Theodore W. Schultz
Kim był Theodore W. Schultz?
Theodore W. Schultz, który nosił nazwisko Ted Schultz, urodził się 30 kwietnia 1902 r. I zmarł 26 lutego 1998 r. Był amerykańskim laureatem Nagrody Nobla, ekonomistą i katedrą ekonomii na Uniwersytecie w Chicago.. Najbardziej znany jest z rozwijania Teorii Kapitału Ludzkiego służącej do odbudowy gospodarki po katastrofie.
Kluczowe wnioski
- Theodore Schultz był ekonomistą rolnictwa i przewodniczącym Wydziału Ekonomii na Uniwersytecie w Chicago.
- Schultz wniósł znaczący wkład w ekonomię rozwoju wsi i rolnictwa oraz teorię kapitału ludzkiego.
- W 1991 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii.
Życie i kariera
Theodore W. Schultz urodził się na farmie w Dakocie Południowej. Uczęszczał do szkoły do ósmej klasy, kiedy wyjechał do pracy w rodzinnym gospodarstwie z powodu niedoborów siły roboczej w czasie I wojny światowej. Później, motywowany ciągłymi kłopotami finansowymi, które widział wokół siebie w sektorze rolnym, Schultz zapisał się do specjalnego gospodarstwa rolnego. ukierunkowany program studiów rolniczych i ekonomicznych w stanie Dakota Południowa. Ostatecznie uzyskał dyplom z rolnictwa i ekonomii w 1928 roku w wieku 26 lat. Dwa lata później, w 1930 roku, poślubił Esther Werth, która była redaktorką wszystkich prac Schultz aż do jej śmierci w 1991 roku.
Schultz był profesorem na Iowa State University od 1930 do 1943 roku. W 1943 roku wybuchł spór dotyczący oleomargaryny, który wywołał pytanie, czyim interesom powinna służyć polityka gospodarcza: konsumentom czy producentom. Po tym, jak szkoła stłumiła badania korzystne dla oleomargaryny pod presją producentów mleka, Schultz opuścił swoje stanowisko na uniwersytecie. Schultz udał się na University of Chicago, gdzie służył do końca swojej kariery (kiedy nie podróżował po świecie w celach naukowych). W 1946 r. Objął katedrę ekonomii i pełnił tę funkcję do 1961 r. Przyciągnął do Chicago swojego przyjaciela i byłego studenta Davida Gale Johnsona i razem wnieśli znaczący wkład w ekonomię doktrynalną, ideologiczną i analityczną, która przyciągnęła wsparcie kilku zamożnych darczyńców i fundacji charytatywnych, w szczególności Fundacji Rockefellera. W 1960 roku został prezesem American Economic Association. W 1979 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii za badania nad rolą kapitału ludzkiego w rozwoju gospodarczym.
Składki
W swojej karierze Schultz wniósł szereg wkładów w rozwój nauk ekonomicznych. Należą do nich jego prace nad ekonomiką rolnictwa krajów biednych i rozwijających się oraz teoria rozwoju gospodarczego kapitału ludzkiego. W trakcie swoich badań Schultz podróżował do wielu krajów, aby spotkać się z miejscowymi rolnikami, przywódcami wiosek i robotnikami.
Rolnictwo w krajach rozwijających się
Schultz rozszerzył swoją wczesną pracę stosowaną w ekonomii rolnictwa na globalną koncentrację na rozwoju regionów rolniczych w stosunkowo biednych krajach. Twierdził, że stagnacja gospodarcza na biednych, wiejskich obszarach rolniczych była w dużej mierze spowodowana polityką rządu, która faworyzowała bogatsze obszary miejskie nad interesami rolnictwa. Polityka, która ogranicza ceny żywności i towarów rolnych, nieproporcjonalne opodatkowanie upraw i gruntów rolnych oraz niezdolność wielu rządów do wspierania badań i usług doradczych, wszystko to tłumi wiejską przedsiębiorczość i zmniejsza motywację i zdolność rolników do angażowania się w innowacje i inwestycje w rolnictwo, według Schultza.
Kapitał ludzki i naprawa gospodarcza
Schultz zwrócił uwagę na niezwykłą szybkość, z jaką powojenne gospodarki Japonii i Niemiec Zachodnich odradzały się po całkowitym zniszczeniu wynikającym z II wojny światowej, zwłaszcza w porównaniu z relatywnie nienaruszoną infrastrukturą gospodarczą Wielkiej Brytanii, która przez kilka lat doznała poważnego kryzysu gospodarczego. lata po wojnie. Schultz ustalił, że pomoc zagraniczna z Planu Marshalla w rzeczywistości szkodzi lokalnym gospodarkom w Europie, ponieważ podczas gdy pomoc była przyznawana za darmo, lokalne gospodarki były zniekształcane i przytłumione, ponieważ bezpłatna i dotowana pomoc tłumiła ceny, uniemożliwiając lokalnym rolnikom konkurowanie.
Schultz doszedł do wniosku, że główną przyczyną sukcesu Niemiec i Japonii były zdrowe i wykształcone populacje obu narodów, co ostatecznie stało się podstawą teorii kapitału ludzkiego. To skłoniło go do zwrócenia uwagi na jakość populacji jako kluczowy czynnik wzrostu gospodarczego i rozwoju, a nie na jakość lub ilość ziemi lub innych zasobów naturalnych. Doprowadziło to do poważnej zmiany w finansowaniu programów edukacji i promocji zdrowia przez instytucje międzynarodowe, takie jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy.