Reguła procentu K

Co to jest reguła procentu K?

Reguła procentu K była propozycją ekonomisty Miltona Friedmana, zgodnie z którą bank centralny powinien co roku zwiększać podaż pieniądza o stały procent.

Reguła procentu K proponuje ustalenie wzrostu podaży pieniądza w tempie równym wzrostowi realnego PKB każdego roku. W Stanach Zjednoczonych zwykle mieści się w przedziale 2-4%, na podstawie średnich historycznych.

Zrozumienie reguły K-procent

Oprócz zaproponowania reguły procentu K Milton Friedman był laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie ekonomii i twórcą monetaryzmu, gałęzi ekonomii, która wyróżnia wzrost monetarny i powiązane polityki jako najważniejszy czynnik napędzający przyszłą inflację.

Friedman uważał, że polityka pieniężna jest głównym czynnikiem przyczyniającym się do cyklicznych wahań w gospodarce. Próba dostrojenia gospodarki poprzez zróżnicowanie polityki pieniężnej w zależności od warunków ekonomicznych była niebezpieczna, ponieważ zbyt mało wiedziano o jej skutkach.

Najlepszym sposobem na zapewnienie długoterminowej stabilności gospodarki było automatyczne zwiększanie podaży pieniądza o ustaloną wielkość (zmienna „k”) każdego roku, niezależnie od stanu gospodarki, przez centralne władze bankowe. W szczególności powiedział, że podaż pieniądza powinna rosnąć w tempie od 3 do 5 procent rocznie. „Przyjęta dokładna definicja pieniądza i wybrana precyzyjna stopa wzrostu powodują znacznie mniejszą różnicę niż ostateczny wybór konkretnej definicji i określonej stopy wzrostu” – stwierdził.

Podczas gdy Zarząd Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych jest dobrze zorientowany w zaletach reguły k-procent, w praktyce większość gospodarek rozwiniętych w rzeczywistości opiera swoją politykę pieniężną na stanie gospodarki. Gdy gospodarka jest cyklicznie słaba, Rezerwa Federalna i inne podmioty dążą do wzrostu podaży pieniądza w szybszym tempie niż sugerowałaby reguła K-procent. I odwrotnie, gdy gospodarka ma się dobrze, większość organów banków centralnych stara się ograniczyć wzrost podaży pieniądza.