Dlaczego stworzono plany 401 (k)?
Plany 401 (k), jako najpowszechniej stosowane i najbardziej znane plany oszczędności emerytalnych w Stanach Zjednoczonych,były pomysłem konsultanta ds. Świadczeń, Teda Benny. W 1979 r. Benna zauważył, że zasady ustanowione w ustawie o podatkach z 1978 r. Umożliwiają pracodawcom zakładanie prostych, uprzywilejowanych podatkowo kont oszczędnościowych dla swoich pracowników.
Historia 401 (k)
Termin „401 (k)” odnosi się do sekcji 401 (k) Kodeksu Podatkowego. Przepis ten pozwala pracownikom w celu uniknięcia opodatkowania części dochodu, jeśli zdecyduje się odbierać to jako odroczonego wynagrodzenia, a nie bezpośredniego wynagrodzenia.
Benna opracowała plan 401 (k) dla klienta banku, który chce zapewnić pracownikom dodatkowe świadczenia emerytalne. Jednak bank odrzucił ten pomysł, ponieważ nigdy wcześniej tego nie robiono, więc Benna zaoferował pierwszy plan 401 (k) swoim pracownikom w The Johnson Companies. Do 1981 r. IRS zaproponował formalne zasady dla planów 401 (k).
W następnym roku kilka dużych firm zaczęło oferować pracownikom nowe plany 401 (k). Uczestnicy planów 401 (k) mogliby następnie wykorzystać swój odroczony dochód do dokonania inwestycji bez opodatkowania zysków.
Te nowe konta szybko stały się popularne. W 1983 r. 7,1 mln pracowników uczestniczyło w planie 401 (k), a liczba ta wzrosła do 38,9 mln w 1993 r. Od 2019 r. 401 (k) planów obejmowało około 80 mln osób i posiadało aktywa o wartości 5,7 bln USD.
W 2001 roku Kongres uchwalił ustawę o wzroście gospodarczym i uzgadnianiu ulg podatkowych, która umożliwiła nadrobienie wpłat dla uczestników w wieku 50 lat i starszych. Ustawa pozwalała również firmom oferować rachunki Roth 401 (k), które wymagają składek po opodatkowaniu, ale zapewniają korzyści w postaci wolnego od podatku wzrostu i dystrybucji.
Cel i zastosowania 401 (k)
Nowoczesne plany 401 (k) nie były zamierzonym projektem rządu USA ani Urzędu Skarbowego. Rzeczywiście, Departament Skarbu USA pod kierownictwem Ronalda Reagana zaproponował zabicie 401 (k) w 1984 r. Obawiano się, że wpływy podatkowe spadną zbyt szybko, ponieważ więcej pracowników finansuje ich plany emerytalne.
Pracownicy otrzymują dwa znaczące świadczenia z programów 401 (k) i innych zwolnionych z podatku kont emerytalnych: po pierwsze, jest to oczywista korzyść podatkowa. Po drugie, pracownicy mają sposób na ochronę swoich oszczędności emerytalnych przed utratą rzeczywistej siły nabywczej w wyniku inflacji. Z drugiej strony, programy 401 (k) są bardziej ryzykowne dla pracowników niż programy określonych świadczeń, które są gwarantowane na szczeblu federalnym.
Istnieją również oczywiste korzyści dla pracodawców. Na przykład znacznie spadły koszty oferowania świadczeń emerytalnych. Małe firmy odnoszą szczególne korzyści z nowych programów określonych składek. Plan umożliwia tym firmom oferowanie pracownikom pakietów świadczeń podobnych do tych występujących w większych firmach, wyrównując szanse.
Rząd federalny zachęca do korzystania z 401 (k) si innych planów emerytalnych. Mimo że wpływy z podatków maleją wraz z udziałem większej liczby osób, populacja, która sama finansuje swoje emerytury, w efekcie zmniejsza wydatki rządowe na programy opieki społecznej dla osób starszych.