Klauzula blokująca
Co to jest klauzula blokująca?
Termin klauzula blokująca odnosi się do postanowieniazawartego wumowie reasekuracji. Postanowienie służy do określenia sposobu przyporządkowania straty między dwiema lub większą liczbą umów reasekuracji. Klauzula blokująca umożliwia reasekuratorowi rozłożenie ryzyka na co najmniej dwa okresy umowne. Klauzula blokująca jest przydatna, gdy strata jest wynikiem pojedynczego zdarzenia, takiego jak klęska żywiołowa lub inne zdarzenie katastroficzne.
Kluczowe wnioski
- Klauzula blokująca jest postanowieniem zawartym w umowie reasekuracji, która służy do określenia sposobu rozłożenia straty między dwiema lub więcej umowami reasekuracji.
- Klauzula umożliwia reasekuracji rozłożenie ryzyka na co najmniej dwa okresy umowne.
- Jeżeli nie ma klauzuli blokującej, reasekurowany przyjmuje na siebie odpowiedzialność za całość okresu obowiązywania każdego traktatu lub roku ubezpieczeniowego i może skutkować tym, że reasekurator nie otrzyma wypłaty straty.
Jak działają klauzule blokujące
Sposób, w jaki firmy ubezpieczeniowe traktują czas, jest często skomplikowany. Różnice w latach wypadków, latach sprawozdawczych i latach ubezpieczenia to tylko niektóre z czynników wpływających na sposób traktowania strat. W niektórych przypadkach ubezpieczyciel może zakupić wiele umów reasekuracji, aby pokryć to samo ryzyko w różnych okresach. W przypadku kilku umów reasekuracji ubezpieczyciel musi rozłożyć stratę między nimi. Jest to możliwe dzięki włączeniu klauzuli blokującej.
Reasekuracja ma miejsce, gdy ubezpieczyciel przenosi część swojego portfela ryzyka na inne podmioty na mocy umowy ograniczającej spłatę dużego zobowiązania wynikającego z roszczenia ubezpieczeniowego.
Klauzule blokujące służą do podziału lub alokacji zobowiązania związanego z pojedynczym zdarzeniem. Jest to przydatne, gdy reasekurator ma dwie dodatkowe równoległe umowy reasekuracji lub gdy oddzielna umowa reasekuracji obejmuje dwa lata ubezpieczenia, które mogą być ze sobą powiązane. Bez klauzuli blokującej reasekurator jest odpowiedzialny za całe utrzymanie każdego roku traktatu lub ubezpieczenia. Może to spowodować, że ubezpieczony nie otrzyma wypłaty straty.
Krytycznym aspektem klauzuli blokującej jest sposób, w jaki alokuje i rozdziela stratę na wiele lat oraz jak przypisane proporcje odnoszą się do zatrzymania i pokrycia strat. Rozłożenie straty na wiele okresów bez podziału zatrzymanych strat i pokrycia oznacza, że prawdopodobieństwo, że strata z pojedynczego zdarzenia przekroczy limit zatrzymania, jest mniejsze. Jest to całkowite ryzyko, które ubezpieczyciel zgadza się zachować. Jest również mniejsze prawdopodobieństwo, że reasekurator będzie odpowiedzialny za jakąkolwiek stratę, a reasekuracja jest bardziej prawdopodobne, że ponosi wyłączną odpowiedzialność za pokrycie straty.
Umowy reasekuracyjne, które nie zawierają klauzuli blokującej, traktują wszystkie straty z jednego zdarzenia tak, jakby istniała jedna data straty. Oznacza to, że strata nie zostanie przypisana do wielu umów reasekuracji.
Przykład klauzuli blokującej
Oto hipotetyczna sytuacja, aby pokazać, jak działa klauzula blokująca. Powiedzmy, że firma ubezpieczeniowa kupuje umowę reasekuracji z klauzulą blokującą, aby chronić ją przed nadmiernymi stratami.
Umowa reasekuracji obejmuje dwa różne lata. W pierwszym roku reasekurator ma ubezpieczenie w wysokości 400 000 USD powyżej progu zatrzymania 300 000 USD, a w drugim roku reasekurator ma ubezpieczenie w wysokości 500 000 USD powyżej progu zatrzymania 200 000 USD. Warunki umowy przewidują proporcjonalny podział i przydział pokrycia i zatrzymania. W tym przypadku na pierwszy rok przypada przydział 25%, podczas gdy w drugim roku przydział 75%.
Załóżmy, że reasekurator doznał straty 500 000 dolarów w drugim roku. Z powodu proporcjonalnego podziału strat, pokrycia i zatrzymania, reasekurator jest odpowiedzialny za 275 000 USD lub 25% przyznanej ochrony. Gdyby umowa reasekuracji rozdzieliła stratę tylko na jeden okres, zobowiązanie reasekuratora wyniosłoby 175 000 USD.