Metoda praw własności
Jaka jest metoda kapitałowa?
Metoda praw własności to technika księgowa stosowana przez firmę do rejestrowania zysków osiągniętych w wyniku inwestycji w inną spółkę. Zgodnie z metodą praw własności inwestor wykazuje przychody uzyskane przez drugą spółkę w rachunku zysków i strat w wysokości proporcjonalnej do udziału procentowego jej inwestycji kapitałowej w drugiej spółce.
Zrozumienie metody kapitałowej
Metoda praw własności jest standardową techniką stosowaną, gdy jedna spółka, inwestor, ma znaczący wpływ na inną spółkę – jednostkę, w której dokonano inwestycji. Kiedy firma posiada około 20% do 50% akcji firmy, uważa się, że wywiera znaczący wpływ. Spółki posiadające mniej niż 20% udziałów w innej spółce również mogą mieć znaczący wpływ, w takim przypadku również muszą stosować metodę praw własności. Znaczący wpływ definiuje się jako zdolność do wywierania wpływu na inną firmę. Uprawnienia te obejmują reprezentację w zarządzie, udział w opracowywaniu polityki i wymianę personelu kierowniczego.
Kluczowe wnioski
- Metoda praw własności jest stosowana do wyceny inwestycji firmy w inną spółkę, gdy posiada ona znaczący wpływ na spółkę, w którą inwestuje.
- Próg „znaczącego wpływu” to zazwyczaj 20-50% własności.
- Zgodnie z metodą praw własności inwestycję ujmuje się początkowo według kosztu historycznego, a wartość koryguje się na podstawie udziału inwestora w dochodzie netto, stratach i wypłatach dywidend.
- Dochód netto spółki, w której dokonano inwestycji, zwiększa wartość aktywów inwestora w jej bilansie, podczas gdy strata lub wypłata dywidendy przez jednostkę, w której dokonano inwestycji, ją zmniejsza.
- Inwestor rejestruje również swój procent dochodu lub straty netto jednostki, w której dokonano inwestycji, w rachunku zysków i strat.
Rejestrowanie zmian przychodów i aktywów metodą praw własności
Metoda praw własności uznaje istotny związek ekonomiczny między dwoma podmiotami. Inwestor rejestruje swój udział w zyskach jednostki, w której dokonano inwestycji, jako przychód z inwestycji w rachunku zysków i strat. Na przykład, jeśli firma jest właścicielem 25% firmy z dochodem netto 1 mln USD, firma raportuje zyski z inwestycji w wysokości 250 000 USD według metody praw własności.
Gdy inwestor ma znaczący wpływ na wyniki operacyjne i finansowe jednostki, w której dokonano inwestycji, może to bezpośrednio wpłynąć na wartość inwestycji inwestora. Inwestor rejestruje swoją początkową inwestycję w akcje drugiej spółki jako składnik aktywów po koszcie historycznym. Zgodnie z metodą praw własności wartość inwestycji jest okresowo korygowana w celu odzwierciedlenia zmian wartości wynikających z udziału inwestora w przychodach lub stratach spółki. Korekty są również dokonywane przy wypłacie dywidendy akcjonariuszom.
Stosując metodę praw własności, spółka wykazuje wartość bilansową swojej inwestycji niezależnie od wszelkich zmian wartości godziwej na rynku. Mając znaczący wpływ na politykę operacyjną i finansową innej spółki, inwestor opiera swoją wartość inwestycyjną na zmianach wartości aktywów netto tej spółki z działalności operacyjnej i finansowej oraz na wynikach, w tym zyskach i stratach. Na przykład, gdy spółka, w której dokonano inwestycji, zgłasza stratę netto, inwestor rejestruje swój udział w stracie jako „stratę z inwestycji” w rachunku zysków i strat, co również zmniejsza wartość bilansową inwestycji w bilansie.
Kiedy spółka, w której dokonano inwestycji, wypłaca dywidendę pieniężną, wartość jej aktywów netto maleje. Stosując metodę praw własności, spółka będąca inwestorem otrzymująca dywidendę odnotowuje wzrost swojego salda gotówkowego, ale w międzyczasie odnotowuje spadek wartości bilansowej swojej inwestycji. Inne działania finansowe, które wpływają na wartość aktywów netto jednostki, w której dokonano inwestycji, powinny mieć taki sam wpływ na wartość udziału inwestora w inwestycji. Metoda praw własności zapewnia odpowiednie raportowanie sytuacji gospodarczej inwestora i jednostki, w której dokonano inwestycji, biorąc pod uwagę ich istotne powiązania gospodarcze.
Przykład metody kapitałowej
Na przykład załóżmy, że firma ABC kupuje 25% XYZ Corp za 200 000 USD. Pod koniec pierwszego roku XYZ Corp odnotowuje dochód netto w wysokości 50 000 USD i wypłaca swoim akcjonariuszom 10 000 USD dywidendy. W momencie zakupu firma ABC odnotowuje debet w wysokości 200 000 USD na „Inwestycję w XYZ Corp” (konto aktywów) oraz kredyt w tej samej wysokości w gotówce.
Pod koniec roku firma ABC odnotowuje debet w wysokości 12 500 USD (25% dochodu netto XYZ w wysokości 50 000 USD) na rzecz „Inwestycji w XYZ Corp” oraz kredyt w tej samej wysokości w przychodach z inwestycji. Ponadto firma ABC odnotowuje debet w wysokości 2500 USD (25% dywidendy XYZ w wysokości 10 000 USD) na gotówkę i kredyt w tej samej kwocie na „Inwestycję w XYZ Corp.”. Obciążenie inwestycji zwiększa wartość aktywów, podczas gdy kredyt na inwestycję ją zmniejsza.
Nowe saldo na koncie „Inwestycja w XYZ Corp” wynosi 210 000 USD. Kwota 12,500 $ dochodu z inwestycji pojawi się w rachunku zysków i strat ABC, a nowe saldo 210 000 $ na rachunku inwestycyjnym pojawi się w bilansie ABC. Środki pieniężne netto (197 500 USD) wypłacone w ciągu roku (zakup 200 000 USD – otrzymana dywidenda w wysokości 2500 USD) pojawią się w sekcji przepływów pieniężnych z / (wykorzystanych w) działalności inwestycyjnej rachunku przepływów pieniężnych.
Metody alternatywne
Kiedy spółka-inwestor sprawuje pełną kontrolę, na ogół ponad 50% udziałów, nad spółką, w którą dokonano inwestycji, musi rejestrować swoją inwestycję w jednostce zależnej metodą konsolidacji. Wszystkie przychody, koszty, aktywa i pasywa jednostki zależnej byłyby ujęte w sprawozdaniu finansowym jednostki dominującej.
Z drugiej strony, jeżeli inwestor nie sprawuje pełnej kontroli lub nie ma znaczącego wpływu na jednostkę, w której dokonano inwestycji, musiałby zaksięgować swoją inwestycję metodą kosztową. W takiej sytuacji inwestycja jest ewidencjonowana w bilansie po koszcie historycznym.