Jednostka referencyjna
Co to jest jednostka referencyjna?
Podmiotem referencyjnym jest emitent długu stanowiącego podstawę kredytowego instrumentu pochodnego. Podmiotem referencyjnym jest organizacja, która wyemitowała aktywa referencyjne (obligacje lub inne papiery wartościowe zabezpieczone długiem), które z kolei są przedmiotem kredytowego instrumentu pochodnego. Podmiotem referencyjnym może być korporacja, rząd lub inny podmiot prawny, który emituje dług dowolnego rodzaju. W wielu przypadkach kredytowy instrument pochodny określający podmiot referencyjny to swap ryzyka kredytowego (CDS).
Jeżeli dojdzie do zdarzenia kredytowego, takiego jak niewykonanie zobowiązania, a podmiot referencyjny nie jest w stanie spełnić warunków kredytu, kupujący swap ryzyka kredytowego otrzymuje płatność od sprzedawcy CDS.
Kluczowe wnioski
- Podmiotem referencyjnym jest emitent długu stanowiącego podstawę kredytowego instrumentu pochodnego.
- Podmiotem referencyjnym – którym może być korporacja, rząd lub inny podmiot prawny emitujący dowolny rodzaj długu – jest strona, na której spekuluje dwóch kontrahentów w transakcji dotyczącej kredytowego instrumentu pochodnego.
- Swap ryzyka kredytowego (CDS) to rodzaj kredytowego instrumentu pochodnego lub kontraktu finansowego, który umożliwia inwestorowi zamianę ryzyka kredytowego na ryzyko innego inwestora.
- Podobnie jak polisa ubezpieczeniowa, CDS wymaga od kupującego płacenia sprzedawcy stałej składki w celu utrzymania umowy.
- W przypadku wystąpienia zdarzenia kredytowego (takiego jak niewykonanie zobowiązania lub bankructwo) sprzedawca CDS zapłaci kupującemu wartość zabezpieczenia i odsetki, które zostałyby zapłacone między momentem zdarzenia kredytowego a terminem zapadalności bezpieczeństwo.
Zrozumienie jednostki referencyjnej
Podmiotem referencyjnym jest zasadniczo strona, na której spekulują dwaj kontrahenci kredytowych transakcji pochodnych. Sprzedawca swapu ryzyka kredytowego (CDS) stawia na to, że emisja długu bazowego (znana jako aktywo referencyjne ) oraz firma lub rząd (podmiot referencyjny) będą w stanie bezproblemowo wywiązać się ze swoich zobowiązań.
Nabywca swapu ryzyka kredytowego albo ubezpiecza swoją inwestycję w zadłużenie podmiotu referencyjnego, albo spekuluje na temat kondycji podmiotu referencyjnego bez faktycznego posiadania aktywów bazowych. Kupujący może kupić CDS, aby zrównoważyć ryzyko w różnych typach aktywów bazowych, takich jak obligacje korporacyjne, obligacje komunalne i papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS).
Podmioty referencyjne i ubezpieczenia
W teorii umowa swapu ryzyka kredytowego jest ubezpieczeniem ryzyka związanego z niewykonaniem zobowiązania, jakie stwarza podmiot referencyjny. W zamian za wynagrodzenie sprzedawca transakcji sprzedaje zabezpieczenie na wypadek niewypłacalności podmiotu referencyjnego. Kupujący kredytowy instrument pochodny uważa, że może istnieć prawdopodobieństwo, że podmiot referencyjny nie wywiąże się z wyemitowanego długu i w związku z tym zajmie odpowiednią pozycję.
Jest to proste zabezpieczenie, czyli ubezpieczenie, w którym właściciel zadłużenia podmiotu referencyjnego płaci tak, aby w przypadku niewykonania zobowiązania sprzedawca CDS pokrył je w całości zgodnie z pierwotnymi warunkami inwestycji. Jeśli nic się nie dzieje, właściciel długu zapłacił cenę za spokój ducha, jaki zapewnia CDS. Jeśli dojdzie do zdarzenia kredytowego, sprzedawca CDS otrzymuje uderzenie, wypłacając różnicę kupującemu CDS.
Trzy najczęstsze rodzaje zdarzeń kredytowych, które mogą spowodować, że sprzedawca CDS zapłaci kupującemu, to upadłość, brak płatności i restrukturyzacja zadłużenia.
Podmioty referencyjne i spekulacje
W praktyce rynek CDS jest znacznie większy niż aktywa referencyjne, dla których sprzedaje ochronę. Oznacza to, że spekulanci dokonują swapów ryzyka kredytowego bez faktycznego posiadania długu bazowego lub papierów wartościowych zabezpieczonych długiem. W takim przypadku CDS staje się narzędziem spekulacyjnym, w którym sprzedawca i kupujący obstawiają przeciwko sobie, czy istnieje możliwość zdarzenia kredytowego dla konkretnego podmiotu referencyjnego.
Oszczędza to spekulantowi kłopotów ze skracaniem akcji, a sprzedającemu – inwestycjom kapitałowym w postaci długoterminowego zakupu obligacji. Mogą po prostu zawrzeć umowę, która będzie kosztować spekulanta okresową opłatę, jeśli podmiot referencyjny nie wpadnie w kłopoty, i sowicie ją spłaci, jeśli podmiot referencyjny doświadczy zdarzenia kredytowego. Co więcej, sam CDS jest zbywalnym instrumentem, który wprowadza element synchronizacji zamiast po prostu utrzymywać kontrakt do wygaśnięcia.