Umowa o ubezpieczenie
Co to jest umowa o ubezpieczenie?
Umowa o subemisję to umowa pomiędzy grupą bankierów inwestycyjnych, którzy tworzą grupę lub konsorcjum, a spółką emitującą nową emisję papierów wartościowych.
Celem umowy o subemisję jest zapewnienie, że wszyscy gracze rozumieją swoją odpowiedzialność w tym procesie, minimalizując w ten sposób potencjalny konflikt. Umowa o subemisję jest również nazywana umową o subemisję.
Kluczowe wnioski
- Umowa o subemisję zawierana jest między konsorcjum bankierów inwestycyjnych, którzy tworzą grupę subemisyjną, a korporacją emitującą nową emisję papierów wartościowych.
- Umowa gwarantuje, że wszyscy zaangażowani rozumieją swoją odpowiedzialność w tym procesie.
- Umowa określa zobowiązanie grupy ubezpieczeniowej do zakupu nowej emisji papierów wartościowych, uzgodnioną cenę, początkową cenę odsprzedaży oraz datę rozliczenia.
Zrozumienie umów o ubezpieczenie
Umowa o subemisję może być traktowana jako umowa pomiędzy korporacją emitującą nową emisję papierów wartościowych a grupą ubezpieczeniową, która zgodzi się na zakup i odsprzedaż emisji z zyskiem.
Jak wspomniano powyżej, umowa zawierana jest zazwyczaj między korporacją wydającą nowe papiery wartościowe a bankierami inwestycyjnymi, którzy tworzą konsorcjum. Konsorcjum to tymczasowa grupa profesjonalistów finansowych utworzona w celu obsługi dużej transakcji finansowej, która byłaby trudna do przeprowadzenia indywidualnie.
Umowa subemisyjna zawiera szczegóły transakcji, w tym zobowiązanie grupy gwarantów do zakupu nowej emisji papierów wartościowych, uzgodnioną cenę, początkową cenę odsprzedaży oraz datę rozliczenia.
Istnieje kilka różnych rodzajów umów o subemisję: umowa dotycząca zobowiązania stałego, umowa o najlepszych staraniach, umowa mini-maxi, umowa „wszystko albo nic” oraz umowa gotowości.
Rodzaje umów o udzielenie gwarancji
W przypadku subemisji usługowej gwarant gwarantuje zakup wszystkich papierów wartościowych oferowanych do sprzedaży przez emitenta, niezależnie od tego, czy może je sprzedać inwestorom. Jest to najbardziej pożądana umowa, ponieważ gwarantuje od razu wszystkie pieniądze emitenta. Im większy popyt na daną ofertę, tym większe prawdopodobieństwo, że zostanie ona zrealizowana na podstawie wiążącego zobowiązania. W przypadku wiążącego zobowiązania gwarant wystawia własne pieniądze na ryzyko, jeśli nie może sprzedać papierów wartościowych inwestorom.
Gwarantowanie oferty papierów wartościowych na zasadzie wiążącego zobowiązania naraża subemitenta na znaczne ryzyko. W związku z tym subemitenci często nalegają na włączenie klauzuli market out do umowy o subemisję. Klauzula ta zwalnia subemitenta z obowiązku zakupu wszystkich papierów wartościowych w przypadku zaistnienia sytuacji, która pogorszy ich jakość. Złe warunki rynkowe nie są jednak warunkiem kwalifikującym. Jednym z przykładów sytuacji, w której można powołać się na klauzulę market out, jest sytuacja, w której emitentem była firma biotechnologiczna, a FDA właśnie odmówiła zatwierdzenia nowego leku firmy.
W ramach umowy o udzielenie najlepszych starań subemitenci robią wszystko, co w ich mocy, aby sprzedać wszystkie papiery wartościowe oferowane przez emitenta, ale subemitent nie jest zobowiązany do zakupu papierów wartościowych na własny rachunek. Im mniejsze zapotrzebowanie na dany problem, tym większe prawdopodobieństwo, że zostanie on rozwiązany na podstawie najlepszych starań. Wszelkie akcje lub obligacje, które zostały podjęte w ramach dołożenia wszelkich starań w ramach gwarantowania emisji, które nie zostały sprzedane, zostaną zwrócone emitentowi.
Umowa o subemisję „najlepszych starań” jest stosowana głównie przy sprzedaży papierów wartościowych wysokiego ryzyka.
Umowa mini-maxi jest rodzajem gwarantowania emisji typu „dołożenie wszelkich starań”, który nie wchodzi w życie, dopóki nie zostanie sprzedana minimalna ilość papierów wartościowych. Po osiągnięciu minimum gwarant może następnie sprzedać papiery wartościowe do maksymalnej kwoty określonej w warunkach oferty. Wszystkie środki zebrane od inwestorów są przechowywane na rachunku escrow do momentu zakończenia subemisji. Jeżeli nie można osiągnąć minimalnej liczby papierów wartościowych określonej w ofercie, oferta jest anulowana, a środki inwestorów zwracane.
W przypadku subemisji typu all or none emitent określa, że musi otrzymać wpływy ze sprzedaży wszystkich papierów wartościowych. Fundusze inwestorów są przechowywane na rachunku escrow do momentu sprzedaży wszystkich papierów wartościowych. W przypadku sprzedaży wszystkich papierów wartościowych wpływy są przekazywane emitentowi. Jeżeli wszystkie papiery nie zostaną sprzedane, emisja jest anulowana, a środki inwestorów zwracane.
Umowa o subemisję rezerwową jest wykorzystywana w połączeniu z ofertą praw poboru. Wszystkie ubezpieczenia rezerwowe są dokonywane na podstawie wiążącego zobowiązania. Subemitent ubezpieczeniowy zobowiązuje się do zakupu wszelkich akcji, których obecni akcjonariusze nie kupią. Następnie subemitent rezerwowy odsprzeda papiery publicznie.