Non-Deliverable Forward (NDF)

Co to jest termin bez dostarczenia (NDF)?

Non-Deliveryable Forward (NDF) to rozliczany gotówkowo, zazwyczaj krótkoterminowy kontrakt forward. Kwota nominalna nigdy nie podlega wymianie, stąd nazwa „niedostarczalna”. Dwie strony zgadzają się przyjąć przeciwne strony transakcji za określoną kwotę – po ustalonym kursie, w przypadku NDF w walucie. Oznacza to, że kontrahenci rozliczają różnicę między zakontraktowaną ceną NDF a obowiązującą ceną spot. Zysk lub stratę oblicza się na podstawie wartości nominalnej umowy, uwzględniając różnicę między kursem uzgodnionym a kursem kasowym w momencie rozliczenia.

Zrozumienie niedostarczalnych kontraktów forward (NDF)

Niedostarczalny kontrakt forward (NDF) to dwustronny walutowy kontrakt pochodny na wymianę przepływów pieniężnych między NDF a obowiązującymi kursami kasowymi. Jedna strona zapłaci drugiej różnicę wynikającą z tej wymiany.

Przepływ pieniężny = (kurs NDF – kurs spot) * Kwota nominalna

NDF są przedmiotem obrotu pozagiełdowego (OTC) i powszechnie notowane na okresy od jednego miesiąca do jednego roku. Najczęściej są kwotowane i rozliczane w dolarach amerykańskich i od lat 90. stały się popularnym instrumentem dla korporacji, które chcą zabezpieczyć się przed ryzykiem w walutach niepłynnych.

Niedostarczalny kontrakt forward (NDF) jest zwykle wykonywany na morzu, czyli poza rynkiem krajowym waluty niepłynnej lub nieobrotowej. Na przykład, jeśli waluta kraju nie może przenieść się za granicę, nie będzie możliwe rozliczenie transakcji w tej walucie z osobą spoza kraju objętego ograniczeniami. Jednak obie strony mogą rozliczyć NDF, przeliczając wszystkie zyski i straty na kontrakcie na walutę będącą w wolnym obrocie. Mogą następnie płacić sobie nawzajem zyski / straty w tej walucie będącej w wolnym obrocie.

To powiedziawszy, niemożliwe do dostarczenia kontrakty forward nie są ograniczone do niepłynnych rynków lub walut. Mogą być używane przez strony, które chcą zabezpieczyć się lub narazić się na określone aktywa, ale nie są zainteresowane dostarczeniem lub otrzymaniem produktu bazowego.

Struktura terminowa niedostarczalna

Wszystkie kontrakty NDF określają parę walutową, kwotę referencyjną, datę fixingu, datę rozliczenia i kurs NDF oraz zastrzegają, że do zawarcia transakcji zostanie zastosowany kurs kasowy obowiązujący w dniu fixingu.

Datą fixingu jest dzień, w którym obliczana jest różnica między obowiązującym kursem kasowym a kursem uzgodnionym. Za datę rozliczenia uznaje się dzień, do którego płatność różnicy jest należna stronie otrzymującej płatność. Rozliczenie NDF jest bliższe rozliczeniu kontraktu terminowego na stopę procentową (FRA) niż w przypadku tradycyjnego kontraktu terminowego.

Jeśli jedna ze stron zgodzi się kupić chińskiego juana (sprzedać dolary), a druga kupić dolara amerykańskiego (sprzedać juana), wówczas istnieje możliwość, że obie strony nie będą mogły dostarczyć kontraktów terminowych. Zgadzają się na stawkę 6,41 od 1 miliona dolarów. Termin fixingu przypada za miesiąc, a rozliczenie niedługo później.

Jeśli w ciągu miesiąca kurs wyniesie 6,3, to juan zyskał na wartości w stosunku do dolara amerykańskiego. Strona, która kupiła juana, jest winna pieniądze. Jeśli kurs wzrósł do 6,5, juan stracił na wartości (wzrost w dolarach amerykańskich), więc strona, która kupiła dolary, jest winna pieniądze.

Waluty NDF

Największe rynki NDF to juan chiński, rupia indyjska, won południowokoreański, nowy dolar tajwański, real brazylijski i rubel rosyjski. Największy segment obrotu NDF ma miejsce w Londynie, z aktywnymi rynkami również w Nowym Jorku, Singapurze i Hongkongu. Niektóre kraje, w tym Korea Południowa, oprócz aktywnego rynku NDF mają ograniczone, ale ograniczone rynki terminowe na lądzie.

Największy segment handlu NDF odbywa się za pośrednictwem dolara amerykańskiego. Istnieją również aktywne rynki wykorzystujące euro, jena japońskiego oraz, w mniejszym stopniu, funta brytyjskiego i franka szwajcarskiego.