Plan stałych proporcji

Co to jest plan stałego stosunku?

Plan o stałym wskaźniku (znany również jako „stały mix” lub „inwestowanie ze stałą wagą”) to strategiczna strategia alokacji aktywów lub formuła inwestycyjna, która utrzymuje agresywne i konserwatywne części portfela przy stałym współczynniku. Aby utrzymać docelową wagę aktywów – zwykle pomiędzy akcjami i obligacjami – portfel jest okresowo równoważony poprzez sprzedaż aktywów osiągających lepsze wyniki i kupowanie aktywów o niższych wynikach. W związku z tym akcje są sprzedawane, jeśli rosną szybciej niż inne inwestycje, a kupowane, jeśli tracą na wartości bardziej niż inne inwestycje w portfelu.

Jeśli strategiczna alokacja aktywów w portfelu ma obejmować 60% akcji i 40% obligacji, plan stałego wskaźnika zapewni, że wraz ze zmianą rynków stosunek 60/40 zostanie zachowany w czasie.

Podstawy planu stałego stosunku

Plan o stałym wskaźniku jest przykładem długoterminowej strategii inwestowania według formuły, która nie obejmuje analizy i prognozowania bezpieczeństwa ani synchronizacji rynkowej. Jest w stanie wykorzystać cechy aktywnego zarządzania poprzez systematyczne przywracanie równowagi zgodnie z określoną formułą, gdy rynek rośnie i spada.

Gdy rzeczywisty wskaźnik różni się od pożądanego wskaźnika o wcześniej określoną kwotę, zawierane są transakcje w celu zbilansowania portfela. Plany o stałym współczynniku wraz z planami o stałej wartości dolara są podobne do strategii alokacji aktywów typu „ kup i trzymaj” stosowanych w zarządzaniu portfelem, z tym wyjątkiem, że strategie „kup i trzymaj” nigdy nie są ponownie równoważone. Plan stałych wskaźników zapewniłby, że alokacja aktywów w stosunku 70/30 lub 80/20 (akcje do obligacji) pozostanie na poziomie 70/30 lub 80/20, nawet gdy rynki się poruszają.

Koszt tych transakcji równoważących zmniejsza zwroty z inwestycji. Jednak plany stałego wskaźnika mają na celu wygładzanie zwrotów z inwestycji w dłuższym horyzoncie czasowym poprzez korygowanie portfela antycyklicznie i osiąganie zysków z akcji spekulacyjnych, które mocno wzrosły.

Sprzedając akcje osiągające lepsze wyniki i kupując akcje o niższych wynikach, plany o stałym współczynniku są sprzeczne ze strategiami inwestycyjnymi, które sprzedają aktywa o niższych wynikach i kupują te, które osiągają lepsze wyniki. Dlatego najlepiej sprawdzają się na niestabilnych rynkach, na których występuje ogólny wzorzec powrotu do średniej.

Nie ma sztywnych zasad dotyczących czasowego równoważenia portfela w ramach alokacji aktywów strategicznej lub o stałej wadze. Jednak powszechną zasadą jest to, że portfel powinien zostać zrównoważony do jego pierwotnego zestawu, gdy dana klasa aktywów przesunie się o więcej niż +/- 5% od pierwotnego celu.

Rodzaje planów o stałym przełożeniu

Ponieważ indeksy ważone kapitalizacją czasami przeważają zawyżone akcje i niedowagę zaniżone w szczytowym okresie hossy, niektóre inteligentne fundusze typu ETF (ETF) są również antycykliczne – ukierunkowane na czynniki takie jak dynamika, zmienność, wartość i wielkość – poprzez systematyczne ich przeważanie lub niedowaga.

Równoważenie Smart-beta wykorzystuje dodatkowe kryteria, takie jak wartość zdefiniowana przez mierniki wyników, takie jak wartość księgowa lub zwrot z kapitału, w celu alokacji zasobów do wybranych akcji. Ta oparta na zasadach metoda tworzenia portfela dodaje do inwestycji warstwę systematycznej analizy, której brakuje w przypadku prostego inwestowania w indeksy.

Historia planów stałych proporcji

Plan stałych wskaźników był jedną z pierwszych strategii opracowanych, gdy instytucje zaczęły znacząco inwestować na giełdzie w latach czterdziestych XX wieku. Jedno z pierwszych odniesień do niego pojawiło się w Journal of Business of the University of Chicago z lipca 1947 roku . Artykuł w Journal of Business na Uniwersytecie w Chicago z października 1949 r. Omawiał potrzebę prognozowania w „planach czasowych formuł”.