Koszt środków
Jaki jest koszt funduszy?
Koszt funduszy to odniesienie do oprocentowania płaconego przez instytucje finansowe za środki, które wykorzystują w swojej działalności. Koszt funduszy jest jednym z najważniejszych kosztów nakładów dla instytucji finansowej, ponieważ niższy koszt doprowadzi w końcu do generowania lepszych zwrotów, gdy środki zostaną wykorzystane na krótkoterminowe i długoterminowe pożyczki dla pożyczkobiorców.
Spread pomiędzy kosztem funduszy i stopę oprocentowania dla kredytobiorców stanowi jedno z głównych źródeł zysku dla wielu instytucji finansowych.
Kluczowe wnioski
- Koszt środków to kwota, jaką banki i inne instytucje finansowe muszą zapłacić, aby je zdobyć.
- Niższy koszt środków oznacza, że bank osiągnie lepsze zwroty, gdy środki zostaną wykorzystane na pożyczki dla pożyczkobiorców.
- Różnica między kosztem środków a oprocentowaniem pożyczkobiorców jest dla wielu banków jednym z głównych źródeł zysków.
Zrozumienie kosztu funduszy
W przypadku pożyczkodawców, takich jak banki i spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, koszt środków zależy od stopy procentowej płaconej deponentom z tytułu produktów finansowych, w tym rachunków oszczędnościowych i lokat terminowych. Chociaż termin ten jest często używany w odniesieniu do instytucji finansowych, na większość przedsiębiorstw znaczący wpływ ma również koszt funduszy przy zaciąganiu pożyczek.
Koszt funduszy i spread odsetkowy netto to koncepcyjnie kluczowe sposoby zarabiania pieniędzy przez wiele banków. Banki komercyjne pobierają oprocentowanie kredytów i innych produktów, których potrzebują konsumenci, firmy i duże instytucje. Oprocentowanie takich pożyczek przez banki musi być wyższe niż oprocentowanie, które płacą, aby początkowo pozyskać środki – koszt środków.
W jaki sposób określany jest koszt funduszy
Źródła funduszy, które kosztują banki, dzielą się na kilka kategorii. Depozyty (często nazywane depozytami podstawowymi) są podstawowym źródłem depozytów, zazwyczaj w formie rachunków czekowych lub oszczędnościowych, i są zazwyczaj uzyskiwane po niskich stawkach.
Banki pozyskują również środki z kapitału własnego, depozytów hurtowych i emisji długu. Banki udzielają różnorodnych pożyczek, przy czym w Stanach Zjednoczonych lwia część stanowią pożyczki konsumenckie. Kredyty hipoteczne na nieruchomości, pożyczki pod zastaw domu, pożyczki studenckie, pożyczki samochodowe i pożyczki na karty kredytowe mogą być oferowane z oprocentowaniem zmiennym, regulowanym lub stałym.
Różnica między średnią stopą procentową uzyskaną z kredytów a średnią stopą oprocentowania depozytów i innych tego typu środków (lub kosztem środków) nazywana jest spreadem odsetkowym netto i jest wskaźnikiem zysku instytucji finansowej. Podobnie jak marża zysku, im większy spread, tym większy zysk osiąga bank. I odwrotnie, im niższy spread, tym mniej zyskowny bank.
Koszt środków pokazuje, jakie oprocentowanie muszą zapłacić banki i inne instytucje finansowe, aby zdobyć fundusze.
Uwagi specjalne
Zależność między kosztami funduszy a stopami procentowymi ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia gospodarki USA. Stopy procentowe są określane na kilka sposobów. Podczas gdy działalność otwartego rynku odgrywa kluczową rolę, tak samo jak stopa funduszy federalnych (lub „stopa funduszu Fed”). Według Rezerwy Federalnej Stanów Zjednoczonych stopa funduszy federalnych to „stopa procentowa, po której instytucje depozytowe pożyczają salda rezerw innym instytucjom depozytowym przez noc”. Dotyczy to największych i najbardziej wartościowych instytucji, ponieważ utrzymują one obowiązkową kwotę rezerwy obowiązkowej.
Zatem stopa funduszy zasilanych jest bazową stopą procentową, według której określane są wszystkie inne stopy procentowe w USA. Jest to kluczowy wskaźnik kondycji amerykańskiej gospodarki. Federalny Komitet Otwartego Rynku (FOMC) Rezerwy Federalnej wydaje żądaną stopę docelową w odpowiedzi na warunki gospodarcze w ramach swojej polityki pieniężnej mającej na celu utrzymanie zdrowej gospodarki.
Na przykład w okresie szalejącej inflacji na początku lat 80. stopa funduszy federalnych wzrosła do 20%. W następstwie wielkiej recesji, która rozpoczęła się w 2007 r. I związanego z nią światowego kryzysu finansowego, a także europejskiego kryzysu zadłużenia państwowego, FOMC utrzymał rekordowo niską docelową stopę procentową w wysokości od 0% do 0,25% w celu pobudzenia wzrostu.