Ryzyko związane z suwerennością
Co to jest ryzyko suwerenne?
Ryzyko związane z suwerennością to szansa, że skarb państwa lub bank centralny nie będzie spłacał długu państwowego lub wprowadzi zasady lub ograniczenia walutowe, które znacznie zmniejszą lub zniweczą wartość jego kontraktów walutowych.
Kluczowe wnioski
- Ryzyko związane z suwerennością to możliwość, że rząd danego kraju nie będzie spłacał długu państwowego, nie spłacając odsetek lub kwoty głównej.
- Ryzyko związane z długiem państwowym jest zazwyczaj niskie, ale może powodować straty inwestorów w obligacje, których emitenci doświadczają problemów gospodarczych prowadzących do kryzysu związanego z długiem publicznym.
- Silne banki centralne mogą obniżyć postrzegane i rzeczywiste ryzyko długu publicznego, obniżając z kolei koszty zadłużania się tych krajów.
- Ryzyko suwerenne może również bezpośrednio wpływać na handlowców forex posiadających kontrakty wymieniane na walutę tego kraju.
Objaśnienie ryzyka związanego z suwerennością
Ryzyko związane z suwerennością to prawdopodobieństwo, że obcy kraj albo nie wywiąże się ze spłaty długu, albo nie będzie honorował płatności lub zobowiązań długu państwowego. Oprócz ryzyka związanego z długiem państwowym dla posiadaczy obligacji, ryzyko związane z długiem państwowym jest jednym z wielu unikalnych rodzajów ryzyka, na które narażony jest inwestor posiadając kontrakty walutowe (inne tego typu ryzyka, w tym ryzyko walutowe, ryzyko stopy procentowej, ryzyko cenowe i ryzyko płynności ).
Ryzyko związane z suwerennością przybiera różne formy, chociaż każdy, kto stoi w obliczu ryzyka związanego z suwerennością, jest w jakiś sposób narażony na kontakt z obcym krajem. Handlowcy walutowi i inwestorzy stoją w obliczu ryzyka, że zagraniczny bank centralny zmieni swoją politykę pieniężną tak, aby wpływać na transakcje walutowe. Jeśli na przykład kraj zdecyduje się zmienić swoją politykę z jednej waluty związanej na walutę zmienną, zmieni to korzyści dla handlowców walutowych. Ryzyko suwerenne obejmuje również ryzyko polityczne, które pojawia się, gdy obcy kraj odmawia przestrzegania wcześniejszej umowy o płatności, tak jak ma to miejsce w przypadku długu państwowego.
Ryzyko związane z suwerennością ma również wpływ na inwestorów indywidualnych. Posiadanie zabezpieczenia finansowego zawsze istnieje, jeżeli emitent ma siedzibę za granicą. Na przykład inwestor amerykański jest narażony na ryzyko związane z suwerennością, gdy inwestuje w spółkę z siedzibą w Ameryce Południowej. Sytuacja może zaistnieć, jeśli ten południowoamerykański kraj zdecyduje się znacjonalizować biznes lub całą branżę, czyniąc w ten sposób inwestycję bezwartościową (chyba że inwestorzy otrzymają rozsądną rekompensatę).
Wypłacalność
Zdolność rządu do płacenia jest funkcją jego pozycji ekonomicznej. Kraj o silnym wzroście gospodarczym, możliwym do opanowania zadłużeniu, stabilnej walucie, skutecznej ściągalności podatków i korzystnej sytuacji demograficznej prawdopodobnie będzie w stanie spłacić swój dług. Zdolność ta zwykle znajduje odzwierciedlenie w wysokim ratingu kredytowym głównych agencji ratingowych. Kraj o ujemnym wzroście gospodarczym, dużym zadłużeniu, słabej walucie, małej zdolności do ściągania podatków i niekorzystnej sytuacji demograficznej może nie być w stanie spłacić swojego zadłużenia.
Chęć zapłaty
Gotowość rządu do spłaty długu jest często funkcją jego systemu politycznego lub przywództwa rządu. Rząd może zdecydować, że nie spłaci swojego długu, nawet jeśli ma taką możliwość. Brak płatności ma zwykle miejsce po zmianie rządu lub w krajach o niestabilnych rządach. To sprawia, że analiza ryzyka politycznego jest krytycznym elementem inwestowania w obligacje skarbowe. Oceniając kredyty państwowe, agencje ratingowe biorą pod uwagę gotowość do zapłaty, a także zdolność do spłaty.
Oprócz emisji obligacji na zewnętrznych rynkach długu wiele krajów poszukuje ratingów kredytowych od największych i najbardziej znanych agencji ratingowych, aby wzbudzić zaufanie inwestorów do ich długu państwowego.
Historia ryzyka suwerennego
W średniowieczu królowie często finansowali wojny i armie, pożyczając od panowania lub obywateli kraju. Kiedy wojny się przeciągały, królestwo nie spłacało swoich długów, pozostawiając wielu pożyczkodawców na lodzie. Niestety, ze względu na potęgę monarchii, wierzyciele nie mieli możliwości odzyskania swoich długów.
Tego rodzaju ryzyko suwerenności uległo mutualizacji w XVII wieku po raz pierwszy wraz z utworzeniem Banku Anglii (BoE). BoE została założona jako prywatna instytucja w 1694 r., Z uprawnieniem do zbierania pieniędzy dla rządu poprzez emisję obligacji. Pierwotnym celem była pomoc w finansowaniu wojny z Francją. Bank Anglii działał również jako bank komercyjny przyjmujący depozyty . W 1844 roku Bank Charter Act po raz pierwszy przyznał mu monopol na emisję banknotów w Anglii i Walii, czyniąc tym samym duży krok w kierunku bycia nowoczesnym bankiem centralnym. Jako pożyczkodawca króla, Bank Anglii zminimalizował ryzyko związane z suwerennością Anglii i pozwolił narodowi pożyczać na bardzo niskie stopy procentowe przez następne stulecia.
Suwerenne ryzyko w epoce nowożytnej
Szybko do przodu, do lat sześćdziesiątych XX wieku, były okresem zmniejszonych ograniczeń finansowych. Waluta transgraniczna zaczęła zmieniać właściciela, gdy międzynarodowe banki zwiększyły kredyty dla krajów rozwijających się. Pożyczki te pomogły krajom rozwijającym się zwiększyć eksport do krajów rozwiniętych, a duże kwoty dolarów amerykańskich zostały zdeponowane w europejskich bankach.
Gospodarki wschodzące były zachęcane do pożyczania dolarów znajdujących się w europejskich bankach w celu sfinansowania dodatkowego wzrostu gospodarczego. Jednak większość krajów rozwijających się nie osiągnęła takiego poziomu wzrostu gospodarczego, jakiego oczekiwały banki, co uniemożliwiło spłatę zadłużenia denominowanego w dolarach amerykańskich. Brak spłaty spowodował, że te wschodzące gospodarki stale refinansowały swoje pożyczki państwowe, podnosząc stopy procentowe.
Wiele z tych krajów rozwijających się było winnych więcej odsetek i kwoty głównej niż ich całkowity produkt krajowy brutto (PKB). Doprowadziło to do dewaluacji waluty krajowej i zmniejszenia importu do krajów rozwiniętych, zwiększając inflację.
Przykład: kryzys zadłużenia Grecji
Istnieją oznaki podobnego ryzyka suwerennego w XXI wieku. Grecka gospodarka cierpiała z powodu wysokiego poziomu zadłużenia, co doprowadziło do greckiego kryzysu zadłużenia rządowego, który miał wpływ na resztę Unii Europejskiej. Spadło międzynarodowe zaufanie do zdolności Grecji do spłaty długu publicznego, co zmusiło kraj do przyjęcia surowych ratowania, w ramach wyraźnego żądania, by kraj przyjął reformy finansowe i więcej środków oszczędnościowych. W pewnym momencie grecki dług przeszedł do statusu śmieciowego. Kraje otrzymujące środki pomocowe były zobowiązane do podjęcia środków oszczędnościowych mających na celu spowolnienie wzrostu zadłużenia sektora publicznego w ramach umów pożyczkowych.
Europejski kryzys zadłużenia państwowego był okresem, w którym kilka krajów europejskich doświadczyło upadku instytucji finansowych, wysokiego zadłużenia rządowego i szybko rosnących załamaniem islandzkiego systemu bankowego, a następnie w 2009 r. Rozprzestrzenił się głównie na Portugalię, Włochy, Irlandię, Grecję i Hiszpanię. Doprowadził do utraty zaufania do europejskich przedsiębiorstw i gospodarek.
Ostatecznie kryzys opanowały gwarancje finansowe krajów europejskich, które obawiały się upadku euro i finansowej zarażenia, oraz Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW). Agencje ratingowe obniżyły ocenę zadłużenia kilku krajów strefy euro.