni są:
- Wszyscy jesteśmy aktywami: każdy ma coś do wniesienia
- Przedefiniowanie pracy: nagradza każdą pracę, w tym pracę niepłatną i opiekuńczą
- Wzajemność: pomaganie sobie nawzajem w budowaniu silnych relacji i zaufania społeczności
- Sieci społecznościowe: przynależność do sieci społecznościowej nadaje naszemu życiu więcej znaczenia
- Szacunek: szacunek jest podstawą zdrowej i kochającej społeczności i leży u podstaw demokracji
Przez lata bankowość czasowa była przyjmowana w różnych społecznościach w różnym czasie, zwykle na stosunkowo krótkie okresy, zanim ostatecznie została zamknięta. Na niektórych obszarach udało się przetrwać kilka lat lub dłużej w ograniczonej skali.
W 2018 roku w Stanach Zjednoczonych istniało około 120 banków czasu.
Przykład banku czasu
Spójrzmy na przykład wymiany wsparcia ogrodniczego i technicznego. Gerald jest zapalonym ogrodnikiem, a Lucy jest mistrzynią w naprawianiu komputerów. W końcu ich ścieżki krzyżują się, ponieważ Gerald potrzebuje pomocy przy swoim komputerze, a Lucy chciałaby uprawiać warzywa na swoim podwórku i nie ma pojęcia, jak to zrobić.
Korzystając z banku czasu, Gerald pomaga Lucy w ogrodzie, a Lucy pomaga Geraldowi z komputerem. Żadne pieniądze nie wymieniają rąk za świadczone usługi, więc jedyne koszty, które oboje pochłaniają, dotyczą materiałów użytych do wykonania prac.
Ogólnie Gerald poświęcił trzy godziny na przygotowanie ogrodu Lucy, podczas gdy Lucy spędziła dwie godziny, przygotowując komputer Geralda do pracy. Oznacza to, że Gerald wyszedł z umowy z jednym dodatkowym kredytem na czas robocizny na koncie w banku czasu do wykorzystania w przyszłości.
Plusy i minusy bankowości czasu
Bankowość czasu wykorzystuje nowoczesną technologię, aby spróbować wprowadzić drugorzędne funkcje ekonomią wzajemnych prezentów, charakterystyczną dla gospodarek nieformalnych, przedkapitalistycznych i prymitywnych. Jako taka może mieć pewne zalety i wady obu typów systemów ekonomicznych.
Zwolennicy bankowości czasu, od wczesnych pisarzy socjalistycznych po współczesnych zwolenników, podkreślają jego zalety w budowaniu (lub przywracaniu) społeczności, integracji, wolontariacie i pomocy społecznej. Jest promowany jako pomoc w budowaniu więzi społecznych i zachęcaniu ludzi, którzy normalnie nie angażowaliby się w tradycyjny gospodarki kapitalistyczne i często stanowiła uzasadnienie dla niepokojów społecznych i rewolucyjnego komunizmu. Formalnie i namacalnie uznaje wartość ekonomiczną usług pracy, które nie są tradycyjnie przedmiotem handlu w formalnej gospodarce monetarnej (lub zostałyby w ten sposób zmniejszone), ale które często stanowią podstawę cennego kapitału społecznego. Przede wszystkim opowiedziano się za tym, aby umożliwić osobom o niskich dochodach dostęp do usług, które byłyby dla nich niedostępne w tradycyjnej gospodarce rynkowej.
Jednak koszty ogólne, problemy z zarządzaniem relatywnymi cenami różnych usług i trudności w utrzymaniu udziału w skutecznej konkurencji z większą gospodarką pieniężną często oznaczają problemy dla systemów bankowości czasu. Działalność samego banku czasu musi być w jakiś sposób sfinansowana, zwłaszcza te, które wymagają towarów i usług, których nie można kupić za pomocą kredytu na czas pracy, wydawanego przez bank. Oznacza to zarówno początkowe, jak i stałe zapotrzebowanie na jakieś zewnętrzne źródło finansowania w postaci pieniędzy zewnętrznych, co może stać się zaporowe.
Wycena jednostek czasu pracy dla różnych usług i rodzajów pracy jest stałym problemem w przypadku bankowości czasu. Jeśli wartość kredytów może zostać zmieniona na dobrowolnych, wzajemnych warunkach wymiany między uczestnikami (lub po cenie proporcjonalnej do płac rynkowych w lokalnej walucie), bank czasu staje się niczym innym jak konkurencyjną (gorszą) formą waluty, jednym upośledzonym przez narzucone przez siebie granice akceptowalności.
Jeśli ceny kredytów czasu pracy zostaną ustalone przez bank czasu, wówczas system ostatecznie napotka te same problemy związane z wiedzą, obliczeniami i zachętami, z którymi boryka się każda gospodarka centralnie planowana, co znacznie ograniczy jego skalę i żywotność. Frank Fisher, amerykański ekonomista, który w latach 1960-2004 wykładał ekonomię na Massachusetts Institute of Technology (MIT), przewidział w latach osiemdziesiątych XX wieku, że to zniekształci siły rynkowe i sparaliżuje gospodarkę, na przykładzie Rosji Radzieckiej.
Wreszcie, jeśli wartość kredytów na czas pracy zostanie zablokowana na równorzędnym poziomie dla wszystkich rodzajów usług i siły roboczej, wówczas system stanie w obliczu ogromnego niekorzystnego problemu selekcji. Osoby z najmniej cenionym czasem pracy (np. Opiekunki do dzieci) będą z entuzjazmem uczestniczyć, a osoby o najbardziej cenionym czasie pracy (np. Lekarze) zrezygnują i będą sprzedawać swoje usługi za pieniądze.
Ponieważ nieodłączne ograniczenia natury bankowości czasu narzucają te narzuty i kwestie cenowe, system bankowości czasu traci znaczną część korzyści ekonomicznych, które umożliwia system pośredniej wymiany pieniężnej. Jego akceptacja będzie ograniczona i zawsze będzie zależała od istnienia szerszej gospodarki opartej na pieniądzu, wykorzystującej jakąś inną walutę, w ramach której ma funkcjonować. O ile nie zostanie narzucone przez prawo dla ludności (zgodnie z zaleceniami wczesnych zwolenników socjalizmu), bankowość czasu będzie zwykle ograniczona do stosunkowo małych społeczności lub sieci społecznościowych, oferujących ograniczony wybór usług związanych z pracą.