Konsekwencje uchylenia ustawy Glassa i Steagalla
Pomimo tendencji do bycia kozłem ofiarnym, uchylenie ustawy Glassa-Steagalla było co najwyżej niewielkim czynnikiem przyczyniającym się do kryzysu finansowego. W samym sercu kryzysu z 2008 r. Znajdowały się, między innymi, prawie bezwartościowe pożyczki hipoteczne o wartości prawie 5 bilionów dolarów. Chociaż uchylenie pozwoliło na znacznie większe banki, nie można go winić za kryzys.
Dlaczego Glass-Steagall nie jest (całkowicie) winny
Ponieważ niebankowi pożyczkodawcy zainicjowali przytłaczającą większość kredytów hipotecznych subprime, a nabywcami ponad połowy z nich w ciągu 10 lat poprzedzających kryzys w 2008 r. Nie były banki – komercyjne czy inwestycyjne – ale Freddie Mac, wskazujący palcem ta konkretna regulacja bankowa nie jest uzasadniona.
Niektórzy twierdzą, że uchylenie ustawy Glassa-Steagalla z 1933 r. Spowodowało kryzys finansowy, ponieważ banki nie były już powstrzymywane przed działaniem zarówno jako banki komercyjne, jak i inwestycyjne, a uchylenie pozwoliło bankom stać się znacznie większymi lub „ zbyt dużymi, aby upaść ”. Jednak kryzys prawdopodobnie wydarzyłby się nawet bez uchylenia Glass-Steagall. Niektórzy twierdzą, że mogło to być na mniejszą skalę i może to być prawda, ale uchylenie było tylko jedną z wielu bomby, która złamała przysłowiowy grzbiet wielbłąda.
Kluczowe wnioski
- Uchylenie ustawy Glassa-Steagalla, która skutecznie pozwoliła bankom stać się jeszcze większymi, można uznać za czynnik kryzysu finansowego z 2008 roku.
- Jednak to tylko jeden z wielu czynników, które przyczyniły się do załamania na rynku mieszkaniowym. Znacznie większy udział miały praktyki pożyczkowe pozbawione skrupułów.
Papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką typu subprime i ich nieunikniona implozja
Glass-Steagall zwrócił się do banków i chociaż wiele instrumentów pochodnych zabezpieczonych hipoteką zostało utworzonych i sprzedanych przez banki, kredyty hipoteczne subprime – aktywa bazowe instrumentów pochodnych – były pierwotnie emitowane przez pożyczkodawców niebankowych, a tym początkowym pożyczkom nie można było zapobiec przez Glass-Steagall. Ponadto banki inwestycyjne, takie jak Lehman Brothers, Bear Stearns i Goldman Sachs, które były głównymi graczami w krachu hipotecznego subprime, nigdy nie zapuściły się w bankowość komercyjną. Były bankami inwestycyjnymi, tak jak przed zniesieniem Glass-Steagall.
Główną przyczyną kryzysu finansowego był krach kredytów hipotecznych subprime. U podstaw tego problemu leży Departament Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (HUD), który zażądał od Fannie Mae i Freddie Mac zakupu bardziej „przystępnych” kredytów hipotecznych, aby zachęcić pożyczkodawców do udzielania pożyczek pożyczkobiorcom o niskich dochodach i mniejszościowym.
Brak wymogów dotyczących kredytów hipotecznych doprowadził do tego, że wiele osób otrzymywało kredyty hipoteczne, na które nie było ich stać, co sprawia, że niewypłacalność na dużą skalę jest nieunikniona.
Aby spełnić cele HUD, pożyczkodawcy zaczęli wprowadzać zasady, takie jak rezygnacja z wszelkich wymogów dotyczących zaliczki i przyjmowanie zasiłku dla bezrobotnych jako kwalifikującego się źródła dochodu. (Ponownie, większość tych pożyczkodawców była prywatnymi pożyczkodawcami hipotecznymi, a nie bankami, więc ustawa Glass-Steagall nie miała do nich zastosowania).
Do kryzysu finansowego przyczyniło się wiele czynników, a częściową winę można przypisać deregulacji. Uchylenie ustawy Glassa-Steagalla odegrało jednak co najwyżej niewielką rolę w kryzysie.