Rozporządzenie SHO
Co to jest regulacja SHO?
Regulacja SHO to zbiór zasad wydanych przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (SEC) wdrożonych w 2005 r., Które regulująpraktyki krótkiej sprzedaży. Rozporządzenie SHO ustanowiło wymogi „zlokalizuj” i „zamknij”, mające na celu ograniczenie otwartej krótkiej sprzedaży i innych praktyk. Nagła krótka sprzedaż ma miejsce, gdy inwestorzy sprzedają krótkie akcje, których nie posiadają i nie potwierdzili swojej zdolności do posiadania.
Kluczowe wnioski
- Regulacja SHO to zasada SEC z 2005 r., Która reguluje krótką sprzedaż.
- Rozporządzenie wprowadziło wymogi „zlokalizuj” i „zamknij” mające na celu ograniczenie krótkiej sprzedaży bez pokrycia.
- W 2010 r. Rozporządzenie SHO zostało zmienione poprzez zmiany w zasadzie 201, która zakazuje krótkiej sprzedaży papieru wartościowego, gdy ceny spadły o 10% lub więcej w ciągu dnia handlowego, nakazując, aby nowe oferty były powyżej ceny bieżącej.
Zrozumienie rozporządzenia SHO
Krótka sprzedaż odnosi się do wymiany papierów wartościowych za pośrednictwem maklera na depozyt. Inwestor pożycza akcje, sprzedaje je, a następnie odkupuje je z powrotem, aby zwrócić je pożyczkodawcy. Krótko sprzedający stawiają na spadek cen akcji, które sprzedają. Brokerzy-dealerzy pożyczają klientom papiery wartościowe w celu ich krótkiej sprzedaży.
SEC wdrożyła rozporządzenie SHO w dniu 3 stycznia 2005 r.– pierwsza znacząca aktualizacja zasad krótkiej sprzedaży od czasu ich pierwszego przyjęcia w 1938 r. Norma „zlokalizuj” w przepisach SHO wymaga,aby brokerzy mieli uzasadnione przekonanie, że kapitał, który ma zostać zwrócony, może zostać pożyczony i dostarczony w określonym dniu, zanim nastąpi krótka sprzedaż. Standard „zamknięcia” reprezentuje zwiększoną ilość wymogów dotyczących dostawy nakładanych na papiery wartościowe, które mają wiele przedłużonych przypadków niedostarczenia w agencji rozliczeniowej.
Historia regulacji SHO
Rozporządzenie SHO było zmieniane na przestrzeni lat. Po początkowym przyjęciu pojawiły się dwa wyjątki od wymogu zamknięcia: klauzula dziadka i wyjątek dla animatora rynku opcji. Istniały jednak ciągłe obawy dotyczące przypadków, w których nie były spełniane wymogi dotyczące zamknięcia papierów wartościowych, które nie dostarczały pozycji. Obawy te ostatecznie doprowadziły do wyeliminowania obu wyjątków w 2008 r. Efektem tej zmiany było wzmocnienie wymogów dotyczących zamknięcia poprzez zastosowanie ich do niedostarczenia w wyniku sprzedaży wszystkich kapitałowych papierów wartościowych (a także zmniejszenie czas przeznaczony na zamknięcie niedostarczenia).
Dalsze zmiany w rozporządzeniu SHO nastąpiły w 2010 r. Jedną z głównych kwestii, które SEC pierwotnie starała się rozwiązać, było wykorzystanie krótkiej sprzedaży do sztucznego obniżenia ceny papieru wartościowego. W szczególności rozwiązał ten problem poprzez zmianę zasady 201, która ogranicza cenę, na którą może mieć wpływ krótka sprzedaż w okresie znacznej presji na obniżanie cen akcji.
Reguła 201 jest potocznie nazywana alternatywną regułą zwyżki.
Zasada 201 jest uruchamiana w trakcie znacznego spadku ceny akcji podczas handlu w ciągu dnia – w szczególności, gdy jej akcje spadną o co najmniej 10% w ciągu jednego dnia. Nakazuje, że zlecenia krótkiej sprzedaży muszą zawierać cenę wyższą od bieżącej oferty, co uniemożliwia sprzedającym przyspieszenie spadkowego tempa papieru wartościowego, który już gwałtownie spada.
Zgodnie z zasadą 201 centra handlowe są zobowiązane do ustanowienia i egzekwowania zasad, które zapobiegają krótkiej sprzedaży po cenach, które można by uznać za niedopuszczalne po obrocie akcją o 10% spadku ceny w ciągu dnia handlowego. Spowodowałoby to uruchomienie „wyłącznika automatycznego”, który wprowadziłby ograniczenia w testowaniu cen w przypadku krótkiej sprzedaży tego dnia i następnego dnia handlowego.
Uwagi specjalne
Niektóre rodzaje krótkiej sprzedaży mogą kwalifikować się do wyjątku od rozporządzenia SHO. Te zlecenia są znane jako krótkie zwolnione i są oznaczane przez brokerów inicjałami SSE. Podstawowym wyjątkiem jest stosowanie niestandardowych kwotowań cenowych do realizacji transakcji.