Wydajność Pareto

Co to jest wydajność Pareto?

Efektywność Pareto lub optymalność Pareto to stan ekonomiczny, w którym zasoby nie mogą być realokowane w celu poprawy sytuacji jednej osoby bez pogorszenia sytuacji co najmniej jednej osoby. Wydajność Pareto oznacza, że ​​zasoby są przydzielane w sposób najbardziej efektywny ekonomicznie, ale nie oznacza równości ani sprawiedliwości. Mówi się, że gospodarka znajduje się w optymalnym stanie Pareto, kiedy żadne zmiany ekonomiczne nie mogą polepszyć sytuacji jednej osoby bez pogorszenia sytuacji co najmniej jednej innej osoby.

Wydajność Pareto, nazwana na cześć włoskiego ekonomisty i politologa Vilfredo Pareto (1848-1923), jest głównym filarem ekonomii dobrobytu. Ekonomia neoklasyczna, obok teoretycznej konstrukcji doskonałej konkurencji, jest wykorzystywana jako punkt odniesienia do oceny efektywności rynków rzeczywistych – chociaż ani doskonale sprawne, ani doskonale konkurencyjne rynki nie występują poza teorią ekonomii.

Zrozumienie wydajności Pareto

Hipotetycznie, gdyby istniała doskonała konkurencja, a zasoby zostałyby wykorzystane w maksymalny sposób, każdy byłby na najwyższym poziomie życia, czyli wydajności Pareto. Ekonomiści Kenneth Arrow i Gerard Debreu wykazali, teoretycznie, że przy założeniu doskonałej konkurencji i gdzie wszystkie dobra i usługi są zbywalne na konkurencyjnych rynkach przy zerowych kosztach transakcyjnych, gospodarka będzie dążyć do efektywności Pareto.

W każdej innej sytuacji niż efektywność Pareto można wprowadzić pewne zmiany w alokacji zasobów w gospodarce, tak że przynajmniej jedna osoba zyskuje, a żadna jednostka nie straci na tej zmianie. Tylko zmiany w alokacji zasobów, które spełniają ten warunek, są uważane za ruch w kierunku wydajności Pareto. Taka zmiana nazywana jest ulepszeniem Pareto.

Ulepszenie Pareto ma miejsce, gdy zmiana alokacji nikomu nie szkodzi i pomaga co najmniej jednej osobie, biorąc pod uwagę wstępną alokację towarów dla zbioru osób. Teoria sugeruje, że ulepszenia Pareto będą zwiększać wartość dla gospodarki, dopóki nie osiągną równowagi Pareto, gdzie nie można już wprowadzać żadnych ulepszeń Pareto. I odwrotnie, gdy gospodarka osiąga wydajność Pareto, każda zmiana w alokacji zasobów pogorszy sytuację co najmniej jednej osoby.

Efektywność Pareto w praktyce

W praktyce podjęcie jakichkolwiek działań społecznych, takich jak zmiana polityki gospodarczej, bez pogorszenia sytuacji co najmniej jednej osoby jest prawie niemożliwe, dlatego też inne kryteria efektywności ekonomicznej znalazły szersze zastosowanie w ekonomii.

Są to między innymi:

• Kryterium jednomyślności Buchanana : zgodnie z którym zmiana jest skuteczna, jeśli wszyscy członkowie społeczeństwa jednogłośnie wyrażą na nią zgodę.
• Efektywność Kaldor-Hicks : zgodnie z którą zmiana jest skuteczna, jeśli korzyści odniesione przez zwycięzców z jakiejkolwiek zmiany alokacji przewyższają szkody poniesione przez przegranych.
• Twierdzenie Coase’a : które stwierdza, że ​​jednostki mogą negocjować zyski i straty, aby osiągnąć ekonomicznie efektywny wynik na konkurencyjnych rynkach bez kosztów transakcyjnych.

Wszystkie te alternatywne kryteria efektywności ekonomicznej w pewnym stopniu łagodzą surowe wymogi czystej efektywności Pareto w pragmatycznym interesie polityki i podejmowania decyzji w świecie rzeczywistym.

Oprócz zastosowań w ekonomii, koncepcję ulepszeń Pareto można znaleźć w wielu dziedzinach naukowych, w których symuluje się i bada kompromisy w celu określenia liczby i rodzaju realokacji zmiennych zasobów niezbędnych do osiągnięcia wydajności Pareto.

W świecie biznesu kierownicy fabryk mogą przeprowadzać próby doskonalenia Pareto, w ramach których realokują zasoby siły roboczej, aby spróbować zwiększyć produktywność montażystów, na przykład bez zmniejszania produktywności pracowników zajmujących się pakowaniem i wysyłką.