Efekt Ricardo-Barro

Jaki jest efekt Ricardo-Barro?

Efekt Ricardo-Barro, znany również jako ekwiwalent ricardiański, jest teorią ekonomiczną, która sugeruje, że kiedy rząd próbuje stymulować gospodarkę poprzez zwiększanie wydatków rządowych finansowanych z długu, popyt pozostaje niezmieniony, ponieważ społeczeństwo zwiększa swoje oszczędności, aby zapłacić za spodziewaną przyszłość. podwyżki podatków, które zostaną wykorzystane na spłatę długu.

Zrozumienie efektu Ricardo-Barro

Podczas gdy efekt Ricardo-Barro został opracowany przez Davida Ricardo w XIX wieku, został zmieniony przez profesora Harvardu Roberta Barro w bardziej rozbudowaną wersję tej samej koncepcji. Jego teoria głosi, że konsumpcja danej osoby jest określana przez wartość bieżącą jego dochodu po opodatkowaniu w ciągu całego życia – ich międzyokresowe ograniczenie budżetowe.

Tak więc rząd nie może stymulować wydatków konsumenckich, ponieważ ludzie zakładają, że cokolwiek zostanie osiągnięte teraz, zostanie zrównoważone wyższymi podatkami należnymi w przyszłości. Oznacza to również, że niezależnie od tego, w jaki sposób rząd zdecyduje się zwiększyć wydatki poprzez zaciąganie pożyczek lub podnoszenie podatków, popyt pozostanie niezmieniony, ponieważ wydatki publiczne finansowane z długu „ wypierają ” wydatki prywatne.

Argumenty przeciwko efektowi Ricardo-Barro

Główne argumenty przeciwko efektowi Ricardo-Barro wynikają z tego, co jest postrzegane jako nierealistyczne założenia, na których opiera się teoria. Założenia te obejmują istnienie doskonałych rynków kapitałowych oraz zdolność jednostek do pożyczania i oszczędzania w dowolnym momencie. Dodatkowo istnieje założenie, że osoby fizyczne są skłonne oszczędzać na przyszły wzrost podatków, czego mogą nie zobaczyć w swoim życiu. Nie jest to prawdą dzisiaj, kiedy stopa oszczędności osobistych w USA spadła do kilkudziesięcioletnich minimów, nawet gdy poziom zadłużenia rządu USA rośnie. Wydaje się, że ludzie po prostu nie zachowują się w sposób zgodny z równoważnością ricardiańską.

Strefa euro dostarcza pewnych dowodów równoważności ricardiańskiej

Nie ma dowodów na to, że efekt Ricardo-Barro zmienił poziom oszczędności, gdy administracja Reagana obniżyła podatki i podwyższyła wydatki wojskowe w latach 1981-85. W rzeczywistości prywatne oszczędności netto jako procent PKB spadły do ​​7,47% w okresie 1981-86, z 8,5% w latach 1976-80. Strefie euro kryzys finansowy dostarczył dowody na poparcie równoważnika ricardiańskiego. Na podstawie danych z 2007 r. Istnieje silna korelacja między obciążeniem długiem publicznym a zmianami aktywów finansowych gospodarstw domowych w 12 z 15 krajów Unii.