Zarządzanie płynnością w biznesie i inwestycjach

Zarządzanie płynnością przyjmuje jedną z dwóch form opartych na definicji płynności. Jeden rodzaj płynności odnosi się do zdolności do handlu aktywami, takimi jak akcje lub obligacje, po ich bieżącej cenie. Druga definicja płynności dotyczy dużych organizacji, takich jak instytucje finansowe. Banki są często oceniane na podstawie ich płynności lub zdolności do wywiązywania się z zobowiązań pieniężnych i zabezpieczeń bez ponoszenia znacznych strat. W każdym przypadku zarządzanie płynnością opisuje wysiłki inwestorów lub zarządzających w celu zmniejszenia ekspozycji na ryzyko płynności.

Zarządzanie płynnością w biznesie

Inwestorzy, pożyczkodawcy i menedżerowie patrzą na sprawozdania finansowe firmy, korzystając ze wskaźników pomiaru płynności w celu oceny ryzyka płynności. Odbywa się to zwykle poprzez porównanie ryzyko płynności jest znacznie wyższe, ponieważ mają mniej aktywów do poruszania się.

Wszystkie firmy i rządy, które mają zobowiązania dłużne, są narażone na ryzyko płynności, ale płynność głównych banków jest poddawana szczególnej kontroli. Organizacje te są poddawane surowym regulacjom i testom warunków skrajnych w celu oceny zarządzania płynnością, ponieważ są uważane za instytucje o kluczowym znaczeniu ekonomicznym. W tym przypadku zarządzanie ryzykiem płynności wykorzystuje techniki księgowe do oceny zapotrzebowania na środki pieniężne lub zabezpieczenie w celu wypełnienia zobowiązań finansowych. Ustawa Dodda-Franka o reformie Wall Street i ochronie konsumentów, uchwalona w 2010 roku, podniosła te wymagania znacznie wyżej niż przed kryzysem finansowym w 2008 roku. Banki są obecnie zobowiązane do posiadania znacznie większej płynności, co z kolei obniża ich ryzyko płynności.

Zarządzanie płynnością w inwestowaniu

Inwestorzy nadal wykorzystują wskaźniki płynności do oceny wartości akcji lub obligacji firmy, ale zależy im również na innym sposobie zarządzania płynnością. Ci, którzy handlują aktywami na giełdzie, nie mogą po prostu kupić lub sprzedać żadnego aktywa w dowolnym momencie; kupujący potrzebują sprzedawcy, a sprzedający – kupującego.

Kiedy kupujący nie może znaleźć sprzedawcy po aktualnej cenie, musi zwykle podnieść swoją  ofertę, aby zachęcić kogoś do rozstania się z aktywem. Odwrotna sytuacja dotyczy sprzedawców, którzy muszą obniżyć ceny sprzedaży, aby zachęcić kupujących. Aktywa, których nie można wymienić po bieżącej cenie, uznaje się za niepłynne. Posiadanie potęgi dużej firmy, która handluje dużymi wolumenami akcji, zwiększa ryzyko płynności, ponieważ znacznie łatwiej jest wyładować (sprzedać) 15 akcji, niż wyładować 150 000 akcji. Inwestorzy instytucjonalni zwykle stawiają zakłady na firmy, które zawsze będą miały kupujących na wypadek, gdyby chcieli sprzedać, zarządzając w ten sposób ich obawami dotyczącymi płynności.

Inwestorzy i handlowcy zarządzają ryzykiem płynności, nie pozostawiając zbyt dużej części swoich portfeli na niepłynnych rynkach. Ogólnie rzecz biorąc, w szczególności handlowcy o dużym wolumenie chcą wysoce płynnych rynków, takich jak rynek walutowy forex lub rynki towarowe z dużymi wolumenami handlowymi, takimi jak ropa naftowa i złoto. Mniejsze firmy i wschodzące technologie nie będą miały takiego typu wolumenu, jakiego potrzebują traderzy, aby czuć się komfortowo, wykonując zlecenie kupna.