Teoria kapitału rezydualnego
Co to jest teoria kapitału rezydualnego?
Teoria kapitału rezydualnego zakłada, że prawdziwymi właścicielami przedsiębiorstwa są wspólni akcjonariusze. Wynika z tego, że księgowi muszą przyjąć swoją perspektywę. Dla zwykłych akcjonariuszy akcje uprzywilejowane są zobowiązaniem, a nie częścią kapitału.
Po odjęciu akcji uprzywilejowanych jako pozostały kapitał pozostają tylko akcje zwykłe. To jest podstawa teorii kapitału rezydualnego, a zwykłych akcjonariuszy można traktować jako inwestorów rezydualnych.
Zastrzeżona teoria rachunkowości jest najpopularniejszą alternatywą dla teorii kapitału rezydualnego; Wstępne klasy rachunkowości generalnie kładą nacisk na teorię własności i obliczają kapitał własny jako aktywa minus pasywa.
Jak działa rezydualny kapitał własny
W teorii kapitału rezydualnego kapitał resztkowy oblicza się, odejmując roszczenia posiadaczy długów i akcjonariuszy uprzywilejowanych od aktywów przedsiębiorstwa.
- Pozostały kapitał podstawowy = aktywa – pasywa – akcje uprzywilejowane
Pozostały kapitał jest również identyczny z akcjami zwykłymi.
Rozwój teorii kapitału rezydualnego
Profesor George Staubus opracował teorię kapitału szczątkowego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Staubus był zwolennikiem ciągłego doskonalenia standardów i praktyk sprawozdawczości finansowej. Argumentował, że głównym celem sprawozdawczości finansowej powinno być dostarczanie informacji przydatnych przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych.
Staubus wniósł istotny wkład w teorię użyteczności decyzji, która jako pierwsza połączyła przepływy pieniężne z wyceną aktywów i pasywów. Takie podejście kładzie nacisk na informacje, które są ważne przy podejmowaniu decyzji inwestycyjnych. Teoria przydatności decyzji została ostatecznie włączona do ogólnie przyjętych zasad rachunkowości ( GAAP ) i ram koncepcyjnych Rady Standardów Rachunkowości Finansowej ( FASB ).
Zwykli akcjonariusze są ostatnimi do spłaty w przypadku ogłoszenia upadłości spółki, dlatego Staubus uznał, że powinniśmy kalkulować kapitał z ich punktu widzenia. Twierdził, że powinni otrzymywać wystarczające informacje na temat finansów przedsiębiorstw i wyników, aby podejmować rozsądne decyzje inwestycyjne. Doprowadziło to do obliczenia zysku na akcję, który dotyczy tylko akcjonariuszy zwykłych.
Kluczowe wnioski
- Teoria kapitału rezydualnego zakłada, że prawdziwymi właścicielami przedsiębiorstwa są wspólni akcjonariusze.
- Pozostały kapitał jest również identyczny z akcjami zwykłymi.
- W teorii kapitału rezydualnego kapitał resztkowy oblicza się, odejmując roszczenia posiadaczy długów i akcjonariuszy uprzywilejowanych od aktywów przedsiębiorstwa.
- Profesor George Staubus opracował teorię kapitału szczątkowego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley.
Uwagi specjalne: teorie alternatywne
Zastrzeżona teoria rachunkowości jest najpopularniejszą alternatywą dla teorii kapitału rezydualnego. Wstępne klasy rachunkowości generalnie kładą nacisk na teorię własnościową i obliczają kapitał własny jako aktywa minus pasywa. Teoria własności sprawdza się najlepiej w przypadku firm jednoosobowych i spółek osobowych i jest łatwiejsza do zrozumienia. Jednak teoria kapitału rezydualnego może przedstawiać dokładniejszy obraz w przypadku inwestowania w spółki notowane na giełdzie.
Inne teorie dotyczące kapitału obejmują teorię jednostek, w której firma jest traktowana jako odrębna jednostka od właścicieli i wierzycieli. Zgodnie z teorią bytów dochód firmy jest jej własnością, dopóki nie zostanie przekazany udziałowcom. Teoria przedsiębiorstwa idzie dalej i uwzględnia interesy interesariuszy, takich jak pracownicy, klienci, agencje rządowe i społeczeństwo.