Reguła McCalluma
Jaka jest reguła McCalluma?
Reguła McCalluma to reguła polityki pieniężnej opracowana przez ekonomistę Bennetta T. McCalluma pod koniec XX wieku. Reguła McCalluma wykorzystuje formułę do ustalenia operacyjnego poziomu docelowego bazy monetarnej w następnym kwartale w oparciu o ostatnią średnią prędkość pieniądza, bieżący nominalny produkt krajowy brutto (PKB) i pożądany nominalny PKB. Opiera się na postaci równania wymiany z teorii ilości pieniądza. Reguła wyjaśnia, w jaki sposób Rezerwa Federalna powinna manipulować podażą pieniądza, aby utrzymać wzrost gospodarczy na ścieżce, która jest zrównoważona w dłuższej perspektywie. Reguła McCalluma jest często porównywana z inną regułą polityki pieniężnej, Regułą Taylora.
Kluczowe wnioski
- Reguła McCalluma to reguła polityki pieniężnej, która jako cel pośredni wykorzystuje bazę monetarną, a ostatecznym celem jest pożądane tempo wzrostu nominalnego PKB.
- Formuła reguły McCalluma określa docelową podstawę monetarną na następny kwartał w oparciu o prędkość pieniądza, bieżący nominalny PKB i pożądany nominalny PKB.
- Regułę McCalluma można porównać do podobnej reguły Taylora w polityce pieniężnej.
Zrozumienie reguły McCalluma
Reguła McCalluma wyznacza cel dla bazy monetarnej na następny kwartał równy liniowej kombinacji aktualnej bazy monetarnej, średniej zmiany prędkości pieniądza w ostatnich kwartałach, ostatniego tempa wzrostu nominalnego PKB i pożądanego wzrostu docelowego stopa nominalnego PKB oparta na długoterminowym trendzie wzrostu realnego PKB i określonej stopie inflacji, uważanej za spójną z utrzymaniem tej długoterminowej tendencji wzrostowej.
Formalnie reguła McCalluma mówi:
Gdzie:
to logarytm naturalny bazy pieniężnej w bieżącym kwartale,
to średnia zmiana prędkości pieniądza w ciągu ostatnich 16 kwartałów,
to pożądana stopa inflacji uważana za spójną ze stabilnym długoterminowym wzrostem (szacowanym na około 2% rocznie),
to długoterminowa stopa wzrostu realnego PKB (szacowana na około 3% rocznie), oraz
bieżące tempo wzrostu nominalnego PKB w porównaniu z poprzednim kwartałem.
To równanie mówi Fedowi, o ile powinien rozszerzyć lub skurczyć bazę monetarną poprzez operacje otwartego rynku lub inne narzędzia polityki, proporcjonalnie do różnicy między rzeczywistym a pożądanym wzrostem nominalnego PKB.
Ekonomista Bennett T. McCallum opracował Regułę McCalluma w serii artykułów napisanych w latach 1987–1990. Wychodząc od Równania Wymiany, próbował uchwycić sposób, w jaki baza monetarna kraju współdziała ze stopą inflacji i realnym PKB. Za pomocą tych wskaźników miał nadzieję przewidzieć, co stanie się w gospodarce w różnych warunkach i wyznaczyć możliwe środki naprawcze, które mogą zostać podjęte przez Bank Rezerwy Federalnej lub inne banki centralne.
Reguła McCalluma a reguła Taylora
Reguła Taylora to kolejna reguła celu gospodarczego zaprojektowana, aby pomóc bankom centralnym kontrolować wzrost i inflację, stworzona w 1993 r. Przez Johna B. Taylora, a także Dale’a W. Hendersona i Warwicka McKibbina. Opisuje cel operacyjny krótkoterminowych stóp procentowych w postaci odchylenia inflacji i wzrostu PKB od pożądanych stóp długoterminowych.
Reguła McCalluma i reguła Taylora są często uważane za rywalizujące środki wyjaśniające zachowania ekonomiczne, ale te dwie reguły w ogóle nie opisują ani nie wyjaśniają tych samych relacji. Reguła Taylora dotyczy przede wszystkim stopy funduszy federalnych, podczas gdy reguła McCalluma opisuje relacje związane z bazą monetarną.