Twierdzenie Fishera o separacji
Co to jest twierdzenie Fishera o separacji?
Twierdzenie Fishera o separacji postuluje, że biorąc pod uwagę efektywne rynki kapitałowe, wybór inwestycji przez firmę jest niezależny od preferencji inwestycyjnych jej właścicieli, a zatem firma powinna być motywowana jedynie do maksymalizacji zysków. Innymi słowy, firma nie powinna przejmować się preferencjami użyteczności akcjonariuszy w zakresie dywidend i reinwestycji. Zamiast tego powinien dążyć do optymalnej funkcji produkcyjnej, która przyniesie akcjonariuszom jak największe zyski. Lekceważąc preferencje akcjonariuszy na rzecz maksymalizacji wartości firmy, ostatecznie spółce odniesie sukces w zapewnieniu większego długoterminowego dobrobytu zarówno zarządowi, jak i akcjonariuszom.
Kluczowe wnioski
- Twierdzenie o separacji Fishera mówi, że głównym celem korporacji powinno być maksymalne zwiększenie wartości firmy.
- Twierdzenie dowodzi, że potrzeba maksymalizacji wartości firmy przeważa nad priorytetami akcjonariuszy, którzy chcą skorzystać na wypłacie dywidendy lub sprzedaży akcji.
- Twierdzenie zostało nazwane na cześć Irvinga Fishera, neoklasycznego ekonomisty i profesora Yale, który opracował je w 1930 roku; jego książki i filozofie wywarły wpływ na wielu ekonomistów.
- Twierdził, że akcjonariusze mają inne cele niż zarząd, a także nie rozumieją, czego biznes potrzebuje, aby podejmować decyzje, które przyniosą firmie długoterminowe korzyści.
- W związku z tym kierownictwo lepiej byłoby skupić się na możliwościach produkcyjnych, które ostatecznie zmaksymalizują zyski, a tym samym pomogą zarówno menedżerom, jak i akcjonariuszom.
Jak działa twierdzenie Fishera o separacji
Podstawowym założeniem, że menedżerowie firmy i jej akcjonariusze mają różne cele, jest punktem wyjścia dla twierdzenia Fishera o separacji: akcjonariusze mają preferencje użyteczności, które tworzą indywidualne krzywe funkcji użyteczności, ale menedżerowie firmy nie mają rozsądnych środków, aby ustalić, kim są. Dlatego menedżerowie powinni ignorować preferencje akcjonariuszy i pracować nad maksymalizacją wartości firmy. Menedżerowie, którzy podejmują takie decyzje inwestycyjne dotyczące produkcji, powinni założyć, że zbiorczo cele konsumpcyjne właścicieli mogą zostać spełnione, jeśli zmaksymalizują zyski przedsiębiorstwa w ich imieniu.
Twierdzenie Fishera jest również znane jako twierdzenie o separacji portfela.
Rozszerzenie twierdzenia
Twierdzenie Fishera o separacji było ważnym spostrzeżeniem. Posłużyło to jako podstawa do twierdzenia Modiglianiego-Millera, zgodnie z którym przy wydajnych rynkach kapitałowych na wartość firmy nie ma wpływu sposób, w jaki finansuje ona inwestycje lub wypłaca dywidendy. Istnieją trzy główne metody finansowania inwestycji: zadłużenie, kapitał własny i środki pieniężne generowane wewnętrznie. Wszystko inne jest równe, ale wartość firmy nie zmienia się w zależności od tego, czy wykorzystuje ona głównie finansowanie dłużne czy kapitałowe.
Irving Fisher
Irving Fisher (1867 – 1947) był ekonomistą wyszkolonym w Yale, który wniósł płodny wkład w neoklasyczną ekonomię w badaniach teorii użyteczności, kapitału, inwestycji i stóp procentowych. Ekonomia neoklasyczna traktuje podaż i popyt jako główne czynniki napędzające gospodarkę. Natura kapitału i dochodu (1906), stopa procentowa (1907) i teoria odsetek (1930) to przełomowe prace, które wpłynęły na pokolenia ekonomistów.