Ustawa o odpowiedzialności, odpowiedzialności i ujawnianiu informacji z karty kredytowej z 2009 r
Co to jest ustawa o odpowiedzialności, odpowiedzialności i ujawnianiu kart kredytowych z 2009 r?
Ustawa o odpowiedzialności, odpowiedzialności i ujawnianiu informacji na temat kart kredytowych z 2009 r. To federalne prawo mające na celu ochronę użytkowników kart kredytowych przed nadużyciami w zakresie udzielania pożyczek przez wydawców kart. Powszechnie znana jako ustawa o CARD, jej głównym celem jest ograniczenie nieoczekiwanych opłat oraz usprawnienie ujawniania kosztów i kar.
Ustawa o podstawach rozliczalności, odpowiedzialności i ujawniania informacji na temat kart kredytowych z 2009 r
Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił ustawę o odpowiedzialności, odpowiedzialności i ujawnianiu kart kredytowych w maju 2009 r., A wkrótce potem podpisał ją prezydent Barack Obama. Zaczęło obowiązywać w 2010 roku.
Rozszerzając ustawę o prawach kredytowych ( TILA ), ustawa miała na celu ochronę konsumentów przed nieuczciwymi praktykami ze strony wydawców kart kredytowych. Ma na celu wyeliminowanie lub obniżenie niektórych opłat za karty kredytowe, zminimalizowanie manipulacji młodszymi klientami i zapewnienie szerszego ujawnienia opłat wszystkim użytkownikom.
Przed wejściem ustawy język w umowach o kartę kredytową był często dość nieprzejrzysty i dosłownie trudny do odczytania; ważne z punktu widzenia zostały pogrzebane w ryzach języka prawniczego, a dostarczone informacje były niespójne między różnymi emitentami, co utrudniało konsumentom porównywanie produktów. Ustawa sprawiła, że język, warunki i sposób ujawniania kar i opłat są znacznie bardziej przejrzyste, zarówno w początkowych umowach kartowych, jak iw zestawieniach miesięcznych.
w raporcie z 2015 r. Stwierdziła, że ustawa doprowadziła do ogólnego obniżenia kosztu kredytu konsumenckiego o dwa punkty procentowe. Opłaty za przekroczenie limitu zostały prawie całkowicie wyeliminowane, a średnia opłata za opóźnienie spadła z 35 do 27 dolarów.
kluczowe wnioski
- Ustawa o odpowiedzialności i ujawnianiu informacji na temat kart kredytowych (ustawa CARD) z 2009 r. Ma na celu ograniczenie nieuczciwych i nieuczciwych praktyk wydawców kart kredytowych.
- Ustawa CARD nakazuje spójność i przejrzystość terminologii i terminów u wszystkich wydawców kart kredytowych.
- Ustawa o CARD pozwoliła konsumentom zaoszczędzić pieniądze i ułatwiła porównywanie kart kredytowych.
- Ustawa CARD nie jest pozbawiona krytyków, którzy twierdzą, że nie ograniczyła wystarczająco nadużyć ze strony emitentów, a inni uważają, że dzięki niej karty kredytowe są droższe i trudniejsze do zdobycia.
Przepisy ustawy o odpowiedzialności, odpowiedzialności i ujawnianiu informacji o karcie kredytowej
Seria wytycznych napisanych przez Kongres, Ustawa CARD jest podzielona na pięć sekcji.
Niektóre z najważniejszych przepisów obejmują:
- Ustawa ogranicza opłaty za powszechne niewykonanie zobowiązania, co odnosi się do praktyki stosowania wyższych stóp procentowych do wszystkich przyszłych sald w przypadku opóźnienia w płatności. Ustawa ogranicza tę praktykę w początkowym okresie posiadacza karty i nakłada obowiązek wcześniejszego ostrzegania o podwyżkach stóp procentowych.
- Ustawa wymaga, aby wydawcy informowali posiadaczy kart, jak długo potrwa spłata istniejącego salda, jeśli co miesiąc będą płacić minimum karty.
- Ustawa zabrania wielu form marketingu skierowanego do młodych konsumentów, takich jak rozdawanie towarów na kampusach uniwersyteckich („darmowe rzeczy – wystarczy podpisać tę aplikację…”).
- Ustawa ogranicza opłaty i daty wygaśnięcia kart podarunkowych i przedpłaconych kart przedpłaconych bez możliwości ponownego doładowania.
- Ustawa nie zezwala firmie obsługującej karty kredytowej na przekroczenie limitu konta, a następnie obciążenie klienta za to opłatą. Klienci muszą teraz mieć możliwość wyboru, czy chcą „wyrazić zgodę” na nadmierne obciążenie rachunku karty kredytowej. Jeśli odmówią zgody, ich karty zostaną odrzucone, gdy proponowane obciążenie lub wypłata spowodowałoby przekroczenie limitu salda.
- Ustawa nakazuje, aby wyciągi były wysyłane pocztą lub zamieszczane on-line nie później niż trzy tygodnie przed terminem płatności oraz aby terminy płatności były spójne (chyba że zostały zmienione przez posiadacza karty).
Ustawa CARD nakazała korzystanie z pól Schumera (nazwanych imieniem senatora Charlesa Schumera), łatwych do odczytania tabel używanych przez wydawców kart kredytowych w celu wyraźnego ujawnienia ważnych informacji o stawkach, opłatach oraz warunkach i stanie.
Wady ustawy CARD
Od czasu jego uchwalenia w 2009 r. Rzecznicy praw konsumentów argumentują, że prawo nie jest wystarczająco daleko w zakresie zakazu nadużyć lub nieuczciwych praktyk. Niektóre podwyżki stóp procentowych, na przykład wynikające bezpośrednio ze podwyżek stóp Rezerwy Federalnej lub zakończenia okresu wstępnego, pozostają dopuszczalne bez wcześniejszego powiadomienia ze strony wydawców kart. Odroczone odsetki lub opłaty naliczone z mocą wsteczną na koniec początkowego okresu bezodsetkowego są nadal dozwolone na mocy prawa. Korzyści używane do sprzedawania kart, takie jak ochrona przed kradzieżą tożsamości, programy nagród lub okresy karencji wolne od kar, również pozostają zasadniczo nieuregulowane. Prawo nie reguluje również kart wydawanych na firmę.
Grupy z branży finansowej również krytykują prawo za podnoszenie stóp procentowych i opłat rocznych; twierdzą również, że zmusiło to wydawców kart do obniżenia limitów kredytowych kart i podwyższenia kwalifikacji klientów, co utrudnia osobom o pobieżnej lub ograniczonej historii kredytowej uzyskanie kart kredytowych, które zaspokoją ich potrzeby.