Tontine
Co to jest tontyna?
Tontine to nazwa wczesnego systemu pozyskiwania kapitału, w którym osoby fizyczne wpłacają do wspólnej puli pieniędzy; otrzymują dywidendy na podstawie ich udziału w zwrotach z inwestycji dokonanych za pomocą zgromadzonych pieniędzy. Gdy członkowie grupy umierali, nie zastępowali ich nowi inwestorzy, więc wpływy były dzielone między coraz mniejszą liczbę członków. Ocalali inwestorzy całkiem dosłownie czerpali korzyści ze śmierci ludzi, których znali – cecha, którą wielu uważało za makabryczną. Nawet w czasach świetności tontyny uważano za nieco odbarwione.
U szczytu popularności w 1900 roku tontyny stanowiły prawie dwie trzecie rynku ubezpieczeniowego w Stanach Zjednoczonych i ponad 7,5% bogactwa kraju. Szacuje się, że do 1905 roku w Stanach Zjednoczonych istniało około 9 milionów aktywnych polis tontine, w kraju liczącym zaledwie 18 milionów gospodarstw domowych. Pomimo swojej popularności, tontyny zyskały złą reputację w Stanach Zjednoczonych z powodu wielu głośnych skandali ubezpieczeniowych, więc dla niektórych pozostają synonimem chciwości i korupcji. W Europie tontyny są regulowane Dyrektywą 2002/83 / WE Parlamentu Europejskiego, a we Francji nadal są powszechnie stosowane.
Tontines: tło
Chociaż tontyny wydają się dziś obce, mają bogatą historię sięgającą co najmniej pół tysiąca lat wstecz. Nazwa pochodzi od XVII-wiecznego włoskiego finansisty Lorenzo de Tonti. Nie jest jasne, czy rzeczywiście wynalazł on tontynę, ale Tonti w XVII wieku zasłynął słynną propozycją skierowaną do rządu francuskiego jako sposób na zdobycie pieniędzy przez króla Ludwika XIV.
Z tego powodu historycy sugerują, że pomysł Tontiego wywodzi się z folkloru finansowego jego rodzinnych Włoch. Pomysł początkowo nie przyjął się i Tonti ostatecznie wylądował w Bastylii.
Kilkadziesiąt lat później, w późnym średniowieczu, tontyny rozpowszechniły się w Europie jako narzędzie finansowania dworów królewskich. Ponieważ często nie było mowy o nakładaniu podatków, europejscy monarchowie pożyczali pieniądze, głównie za pośrednictwem tontyn, na sfinansowanie wewnętrznych wojen.
Jak działa Tontine?
Jako inwestor w tontynie zapłaciłeś ryczałt z góry – podobnie jak w przypadku kwoty głównej, z tą różnicą, że nigdy nie został on spłacony – i otrzymałeś coroczne wypłaty „dywidendy” aż do śmierci. Kiedy zmarł inwestor, jego akcje zostały podzielone między pozostałych przy życiu członków tontine. W ten sposób cechy tontyny są podobne do renty grupowej i loterii. W tontynie im dłużej żyjesz – i im mniej innych inwestorów pozostaje przy życiu – tym większa jest Twoja roczna rata. Ostatni żywy inwestor odebrałby całą dywidendę. Kiedy wszyscy inwestorzy umarli, tontyna się skończyła, a rząd zwykle wchłaniał pozostały kapitał.
W większości miejsc w Stanach Zjednoczonych używanie tontyn do pozyskiwania kapitału lub uzyskiwania dochodu przez całe życie jest konsekwentnie uznawane za legalne; Jednak przestarzałe ustawodawstwo w dwóch stanach sprzyjało błędnemu postrzeganiu sprzedaży tontyn w szerszej części Stanów Zjednoczonych.
Tontines w Stanach Zjednoczonych
W Ameryce XIX wieku tontyny były popularnym narzędziem zwiększania sprzedaży ubezpieczeń na życie. W rzeczywistości, historycy generalnie przyznają, że w pojedynkę gwarantują wzrost branży ubezpieczeniowej w Ameryce. Kultura popularna posłużyła wzmocnieniu zarówno modności, jak i ciemnej strony tontyn – wszyscy Agatha Christie, Robert Louis Stevenson i PG Wodehouse pisali historie o uczestnikach tontine, którzy spiskowali się, by zabić się nawzajem, aby uzyskać wielką korzyść.
Na początku istnienia Republiki Amerykańskiej sekretarz skarbu USA Alexander Hamilton zaproponował wykorzystanie tontyn jako sposobu na zmniejszenie długu publicznego. Tontyna Hamiltona miała niezwykłą strukturę wypłat, która blokowała płatności inwestorów na rzecz beneficjentów końcowych, gdy pula ocalałych została zmniejszona do 20% pierwotnej grupy. Ci beneficjenci nadal otrzymywaliby dywidendę, ale nie zwiększałaby się ona, ponieważ ich współbeneficjenci wymarli. Kongres zignorował jednak propozycję Hamiltona.
Jak szybko ich popularność rosła w Ameryce, upadek tontyn był równie gwałtowny. Krótko po 1900 r. Szereg spektakularnych skandali związanych z defraudacją w branży ubezpieczeniowej niemal całkowicie wymazał tontynę ze świadomości Stanów Zjednoczonych.
Drugie spojrzenie na Tontines?
Obecnie rosnąca liczba doradców finansowych, naukowców i firm z branży Fintech uważa, że nadszedł czas, aby ponownie przyjrzeć się tym ustaleniom finansowym. Jednym z takich naukowców jest Moshe Milevsky, profesor nadzwyczajny finansów na York University Schulich School of Business w Toronto, który chciałby, aby tontyny powróciły. Milevsky uważa, że tontyny są atrakcyjne, ponieważ zapewniają stały dochód renty – nawet większy dochód żyjącym członkom – oraz ze względu na strukturę tontyny i stosunkowo niskie koszty, dają wyższe plony niż renty.
Tontines może również stanowić rozwiązanie problemu ryzyka długowieczności – niebezpieczeństwa, że przeżyjesz swoje pieniądze. Co więcej, zwolennicy twierdzą, że dzięki automatyzacji i rozwojowi, takim jak technologia przejrzystością, a tym samym mniejszą możliwością oszustwa. Rynek tontyn jest równie duży jak ubezpieczeń na życie, zwłaszcza w przypadku pokolenia wyżu demograficznego szukającego alternatywy dla utraconych emerytur.
Tak więc, zamiast czegoś, co należy do stron tajemnicy morderstwa, nowoczesna wersja tontyny może być dla ludzi realnym sposobem na sfinansowanie ostatnich lat. Tontines mógłby nawet zapewnić firmom amerykańskim bezpieczniejszy i tańszy sposób na przywrócenie emerytury. Co ciekawe, niektórzy uważają, że upadek amerykańskiego tontyny na początku XX wieku miał wiele wspólnego ze wzrostem emerytury korporacyjnej. Jak Milevsky powiedział Washington Post w 2015 roku: „To [tontyny] może być iPhone’em produktów emerytalnych”.
Kluczowe wnioski
- Tontine to nazwa wczesnego systemu pozyskiwania kapitału, w którym osoby fizyczne wpłacają do wspólnej puli pieniędzy.
- W Stanach Zjednoczonych tontyny były popularne w XVIII i XIX wieku, a następnie wyblakły na początku XX wieku.
- Dziś tontyny są postrzegane jako realny sposób na zapewnienie dochodów emerytalnych.
Przykłady projektów Tontine
Tontines często przybierał formę abonamentów, z których dochód przeznaczano na finansowanie projektów w zakresie robót prywatnych lub publicznych, które czasami zawierały w nazwie tontine.
The First Freemasons 'Hall, Londyn, 1775
W 1775 roku angielscy masoni wykorzystali tontine, aby sfinansować pierwszą salę masonów (The Freemasons 'Tontine) na Great Queen Street w Londynie. Dziś ten budynek – zwany Zjednoczoną Wielką Lożą Anglii (UGLE) – mieści ponad 200 000 członków masonów i jest miejscem, w którym wszyscy mogą gromadzić się w społeczności jako równi. Publiczność jest mile widziana, a UGLE oferuje wykłady historyczne, wycieczki i inne programy. UGLE oferuje również tę powierzchnię do wynajęcia; i jest to ulubione miejsce do kręcenia filmów, konferencji oraz pokazów handlowych i mody.
Inwestorzy w ten tontyn pochodzili przede wszystkim z klas posiadających nieruchomości, handlowych i zawodowych; w większości byli to mężczyźni, ale ze znaczną liczbą wdów i panien. W momencie powstania w 1775 r. Tontyna zbierała 5000 GBP (6 344 USD) przy nominalnej stopie procentowej 5% rocznie, co daje roczną dywidendę w wysokości 250 GBP (317 USD). Tontine masonów była dobrze zorganizowaną firmą i opublikowała drukowany prospekt zawierający warunki tontyny. Prowadził również rejestr, który obejmował spisaną historię grupy oraz listę 100 oryginalnych subskrybentów wraz ze szczegółowymi danymi demograficznymi. Tontine masonów jest niezwykła, ponieważ zapisy te przetrwały 87 lat (1775–1862).
Hotel Tontine w Ironbridge, Shropshire, Wielka Brytania, 1780
Architekt Shrewsbury, John Hiram Haycock, zbudował Tontine Hotel (The Tontine) w Ironbridge w 1780 roku, używając tontyny do sfinansowania jego budowy. Hotel położony jest w pobliżu słynnego Żelaznego Mostu, który rozciąga się nad rzeką Severn i od którego pochodzi nazwa miasta.
Żelazny most, otwarty w 1781 roku, był pierwszym dużym mostem na świecie, który został wykonany z nowego wówczas materiału – żeliwa. Cud epoki przemysłowej, w 1934 roku Żelazny Most został wyznaczony jako zaplanowany zabytek starożytny i zamknięty dla ruchu kołowego; aw 1986 roku most został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa.
Jedynym pierwotnym celem hotelu Tontine było przyjęcie wielu turystów, którzy przybyli zobaczyć Żelazny Most. Tontine był również często używany jako miejsce spotkań lokalnych przemysłowców i biznesmenów.
Dziś Hotel Tontine jest nadal ważnym miejscem spotkań podróżników, turystów i biznesmenów. Oprócz baru i restauracji, The Tontine oferuje wysokiej jakości zakwaterowanie ze śniadaniem w Shropshire, około 30 minut jazdy od Shrewsbury i Wolverhampton. Centrum Ironbridge znajduje się niecałe pięć minut spacerem od hotelu. Wydaje się, że Tontine nie odziedziczyło żadnych upiornych skojarzeń z dawnymi operacjami tontyny, ponieważ jest to ulubione miejsce zarówno dla par, jak i rodzin.
The Tontine Coffee House, Nowy Jork, 1793
Nowojorska giełda ma korzenie sięgające wiosny 1792 roku, kiedy to grupa 24 mężczyzn spotkała się na zewnątrz 68 Wall Street (przy Water Street) w cieniu ogromnego jaworu, czyli „drzewa guzikowego”. Ustalili zasady, według których będą handlować, i nazwali to Porozumieniem z Buttonwood.
Później tego samego roku finansiści przenieśli swoją działalność handlową do pokoju na drugim piętrze budynku, który stał się kawiarnią Tontine. Oczywiście na początku 1793 r. Tontyna sfinansowała budowę kawiarni Tontine, sprzedając 203 akcje po 254 USD za sztukę. W 1817 r. Wzrost inwestycji tego tontine w efekcie przekształcił się w Big Board i przeniósł się na większą przestrzeń.
Kawiarnia Tontine była jednym z najbardziej ruchliwych ośrodków w Nowym Jorku, gdzie kupowano i sprzedawano akcje, dokonywano transakcji biznesowych oraz prowadzono gorące debaty polityczne i inne fora. Oprócz tego, że służyła jako dom dla Giełdy Kupców, Tontine Coffee House była miejscem spotkań towarzyskich i charakterystycznym budynkiem, który często pojawiał się w wspomnieniach wybitnych finansistów oraz w artykułach prasowych jako miejsce ważnych spotkań publicznych.
Oryginalny budynek sfinansowany z tontinu przetrwał wielki pożar w 1835 roku, ale został zburzony i wymieniony w połowie lat pięćdziesiątych XIX wieku. Śmierć członka, która doprowadziła do rozwiązania Tontine Coffee House, miała miejsce w listopadzie 1870 r., Ale spory księgowe opóźniły postępowanie i nieruchomość została ostatecznie sprzedana na aukcji nakazanej przez sąd w styczniu 1881 r. Sprzedaż przyniosła miastu tylko 138,550 USD, czyli znacznie mniej niż przewidywany.