Dlaczego banki odpisują zły dług?
Co to jest odpis?
Dług, którego nie można odzyskać ani odzyskać od dłużnika, jest długiem nieściągalnym. Zgodnie z metodą rezerwową lub odpisową, przedsiębiorstwa uznają w bilansie kategorię „Należności” kwotą nieściągniętego zadłużenia. Wpis debetowy na tę samą kwotę jest wprowadzany w kolumnie „Odpis na konta wątpliwe” w celu zbilansowania bilansu. Ten proces nazywa się odpisaniem nieściągalnych długów.
W metodzie bezpośredniego odpisu nieściągalne długi są rozliczane w koszty. Spółka uznaje konto należności w bilansie i obciąża rachunek kosztów złych długów z rachunku zysków i strat. W tej formie księgowania w bilansie nie ma sekcji „Odpis na konta wątpliwe”.
Kluczowe wnioski
- Kiedy firma nie spodziewa się odzyskania długu, dług staje się nieściągalny i podlega umorzeniu.
- Aby zająć bardziej atrakcyjną pozycję i zmniejszyć swoje zobowiązania podatkowe, banki często odpisują toksyczne pożyczki, które są najczęstszą formą złego długu dla banku.
- Zgodnie z GAAP banki są zwykle zobowiązane do utrzymywania rezerw na złe pożyczki.
- Kiedy nieściągalne należności są odpisywane, część długu jest odzyskiwana, a część odpisywana, zwykle w ramach ugody.
Jak banki odpisują zły dług
Banki wolą nigdy nie musieć odpisywać nieściągalnych długów, ponieważ ich portfele kredytowe są ich głównym aktywem i źródłem przyszłych przychodów. Jednak pożyczki toksyczne – pożyczki, których nie można zebrać lub które są nieracjonalnie trudne do ściągnięcia – bardzo słabo odzwierciedlają sprawozdania finansowe banku i mogą odciągać zasoby od bardziej produktywnej działalności.
Banki stosują odpisy, które czasami nazywane są „ odpisami ”, aby usunąć pożyczki ze swoich bilansów i zmniejszyć swoje ogólne zobowiązania podatkowe.
Przykład odpisania przez bank nieściągalnego długu
Banki nigdy nie zakładają, że odzyskają wszystkie udzielone pożyczki. Dlatego ogólnie przyjęte zasady rachunkowości (GAAP) wymagają od instytucji pożyczkowych utrzymywania rezerwy na oczekiwane przyszłe złe pożyczki. Jest to inaczej znane jako zasiłek na złe długi.
Na przykład firma, która zarabia 100 000 dolarów na pożyczkach, może mieć ulgę na 5% lub 5000 dolarów złych długów. Po udzieleniu pożyczki te 5000 USD jest natychmiast traktowane jako wydatek, ponieważ bank nie czeka, aż nastąpi faktyczna niewypłacalność. Pozostałe 95 000 USD jest rejestrowane jako aktywa netto w bilansie.
Jeśli okaże się, więcej niż oczekiwano domyślne kredytobiorców, bank należności i bierze dodatkowy wydatek. Tak więc, jeśli bank ma niespłacone pożyczki o wartości 8000 USD, odpisuje całą kwotę i pobiera dodatkowe 3000 USD jako wydatek.
Odpisywanie a odpisywanie
Kiedy długi są odpisywane, są one usuwane jako aktywa z bilansu, ponieważ firma nie spodziewa się odzyskania płatności.
W przeciwieństwie do tego, gdy nieściągalny dług jest odpisywany, część wartości nieściągalnego długu pozostaje aktywem, ponieważ firma spodziewa się go odzyskać. Część, której firma nie spodziewa się odebrać, jest odpisywana.
Weźmy na przykład pod uwagę bank oferujący klientowi możliwość spłaty zadłużenia w ramach ugody. Bank może zaproponować klientowi jednorazową ofertę rozliczenia w wysokości 50% w celu wywiązania się z zadłużenia. Jeśli zostanie zaakceptowana, zapłacona część 50% jest przenoszona z Rozrachunków z należnością do Gotówki, podczas gdy niezapłacona część jest odpisywana z kwotą uznaną z Rozrachunków z odbiorcami i obciążona odpisem na konta wątpliwe lub wydatkowana na rachunek wydatków na złe długi.
Uwagi specjalne
W przypadku umorzenia niespłaconej pożyczki pożyczkodawca otrzymuje odliczenie podatku od wartości pożyczki. Banki nie tylko otrzymują odliczenia, ale nadal mogą dochodzić swoich długów i generować z nich przychody. Inną powszechną opcją jest sprzedaż złych długów przez banki zewnętrznym agencjom windykacyjnym.