Ustawa taryfowa Smoot-Hawley
Co to jest ustawa taryfowa Smoot-Hawley?
Ustawa taryfowa Smoot-Hawley z 1930 r. Podniosła cła importowe do Stanów Zjednoczonych w celu ochrony amerykańskich rolników i innych gałęzi przemysłu przed zagraniczną konkurencją. Czyn ten jest obecnie powszechnie obwiniany za pogorszenie dotkliwości Wielkiego Kryzysu w Stanach Zjednoczonych i na całym świecie.
Formalnie zwana ustawą taryfową Stanów Zjednoczonych z 1930 r., Prawo jest powszechnie określane jako taryfa Smoot-Hawley lub taryfa Hawley-Smoot. Sponsorowali go Sen. Reed Owen Smoot (R-Utah) i Rep. Willis Chatman Hawley (R-Ore.).
Zrozumienie ustawy taryfowej Smoota-Hawleya
Ustawa taryfowa Smoota-Hawleya, uchwalona w czerwcu 1930 r., Dodała około 20% do i tak już wysokich ceł importowych Stanów Zjednoczonych na zagraniczne produkty rolne i towary przemysłowe. Ustawa z 1922 r., Fordney-McCumber Act, podniosła średni podatek importowy od towarów zagranicznych do około 40%.
Kluczowe wnioski
- Ustawa Smoota-Hawleya podniosła cła na zagraniczny import do USA o około 20%.
- Co najmniej 25 krajów zareagowało, podnosząc własne cła na towary amerykańskie.
- Globalny handel gwałtownie spadł, przyczyniając się do złych skutków Wielkiego Kryzysu.
Początkowo ustawa Smoot-Hawley skupiała się na zwiększeniu ochrony amerykańskich rolników, którzy walczyli o konkurowanie z importem produktów rolnych z zagranicy, zwłaszcza z Europy. Wkrótce lobbyści innych sektorów amerykańskiego przemysłu zaczęli domagać się podobnej ochrony swoich produktów.
Efekt wielkiego krachu 299 roku
Pierwsza próba uchwalenia ustawy nie powiodła się, zniweczona przez umiarkowanych republikanów senackich na początku 1929 r. Jednak wraz z krachem na giełdzie w 1929 r. Wzrosły nastroje protekcjonistyczne i izolacjonistyczne. Ustawa przeszła w Senacie wąskim marginesem 44 do 42 i przepłynęła przez Izbę Reprezentantów z głosami 222 do 153.
Prezydent Herbert Hoover podpisał ustawę 17 czerwca 1930 r., Pomimo powszechnego sprzeciwu, w tym petycji podpisanej przez ponad 1000 ekonomistów, wzywającej go do zawetowania ustawy.
Oficjalna witryna Senatu Stanów Zjednoczonych nazywa Smoot-Hawleya „jednym z najbardziej katastrofalnych aktów w historii Kongresu”.
Hoover optymistycznie zauważył, że zgodnie z ustawą miał uprawnienia do podwyższenia lub obniżenia określonych taryf nawet o 50%, co pozwoliło mu „przyspieszyć szybkie i skuteczne działanie, jeśli pojawią się skargi”.
Globalna reakcja
Niemal natychmiast pojawiły się urazy. Podwyżki ceł w Smoot-Hawley nadwyrężyły gospodarki krajów już dotkniętych Wielkim Kryzysem i kosztami odbudowy po I wojnie światowej.
Jednym ze znaczących przegranych w wojnach handlowych były Niemcy, które już walczyły o spłatę reparacji wojennych Stanom Zjednoczonym i innym narodom, które wyszły zwycięsko z wojny.
Jak zauważył laureat Nagrody Nobla ekonomista z MIT, Paul A. Samuelson w swoim szeroko używanym podręczniku Ekonomia, „cynicy byli zachwyceni widokiem kraju, który próbuje ściągać długi z zagranicy i jednocześnie odcina się od importu towarów, które same mogłyby mieć zapewnił spłatę tych długów. ”
66%
Wielkość handlu międzynarodowego spadła na całym świecie w latach 1929-1934, częściowo z powodu Ustawy taryfowej Smoot-Hawley z 1930 roku.
Wkrótce 25 krajów podjęło odwet, podnosząc własne cła. W rezultacie handel międzynarodowy drastycznie spadł, co doprowadziło do światowego spadku o 66% w latach 1929–1934. Zarówno eksport, jak i import Stanów Zjednoczonych znacznie spadły.
Zmiana kierunku
W wyborach w 1932 roku prezydent Hoover został pokonany przez Franklina D. Roosevelta, a Smoot i Hawley stracili swoje miejsca w Kongresie. Obejmując urząd prezydent Roosevelt rozpoczął prace nad obniżeniem taryf.
Kongres uchwalił ustawę o wzajemnych umowach handlowych w 1934 r. Ustawa ta przekazała Białemu Domowi kompetencje w zakresie polityki taryfowej, upoważniając prezydenta do negocjowania z zagranicznymi szefami państw niższych taryf z obu stron.
W następnych dziesięcioleciach Stany Zjednoczone stale wspierały handel międzynarodowy, przejmując wiodącą rolę w Układzie ogólnym w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), Północnoamerykańskim porozumieniu o wolnym handlu (NAFTA) i Światowej Organizacji Handlu (WTO).
Do dziś ekonomiści różnią się co do stopnia, w jakim ustawa Smoota-Hawleya pogorszyła Wielki Kryzys. Niektórzy twierdzą, że jego wpływ był minimalny, ponieważ handel międzynarodowy stanowił wówczas stosunkowo niewielką część gospodarki USA.
Ale nikt nie uważa, że to dobry pomysł. Oficjalna witryna Senatu Stanów Zjednoczonych określa Smoot-Hawleya jako „jeden z najbardziej katastrofalnych aktów w historii Kongresu”.