Frank francuski (F)
Co to jest frank francuski (F)?
Frank francuski (F) był walutą narodową Francji przed przyjęciem przez Francję euro (EUR) w styczniu 2002 r. Przed zastąpieniem go przez euro, frank był zarządzany przez Bank Francji i składał się ze 100 podjednostek, lub „centymy”.
Frank był dostępny w nominałach 1, 5, 10 i 20 centów; oraz w 0,5, 1, 2, 5, 10 i 20 franków. Jego banknoty były dostępne w nominałach 20, 50, 100, 200 i 500 franków.
Kluczowe wnioski
- Frank francuski był walutą narodową Francji przed wprowadzeniem euro.
- Frank ma długą historię sięgającą ponad 600 lat.
- Francja od dawna była orędownikiem europejskiej integracji walutowej przed przyjęciem euro w 2002 roku.
Zrozumieć franka francuskiego (F)
Historia franka francuskiego zaczyna się w 1360 roku, po schwytaniu króla Jana II przez Anglię podczas bitwy pod Poitiers – przełomowej bitwy wojny stuletniej. Aby pozwolić sobie na okup, Francja została zmuszona do wybicia nowych złotych monet. Jedna moneta frankowa zawierała wizerunek króla Jana II wolnego z niewoli na koniu, podczas gdy inna moneta przedstawiała go na piechotę. Przyjęły się francuskie wyrażenia odnoszące się do tych dwóch obrazów, „ franc à cheval ” i „ franc à pied „. Wkrótce użytkownicy monet nazywali je po prostu „frankami”.
Rewolucja francuska była czasem wielkich przewrotów politycznych i gospodarczych, w których wielokrotnie wprowadzano zmiany w walucie krajowej. Jedną z takich zmian było utworzenie w 1803 r. Nowego franka w złocie, zawierającego 290,32 mg złota. Była to pierwsza złota moneta denominowana we frankach i przedstawiała Napoleona Bonaparte jako cesarza Francji. Ta nowa moneta i kilka jej kolejnych iteracji były powszechnie znane jako „Złote Napoleony” i były powszechnie chwalone za swój status solidnego pieniądza.
Wraz z uprzemysłowieniem francuskiej gospodarki w XIX wieku frank stał się znaczącą walutą międzynarodową. W 1865 roku Francja była członkiem-założycielem Łacińskiej Unii Monetarnej, będącej wczesną próbą zjednoczenia gospodarek europejskich w ramach jednej waluty. Związek był najpierw oparty na standardzie bimetalicznym, ale później przeszedł na standard oparty wyłącznie na złocie. Po drugiej wojnie światowej Francja nadal opowiadała się za dalszą integracją walut europejskich. W 1992 r. Francuskie społeczeństwo zatwierdziło przyjęcie traktatu z Maastricht, który jest podstawą Unii Europejskiej i wprowadzenia euro. To zatwierdzenie postawiło kraj na drodze do wprowadzenia euro. 1 stycznia 2002 r. Francja zakończyła przyjmowanie euro, po trzyletnim okresie przejściowym, w którym zarówno frank, jak i euro były traktowane jako prawny środek płatniczy.
Prawdziwy przykład franka francuskiego (F)
Frank odnotował gwałtowny spadek wartości w mniej więcej 100-letnim okresie poprzedzającym przyjęcie euro. Było to w dużej mierze spowodowane dwiema wojnami światowymi, które wymagały od Francji poniesienia znacznych wydatków wojennych. Ta presja inflacyjna w połączeniu z dotkliwym zniszczeniem majątku spowodowanym walkami przyczyniła się do trwałego spadku wartości franka w pierwszej połowie XX wieku. Chociaż jego wartość na krótko ustabilizowała się w latach trzydziestych XX wieku, wybuch II wojny światowej doprowadził do dalszej erozji siły nabywczej.
W przeciwieństwie do tej burzliwej historii, euro było stosunkowo stabilne od czasu jego przyjęcia przez Francję w 2002 r. W latach 2002–2020 wartość euro wahała się od niskiego poziomu około 0,85 USD (USD) za euro do wysokiego poziomu prawie 1,60 USD za euro. Produkt krajowy brutto (PKB) Francjirósł o około 1,2% rocznie od 2002 r., Podczas gdy stopa inflacji utrzymywała się na stałym poziomie około 1,4% rocznie.2