Azjatycki kryzys finansowy

Jaki był azjatycki kryzys finansowy?

Azjatycki kryzys finansowy, zwany także „azjatycką zarażeniem”, był sekwencją dewaluacji walut i innych wydarzeń, które rozpoczęły się latem 1997 r. I rozprzestrzeniły się na wiele rynków azjatyckich. Rynki walutowe po raz pierwszy zawiodły w Tajlandii w wyniku decyzji rządu o zaprzestaniu wiązania lokalnej waluty z dolarem amerykańskim (USD). Spadki kursów walut szybko rozprzestrzeniły się w całej Azji Wschodniej, powodując z kolei spadki na giełdzie, zmniejszone dochody z importu i wstrząsy rządowe.

Zrozumienie azjatyckiego kryzysu finansowego

W wyniku dewaluacji bahta tajlandzkiego duża część walut wschodnioazjatyckich spadła aż o 38 procent. Akcje zagraniczne również spadły aż o 60 procent. Na szczęście azjatycki kryzys finansowy został nieco powstrzymany dzięki interwencji finansowej Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego. Jednak spadki rynkowe były również odczuwalne w Stanach Zjednoczonych, Europie i Rosji w związku z załamaniem się gospodarek azjatyckich.

W wyniku kryzysu wiele narodów przyjęło środki protekcjonistyczne, aby zapewnić stabilność swoich walut. Często prowadziło to do dużego kupowania amerykańskich obligacji skarbowych, które są wykorzystywane jako globalne inwestycje przez większość światowych rządów, władz monetarnych i głównych banków. Kryzys azjatycki doprowadził do bardzo potrzebnych reform finansowych i rządowych w krajach takich jak Tajlandia, Korea Południowa, Japonia i Indonezja. Służy również jako cenne studium przypadku dla ekonomistów, którzy próbują zrozumieć przeplatające się rynki dzisiejszych czasów, zwłaszcza w odniesieniu do handlu walutami i zarządzania rachunkami narodowymi.

Przyczyny azjatyckiego kryzysu finansowego

Kryzys był zakorzeniony w kilku wątkach zjawisk przemysłowych, finansowych i monetarnych. Ogólnie rzecz biorąc, wiele z nich odnosi się do strategii gospodarczej wzrostu napędzanego przez eksport, która została przyjęta w rozwijających się gospodarkach Azji Wschodniej w latach poprzedzających kryzys. Strategia ta obejmuje ścisłą współpracę rządu z producentami produktów eksportowych, w tym dotacje, korzystne transakcje finansowe i powiązanie walutowe z dolarem amerykańskim w celu zapewnienia kursu wymiany korzystnego dla eksporterów.

Chociaż przyniosło to korzyści rozwijającym się przemysłom Azji Wschodniej, wiązało się to również z pewnym ryzykiem. Wyraźne i dorozumiane gwarancje rządowe mające na celu ratowanie rodzimego przemysłu i banków; przytulne relacje między konglomeratami wschodnioazjatyckimi, instytucjami finansowymi i regulatorami; oraz mnóstwo zagranicznych wpływów finansowych, z niewielkim zwróceniem uwagi na potencjalne ryzyko, wszystko to przyczyniło się do ogromnej pokusy nadużycia w gospodarkach Azji Wschodniej, zachęcając do poważnych inwestycji w marginalne i potencjalnie nieuzasadnione projekty.

Wraz z odwróceniem Plaza Accord w 1995 r. Rządy Stanów Zjednoczonych, Niemiec i Japonii zgodziły się na koordynację, tak aby dolar amerykański zyskał na wartości w stosunku do jena i marki niemieckiej. Oznaczało to również aprecjację walut wschodnioazjatyckich, które były powiązane z dolarem amerykańskim, co doprowadziło do narastania poważnych nacisków finansowych w tych gospodarkach, w miarę jak japoński i niemiecki eksport stawał się coraz bardziej konkurencyjny w stosunku do innych eksportów z Azji Wschodniej. Spadł eksport i spadły zyski przedsiębiorstw. Rządy Azji Wschodniej i powiązane instytucje finansowe miały coraz większe trudności z zaciąganiem pożyczek w dolarach amerykańskich w celu subsydiowania rodzimego przemysłu, a także utrzymywania kursu walutowego. Te naciski doszły do ​​szczytu w 1997 r., Gdy jeden po drugim porzucili swoje kołki i dewaluowali swoje waluty.

Odpowiedź na azjatycki kryzys finansowy

Jak wspomniano powyżej, MFW interweniował, udzielając pożyczek w celu ustabilizowania gospodarek azjatyckich – zwanych również „ gospodarkami tygrysów ” – które zostały dotknięte. Tajlandii, Indonezji i Korei Południowej udzielono około 110 miliardów dolarów pożyczek krótkoterminowych, aby pomóc im ustabilizować swoje gospodarki. Z kolei musieli przestrzegać surowych warunków, w tym wyższych podatków i stóp procentowych oraz spadku wydatków publicznych. Wiele dotkniętych krajów zaczęło wykazywać oznaki ożywienia do 1999 roku.

Wnioski wyciągnięte z azjatyckiego kryzysu finansowego

Wiele wniosków wyciągniętych z azjatyckiego kryzysu finansowego nadal można zastosować w sytuacjach, które mają miejsce dzisiaj, a także można je wykorzystać do złagodzenia problemów w przyszłości. Po pierwsze, inwestorzy powinni wystrzegać się baniek na aktywach – niektóre z nich mogą pęknąć, pozostawiając inwestorów w potrzebie. Inną możliwą lekcją dla rządów jest pilnowanie wydatków. Wszelkie wydatki na infrastrukturę podyktowane przez rząd mogły przyczynić się do powstania baniek aktywów, które spowodowały ten kryzys – i to samo może dotyczyć wszelkich przyszłych wydarzeń.

Współczesny przypadek azjatyckiego kryzysu finansowego

Światowe rynki ulegały znacznym wahaniom w ciągu ostatnich dwóch lat, od początku 2015 r. Do drugiego kwartału 2016 r. To spowodowało, że Rezerwa Federalna obawiała się możliwości drugiego azjatyckiego kryzysu finansowego. Na przykład Chiny wywołały falę szoku na rynkach akcji w Stanach Zjednoczonych 11 sierpnia 2015 r., Kiedy zdewaluowały juana w stosunku do dolara. Spowodowało to spowolnienie chińskiej gospodarki, co skutkowało niższymi krajowymi stopami procentowymi i dużą ilością obligacji.

Niskie stopy procentowe wprowadzone przez Chiny zachęciły inne kraje azjatyckie do obniżenia krajowych stóp procentowych. Na przykład Japonia obniżyła już i tak niskie krótkoterminowe stopy procentowe do wartości ujemnych na początku 2016 r. Ten przedłużający się okres niskich stóp procentowych zmusił Japonię do pożyczania coraz większych sum pieniędzy na inwestycje na światowych rynkach akcji. Japoński jen zareagował sprzecznie z intuicją, zwiększając wartość, podnosząc cenę produktów japońskich i dodatkowo osłabiając gospodarkę.

Amerykańskie rynki akcji zareagowały spadkiem o 11,5 procent w okresie od 1 stycznia do 11 lutego 2016 roku. Chociaż w kolejnym roku rynki odbiły się o 13 procent, zmienność utrzymywała się przez resztę 2016 roku, aż do całkowitego zniknięcia skutków tej sytuacji.