Najlepsze i najgorsze planowanie finansowe igrzysk olimpijskich

W następstwie Igrzysk Olimpijskich w 2012 r. Miasto-gospodarz Londyn i jego mieszkańcy słusznie pławili się w chwale tego doniosłego i niezwykle udanego wydarzenia. Podczas gdy cała rozmowa przed igrzyskami dotyczyła związanych z tym kosztów finansowych i tego, czy Wielka Brytania mogłaby przetrwać tak kosztowne wydatki, dyskusja po nich była wypełniona pozytywnymi społecznymi konsekwencjami wydarzenia i jego wzmacniającym wpływem na brytyjską młodzież.

Chociaż zmiana ta była częściowo spowodowana dobrą wolą wygenerowaną przez Igrzyska, odzwierciedlała również rozsądne podejście finansowe, które władze Londynu przyjęły podczas organizacji i goszczenia tego wydarzenia. Chociaż gospodarki często tego nie robią. Narody mają długą historię złych konsekwencji finansowych związanych z organizacją igrzysk.

Grecka tragedia

Wielu ekonomistów wywodzi początek aktualnych problemów gospodarczych Grecji z Igrzyskami Olimpijskimi, które odbyły się w Atenach w 2004 roku. Wydarzenie to jest ucieleśnieniem nadmiernych i nieodpowiedzialnych wydatków. Po pierwsze, całkowity koszt – szacowany na 15 miliardów dolarów – znacznie przekroczył pierwotnie przewidzianą w budżecie kwotę. na igrzyska w 1997 r.). Chociaż jest to zrozumiały koszt, budowa niepotrzebnych i nieprzemyślanych stałych obiektów sportowych była niezwykle trudna do zrozumienia. Wiele z tych miejsc pozostaje bezczynnych do dziś. Ten brak przewidywania i planowania sprawił, że naród miał niedobór 50 000 euro na greckie gospodarstwo domowe, które od tamtej pory jest rozdzielane między podatników.

Ambiwalencja Australii

Kontrast między sukcesem wydarzenia olimpijskiego a jego wpływem ekonomicznym może być znaczny. Tak było z pewnością w przypadku igrzysk olimpijskich w Sydney w 2000 r. Uznawana za jedną z najbardziej pozytywnych i dobrze zorganizowanych igrzysk olimpijskich wszechczasów, Sydney Igrzyska były triumfem doskonałej infrastruktury i ogromnych osiągnięć sportowych. Pomimo niemal jednogłośnych pochwał od widzów na całym świecie, brak perspektywicznego myślenia i planowania spuścizny sprawił, że mieszkańcy Sydney zastanawiali się, czy ekonomia olimpijska oznacza boom czy zagładę.

Jak to często bywa w przypadku organizacji igrzysk olimpijskich, rząd Nowej Południowej Walii był zmuszony wydać na to wydarzenie znacznie więcej, niż pierwotnie zakładał. W momencie przyznania pierwszych medali łączna kwota inwestycji wzrosła do około 6 miliardów AUD, z czego 1,5 miliarda AUD zostało pokryte ze środków publicznych. Następnie, jako zapowiedź tego, co miało spotkać Ateny cztery lata później, osławiony Park Olimpijski stał się uśpiony, gdy rząd usiłował zrealizować swój plan przebudowy tego miejsca na przedmieście mieszkalne. Stało się to dopiero w 2005 roku i do tego czasu stało się dla turystów jedynie atrakcją turystyczną.

Katastrofa w Kanadzie

W rzeczywistości to Igrzyska w Montrealu z 1976 roku pozostają synonimem upadku gospodarczego.

W czasie wydarzenia Montreal przeżywał dramatyczny wzrost pod względem swojego globalnego profilu. W połączeniu ze Światowymi Targami Expo ’67, które odbyły się z okazji stulecia narodu, Igrzyska pomogły przekształcić miasto w znane na całym świecie miejsce. Ciało zarządzające wkrótce napotkało znane problemy budżetowe, ponieważ ich szacunkowe koszty w wysokości 360 milionów dolarów drastycznie spadły poniżej ostatecznego rachunku w wysokości 1,6 miliarda dolarów. Igrzyska w Montrealu pozostawiły po sobie 30-letnią spuściznę długów i katastrofę finansową dla miasta, a niszczejące, budowane na zamówienie obiekty pozostały opustoszałymi oczami przez dziesięciolecia.

Co Wielka Brytania zrobiła dobrze

Biorąc pod uwagę liczne wnioski wyciągnięte z poprzednich krajów, które po goszczeniu igrzysk zmagały się z długoterminowymi problemami finansowymi, Londyn zdecydował się zainwestować w ramach zrównoważonego planu budżetowego. Większość zbudowanych przez nią obiektów sportowych była dynamiczna, ale tymczasowa. Oprócz tych tymczasowych obiektów, władze Londynu zapewniły również, że można je w pełni wykorzystać jako długoterminowy obiekt sportowy. Chociaż sam stadion olimpijski był konstrukcją stałą, został zaprojektowany, aby służyć jako wszechstronna arena sportowa: jego pojemność można zmniejszyć do zaledwie 25 000 miejsc. Obiekt wzbudził już zainteresowanie wielu angielskich drużyn sportowych.

Podsumowanie

Kiedy spojrzymy na doświadczenia Aten, Sydney i Montrealu jako gospodarzy igrzysk olimpijskich, widać wyraźne czynniki, które łączą ich trudności. Nieprzewidziane wydatki, brak długoterminowego planowania i niezdolność do maksymalnego wykorzystania miejsc koncertowych w znacznym stopniu przyczyniły się do upadku gospodarczego każdego miasta. Ale dali ważne lekcje finansowe. Igrzyska Olimpijskie w Londynie faktycznie przełamały ten trend i stworzyły szablon dla przyszłych gospodarzy. (Powiązane informacje można znaleźć w artykule „ Skutki gospodarcze organizacji igrzysk olimpijskich ”)