Wczesne monopole: podbój i korupcja

Monopol, czyli wyłączna kontrola towaru, rynku lub środków produkcji, jest integralną częścią historii korporacji i kapitalistów. W monopolu cała władza jest skoncentrowana w rękach jednego dominującego gracza w określonym sektorze przemysłu.

Monopole w wielu przypadkach rzeczywiście były niezbędne do wykonywania dużych prac, takich jak przedsięwzięcie kolejowe w XIX wieku. Niestety, byli również znani z nadużywania tej samej mocy, która czyni je tak skutecznymi. W tym artykule przejdziemy przez historię, aby odkryć korzenie tej jednomyślnej wizji. (Zobacz także:  Definicja prawa antymonopolowego ).

Kiedy wszystkie firmy były małymi firmami

Przez większość historii ludzkości, ograniczenia transportu i komunikacji uniemożliwiały tworzenie monopoli biznesowych, a nawet potężnych monarchii. Każdy może twierdzić, że rządzi królestwem, ale nic się nie stanie, jeśli nie możesz rozkazywać swoim poddanym lub wysłać żołnierzy, aby ich zdyscyplinowali. W ten sam sposób firmy były w większości przypadków ograniczone do wioski lub nawet sąsiedztwa, w którym fizycznie się znajdowały. Wysyłka konna, łodzią lub pieszo była możliwa, ale wiązało się to z dodatkowymi kosztami, które sprawiły, że wysyłane towary były droższe niż produkty wytwarzane lokalnie.

W tym sensie wiele z tych małych przedsiębiorstw posiadało monopole we własnych miastach, ale zakres, w jakim mogli ustalać ceny, był ograniczony faktem, że towary można było kupić w sąsiednim mieście, gdyby ceny były zbyt wysokie. Ponadto te małe firmy były głównie działalnością rodzinną lub cechową, która kładła nacisk na jakość, a nie na ilość, więc nie było presji na masową produkcję i rozszerzenie rynku na inne miasta. Narzędzia do masowej produkcji stały się dostępne dopiero po rewolucji przemysłowej, kiedy chałupy zostały wymazane przez fabryki i zakłady przemysłowe.

(Zobacz także: Badanie rozwoju rynku i kapitalizmu finansowego otwiera drzwi do osobistego szczęścia ).

Starożytny Rzym

Panowanie Cesarstwa Rzymskiego przyniosło światu najlepszą i najgorszą ze skoncentrowanej władzy. W czasach Tyberiusza, drugiego cesarza rzymskiego i człowieka, który nadał ton rozpuście jego następcom Kaligula i Neron, monopole (lub monopol) zostały przekazane senatorom i szlachcicom przez imperium. Obejmowały one żeglugę, wydobycie soli i marmuru, zboża, budownictwo publiczne i wiele innych aspektów rzymskiego przemysłu.1

Senatorowie, którym przyznano monopole, byli odpowiedzialni za raportowanie przychodów i zapewnianie stałej podaży, ale nie byli zbyt zaangażowani w biznes, z wyjątkiem zbierania zysków. W wielu przypadkach praca i zarządzanie były dostarczane z niewolnictwa, a większość administracji wykonywali wysoko wykształceni niewolnicy. Te wspierane przez niewolników monopole pomogły Rzymowi rozwinąć infrastrukturę z niesamowitą prędkością.

Pod koniec Cesarstwa Rzymskiego zwiększona infrastruktura została w całości oddana do dyspozycji kolejnych niestabilnych i skorumpowanych cesarzy, którzy wykorzystali swoje doskonałe drogi do osuszania pokonanych wrogów poprzez opodatkowanie, dopóki nie zbuntowali się. Monopoliści również stwarzali problemy, ponieważ przyznawali zbyt dużą władzę obywatelom, którzy przeznaczyli dochody na przekupienie wspinaczki po drabinie.

Monopol i monarchia

Pierwsze nowoczesne monopole zostały stworzone przez różne monarchie w Europie. Karty napisane przez feudałów, przyznające posiadłości ziemskie i towarzyszące im dochody lojalnym poddanym w średniowieczu, stały się tytułami i czynami, które wylądowali szlachcice, aby umocnić ich status na mocy prawa rodowego. Jednak pod koniec XVI wieku królewskie przywileje rozszerzyły się na prywatny biznes.

Wielu monarchów przyznało królewskie przywileje, które dawały wyłączne prawa żeglugowe prywatnym firmom. Większość tych firm miała w zarządzie kogoś powiązanego ze szlachtą lub innymi powiązaniami z koroną, ale inwestorzy i inwestorzy kapitału wysokiego ryzyka, którzy faktycznie finansowali firmy, pochodzili w dużej mierze z nowo bogatych klas kupców (bankierów, lichwiarzy, właścicieli statków, gildii). mistrzowie itp.).

Rule Britannia

Królewskie czartery pozwoliły holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej zagarnąć rynek przypraw, a później pozwoliły Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej zrobić to samo, dając im znaczną władzę w zakresie regulacji żeglugi i handlu. Monopole stworzone przez czartery były, z wyjątkiem Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, bardzo kruche.

Po wygaśnięciu królewskich statutów konkurencyjne firmy szybko podkopały istniejącą firmę. Te wojny cenowe często tną zbyt głęboko dla wszystkich zaangażowanych, przygnębiając całą branżę, dopóki inwestorzy kapitału wysokiego ryzyka nie zainwestują pieniędzy, aby wprowadzić nowe firmy na zdziesiątkowany rynek.

Rząd i biznes

Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska była wyjątkiem, ponieważ była powiązana z rosnącym rządem brytyjskim i działała jak naród, mając własną armię. Kiedy Chiny próbowały powstrzymać nielegalny import opium do kraju przez Wielką Brytanię, armia Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej zmusiła kraj do uległości, utrzymując w ten sposób otwarte kanały opium i zabezpieczając więcej wolnych portów handlowych. Nawet po wygaśnięciu statutu niezwykle zamożna firma wykupiła udziały kontrolne w każdej firmie, która szukała kapitału, aby z nią konkurować.

Firma i brytyjski rząd stały się niemal nie do odróżnienia od siebie, ponieważ wielu z jej inwestorów było także biznesowymi i politycznymi filarami Wielkiej Brytanii. Ale firma, podobnie jak Cesarstwo Rzymskie, odniosła sukces na własnym sukcesie. Pomimo lat ogromnych dochodów, balansował na skraju bankructwa, kiedy tandetna administracja krajami pod rządami imperialnymi spowodowała głód i niedobory siły roboczej, których firmie brakowało kapitału na pokrycie. Korupcja w firmie doprowadziły go spróbować nadrobić różnicę dokręcając jej monopol na indyjskiej herbaty i jazdy w górę ceny. Przyczyniło się to do powstania Boston Tea Party w 1773 r. I wzmogło zapał, który doprowadził do rewolucji amerykańskiej.

Następnie rząd brytyjski sformalizował swoje stosunki z Brytyjską Kompanią Wschodnioindyjską, przejmując ją w szeregu ustaw i rozporządzeń. Rząd zarządzał koloniami firmy, ale wzorował się na jej służbie cywilnej i zatrudniał w wielu przypadkach ten sam personel. Główna różnica polegała na tym, że kolonie były teraz częścią Wielkiej Brytanii, a ich dochody spływały do ​​kasy rządowej zamiast do firmy. Firma zachowała część swoich przywilejów, zarządzając handlem herbatą przez kilka następnych dziesięcioleci, ale stała się bezzębnym lwem wylegującym na piętach brytyjskiego parlamentu, który zaczął odbierać firmie wszystkie jej statuty, licencje i przywileje między 1833 a 1873 W 1874 roku Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska została ostatecznie rozwiązana.

Podsumowanie

Znaczna część dobrobytu gospodarczego, jakim cieszyła się Anglia od XVII wieku do początku XX wieku, wynikała z jednokierunkowych systemów handlowych, które Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska narzuciła swoim koloniom na całym świecie. Na przykład towary z kolonii amerykańskich były w postaci surowej, które były przetwarzane w angielskich fabrykach i odsprzedawane z premią. Trudno powiedzieć, że monopol stworzył Imperium Brytyjskie, ale z pewnością je podtrzymał. I chociaż twierdzono, że słońce nigdy nie zachodziło nad Imperium Brytyjskim, w końcu tak się stało.