Stałe operacje otwartego rynku (POMO)

Co to są stałe operacje otwartego rynku (POMO)?

Stałe operacje otwartego rynku (POMO) odnoszą się do programu Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych polegającego na bieżących, nieograniczonych zakupach i sprzedaży krótkoterminowych amerykańskich papierów skarbowych na otwartym rynku obligacji skarbowych jako narzędzia pomagającego w osiągnięciu normalnych celów polityki pieniężnej. Operacje otwartego rynku (OMO) to bezwarunkowy zakup lub sprzedaż papierów wartościowych na systemowy rachunek otwartego rynku (SOMA), będący portfelem Rezerwy Federalnej. Stałe operacje można porównać z operacjami tymczasowymi, w ramach których zezwala się na zakup określonych ilości obligacji skarbowych i przetrzymuje je przez pewien okres w celu rozwiązania kryzysu finansowego lub innej sytuacji nadzwyczajnej gospodarczej. Gdy jakikolwiek bank centralny konsekwentnie wykorzystuje otwarty rynek do kupna i sprzedaży papierów wartościowych w celu dostosowania podaży pieniądza, można podobnie powiedzieć, że angażuje się w stałe operacje otwartego rynku. Było to jedno z narzędzi wykorzystywanych przez Rezerwę Federalną do aktywnego wpływania na amerykańską gospodarkę od dziesięcioleci.

Zrozumienie stałych operacji otwartego rynku

Według Rezerwy Federalnej operacje otwartego rynku (OMO) to kupno i sprzedaż papierów wartościowych na rynku przez bank centralny. Bank centralny może przekazywać lub przyjmować płynność innym bankom lub grupom banków, kupując lub sprzedając obligacje rządowe. Bank centralny może również korzystać z bezpiecznego systemu pożyczek z bankiem komercyjnym. Normalnym celem OMO w ostatnich latach jest manipulowanie podażą pieniądza bazowego w gospodarce w celu osiągnięcia określonej docelowej krótkoterminowej stopy procentowej i podaży pieniądza bazowego w gospodarce.

Kiedy Rezerwa Federalna kupuje lub sprzedaje bezpośrednio papiery wartościowe, może na stałe zwiększyć lub wyczerpać rezerwy dostępne dla amerykańskiego systemu bankowego. Stałe operacje otwartego rynku (POMO) są przeciwieństwem tymczasowych operacji otwartego rynku, które służą do tymczasowego dodawania lub drenowania rezerw dostępnych dla systemu bankowego, wpływając w ten sposób na stopę funduszy federalnych.

Jak działają operacje na otwartym rynku

OMO to jedno z trzech narzędzi wykorzystywanych przez Rezerwę Federalną do wdrażania polityki pieniężnej, pozostałe dwa to stopa dyskontowa i obowiązkowa rezerwa. Operacje otwartego rynku prowadzi Federalny Komitet Otwartego Rynku (FOMO), a stopę dyskontową i wymogi dotyczące rezerw określa Rada Gubernatorów Rezerwy Federalnej.

OMO znacząco wpływają na wysokość kredytu dostępnego w systemie bankowym, a gdy Rezerwa Federalna kupuje papiery wartościowe od banków, dodaje płynności do systemu bankowego, kupując papiery z nowo utworzonymi rezerwami bankowymi. Wpływy ze sprzedaży tych papierów mogą być wykorzystane przez banki na cele pożyczkowe, a dodatkowa płynność pozwala bankom na łatwiejsze pożyczanie sobie nawzajem. Prowadzi to do obniżenia krótkoterminowych stóp procentowych w celu pobudzenia działalności gospodarczej poprzez obniżenie kosztów pożyczania i wydawania pieniędzy przedsiębiorstwom i konsumentom.

I odwrotnie, gdy Rezerwa Federalna sprzedaje papiery wartościowe bankom, wysysa płynność z systemu bankowego, podnosząc stopy procentowe. Banki mają mniej środków do pożyczenia, co może hamować aktywność gospodarczą.

Geneza stałych operacji otwartego rynku

Pierwotnie Fed unikał obsługi skarbowych papierów wartościowych i zamiast tego wolał tymczasowo handlować realnymi bonami, takimi jak papiery komercyjne, w razie potrzeby, aby zaradzić niedoborom płynności i finansowania wśród banków członkowskich i koncernów przemysłowych. W pierwszych dziesięcioleciach swojej działalności Fed epizodycznie wchodził na rynek skarbowy, aby wspierać rynek długu skarbowego podczas I wojny światowej i stosunkowo łagodnej recesji w latach dwudziestych XX wieku.

Jednak głównym narzędziem polityki pieniężnej pozostała praktyka dyskontowania pożyczek dla kredytobiorców znajdujących się w trudnej sytuacji w sposób, który, jak oczekiwano, zapewni półautomatyczną stabilizację gospodarki. Ciągłe zakupy papierów wartościowych na dużą skalę, a zwłaszcza papierów skarbowych, były początkowo postrzegane jako podejrzane i potencjalnie niebezpieczne dla gospodarki.

Wraz z Wielkim Kryzysem, a później z potrzebami finansowymi gospodarki wojennej podczas II wojny światowej, operacje otwartego rynku stały się większe i częstsze. Federalny Komitet Otwartego Rynku został utworzony na mocy prawa w 1933 r., A powtarzające się i ostatecznie ciągłe zakupy skarbowych papierów wartościowych przekształciły się z niestandardowej polityki pieniężnej w normalną, codzienną praktykę polityki pieniężnej w następnych latach.. Co istotne, przejście do stałych operacji otwartego rynku oznaczało odejście od pierwotnego celu Fed jako pożyczkodawcy ostatniej instancji i pasywnej siatki bezpieczeństwa dla sektora finansowego w kierunku aktywistycznego Fed, który nieustannie manipuluje płynnością rynku i stopami procentowymi na na bieżąco, próbując sterować, a nawet dostrajać gospodarkę.

Tymczasowe operacje otwartego rynku

Federalny Komitet Otwartego Rynku (FOMC) może czasami mieć inny cel operacyjny dla swoich operacji otwartego rynku. Na przykład w 2009 r. Ogłosił program skupu Skarbu Państwa na dłuższy termin w ramach operacji otwartego rynku. Program ten miał na celu pomoc w poprawie warunków na prywatnych rynkach kredytowych po bezprecedensowym załamaniu kredytowym na światowych rynkach finansowych w 2008 i 2009 roku. Dokonał tego poprzez presję na obniżenie długoterminowych stóp procentowych.