Różnica między marżą początkową a marżą konserwacyjną
Marża początkowa a marża konserwacyjna: przegląd
Kupowanie akcji z marżą jest podobne do kupowania ich na pożyczkę. Inwestor pożycza środki od firmy maklerskiej na zakup akcji i płaci odsetki od pożyczki. Same akcje są utrzymywane jako zabezpieczenie przez firmę maklerską.
Rozporządzenie T Rezerwy Federalnej określa zasady dotyczące wymaganego depozytu zabezpieczającego. Istnieje wymóg wstępnego depozytu zabezpieczającego, który stanowi depozyt w momencie zakupu. Istnieje również wymóg depozytu zabezpieczającego, który reprezentuje minimalną kwotę kapitału potrzebnego na rachunku zabezpieczającym, aby utrzymać otwartą pozycję.
Kluczowe wnioski
- Rachunek depozytowy umożliwia inwestorowi zakup akcji za określony procent ceny pokryty pożyczką od firmy maklerskiej.
- Początkowy depozyt zabezpieczający stanowi procent ceny zakupu, który musi być pokryty ze środków własnych inwestora i zwykle wynosi co najmniej 50% potrzebnych środków na akcje amerykańskie.
- Depozyt zabezpieczający to kwota kapitału własnego, którą inwestor musi zachować na rachunku depozytów zabezpieczających po dokonaniu zakupu, aby utrzymać otwartą pozycję.
- Wyższy limit początkowego depozytu zabezpieczającego jest zwykle bardziej odpowiedni, więc lewarowane fundusze ETF i opcje kupna są zazwyczaj lepsze dla inwestorów, którzy chcą większej dźwigni.
Margines początkowy
Początkowy margines dla zapasów w USA maklerskich musi wynosić co najmniej 50 procent, zgodnie z Rozporządzeniem T. Zauważ, że forex i dźwigni. Na przykład, jeśli inwestor chce kupić 1000 udziałów o wartości 10 USD za akcję, łączna cena wyniesie 10 000 USD. Rachunek depozytowy w firmie maklerskiej umożliwia inwestorom nabycie 1000 udziałów za jedyne 5000 USD. Firma maklerska pokrywa pozostałe 5000 USD. Akcje stanowią zabezpieczenie pożyczki, a inwestorzy płacą odsetki od pożyczonej kwoty.
Wymogi Regulacji T to tylko minimum, a wiele firm maklerskich wymaga z góry większej gotówki od inwestorów. Weźmy pod uwagę firmę, która wymaga od inwestora 65% ceny zakupu z góry. To pokryłoby nie więcej niż 3500 USD pożyczką, co oznacza, że inwestor musiałby zapłacić 6500 USD.
Zaletą kupowania z marżą jest to, że zwrot z inwestycji jest wyższy, jeśli akcje rosną.
Kontynuując poprzedni przykład, wyobraź sobie, że cena akcji podwoiła się do 20 USD za akcję. Następnie inwestor decyduje się sprzedać wszystkie 1000 udziałów za 20 000 USD. Inwestor będzie musiał spłacić firmie maklerskiej 3500 USD za pożyczkę, pozostawiając 16 500 USD po początkowej inwestycji w wysokości 6500 USD. Podczas gdy wartość akcji wzrosła o 100 procent, wartość 6500 dolarów inwestora wzrosła o ponad 150 procent. Nawet po spłaceniu odsetek od pożyczki inwestorowi lepiej było skorzystać z marży.
Korzystanie z depozytu zabezpieczającego wiąże się również z większym potencjalnym minusem. Jeśli cena akcji spadnie, inwestor zapłaci odsetki firmie maklerskiej, oprócz poniesienia większych strat na inwestycji.
Margines na utrzymanie
Po zakupie akcji depozyt zabezpieczający stanowi kwotę kapitału, który inwestor musi przechowywać na rachunku depozytów zabezpieczających. Rozporządzenie T ustala minimalną kwotę na 25 procent, ale wiele firm brokerskich będzie wymagać wyższej stawki. Kontynuując ten sam przykład, co w przypadku początkowego depozytu zabezpieczającego, wyobraź sobie, że marża na utrzymanie wynosi 30 procent. Wartość konta depozytowego jest taka sama, jak wartość 1000 udziałów. Kapitał własny inwestora będzie zawsze o 3500 USD mniejszy niż wartość udziałów, ponieważ inwestor musi zwrócić te pieniądze.
Załóżmy, że cena akcji spadła z 10 do 5 dolarów. Wówczas wartość konta depozytowego spadłaby do 5000 USD. Kapitał własny inwestora wynosiłby tylko 1500 USD, czyli 30 procent wartości konta depozytu zabezpieczającego. Gdyby cena akcji dalej spadała, inwestor posiadałby mniej niż 30 procent kapitału. W tym momencie inwestor otrzymałby wezwanie do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego od firmy maklerskiej. Inwestor byłby zobowiązany do wpłacenia wystarczającej ilości pieniędzy na konto, aby utrzymać co najmniej 30 procent kapitału.
Margines na utrzymanie istnieje, aby chronić firmy maklerskie przed inwestorami nie spłacającymi swoich pożyczek. Utrzymywanie bufora między kwotą kredytu a wartością rachunku zmniejsza ryzyko firmy. Ryzyko dla firm maklerskich jest wyższe, gdy ceny akcji gwałtownie spadają.
Kluczowe różnice
Pierwsza i najbardziej krytyczna różnica polega na tym, że początkowy depozyt zabezpieczający ogranicza maksymalną dźwignię finansową dla udanych inwestycji w akcje. Załóżmy na przykład, że wymagany wstępny depozyt zabezpieczający wynosi 50%. Następnie inwestor zaczyna z dźwignią 2: 1. Wraz ze wzrostem ceny inwestycji, poziom dźwigni faktycznie spada. Aby uzyskać dźwignię 4: 1 zapewnianą przez depozyt zabezpieczający, inwestor musi stracić znaczną ilość pieniędzy. Z praktycznego punktu widzenia większość spekulantów korzystających z dźwigni finansowej również korzysta ze zleceń stop-loss i sprzedaje na długo przed tym momentem.
Ponieważ w większości przypadków obowiązują stosunkowo wysokie początkowe depozyty zabezpieczające, inwestorzy giełdowi poszukujący większej dźwigni finansowej lepiej szukać gdzie indziej. Fundusze ETF z dźwignią zwykle oferują dźwignię 3: 1 i nigdy nie są narażone na wezwania do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego. Ponadto większość inwestorów może kupować lewarowane fundusze ETF bez konieczności proszenia o specjalne zezwolenia. Wreszcie, opcje kupna pozwalają inwestorom uzyskać znacznie bardziej ukrytą dźwignię finansową niż przy użyciu depozytu zabezpieczającego lub lewarowanych funduszy ETF. Opcje kupna zapewniają również lepszą kontrolę ryzyka spadku, ale ich zakup wymaga zgody biura maklerskiego.
Inną kluczową różnicą jest to, że wymogi dotyczące depozytu zabezpieczającego zmuszają inwestorów do sprzedaży (lub dodania większej ilości środków), zanim stracą wszystko. Oznacza to, że nie można kupić i utrzymać pozycji przy użyciu depozytu zabezpieczającego. Limit początkowego depozytu zabezpieczającego sam w sobie nie uniemożliwia inwestorowi przywiązania się do utraty inwestycji do końca.