Ustawa Tafta-Hartleya

Kluczowe wnioski

• Ustawa Tafta-Hartleya z 1947 r. Wymaga ujawnienia finansowej i politycznej działalności związku.
• Ustawa ta jest również znana jako ustawa o stosunkach pracy w zarządzaniu (LMRA) i jest nowelizacją ustawy Wagnera z 1935 r.
• Ustawa Tafta-Hartleya zawiera sześć poprawek, w tym nowsze aktualizacje prawa do pracy.

Ustawa Wagnera – a zatem ustawa Tafta-Hartleya – nie obejmuje pomocy domowej ani pracowników rolnych.

Kluczowe poprawki i zmiany

Taft-Hartley przedstawił sześć nieuczciwych praktyk związków zawodowych i zapewnił środki zaradcze, w postaci poprawek, w celu ochrony pracowników przed krzywdami wynikającymi z tych praktyk. Wcześniej ustawa Wagnera zajmowała się jedynie nieuczciwymi praktykami pracy popełnianymi przez pracodawców. W 1947 roku prezydent Harry Truman zmienił część NLRA, kiedy uchwalił ustawę  Tafta-Hartleya. Ustawa ta stworzyła aktualne przepisy dotyczące prawa do pracy, które pozwalają stanom zakazać obowiązkowego członkostwa w związku jako warunku zatrudnienia w sektorze publicznym i prywatnym kraju.

1. Jedna z nowelizacji chroniła prawa pracowników na mocy sekcji 7 ustawy Wagnera, która dawała pracownikom prawo do tworzenia związków zawodowych i angażowania się w negocjacje zbiorowe z pracodawcami. Poprawka ta chroniła pracowników przed nieuczciwym przymusem ze strony związków zawodowych, który mógłby skutkować dyskryminacją pracowników.
2. Druga poprawka mówi, że pracodawca nie może odmówić zatrudnienia przyszłym pracownikom, ponieważ nie przystąpią do związku. Jednak pracodawca ma prawo podpisać umowę ze związkiem, która wymaga, aby pracownik wstąpił do związku w 30 dniu zatrudnienia lub przed tym dniem.
3. Trzecia poprawka przewidywała, że ​​związki zawodowe mają obowiązek negocjować w dobrej wierze z pracodawcami. Nowelizacja ta zrównoważyła przepisy ustawy Wagnera, która wymagała od pracodawców negocjacji w dobrej wierze.
4. Czwarta poprawka zakazała wtórnych bojkotów związków zawodowych. Na przykład, jeśli związek toczy spór z pracodawcą, związek nie może, zgodnie z prawem, zmuszać innego podmiotu ani nakłaniać go do zaprzestania prowadzenia interesów z tym pracodawcą.
5. Piąta poprawka zakazała związkom wykorzystywania ich członków lub pracodawców. Związkom nie wolno było pobierać od swoich członków nadmiernych opłat inicjacyjnych lub składek członkowskich. Ponadto związkom zabrania się zmuszania pracodawców do płacenia za pracę, której ich członkowie nie wykonują.
6. Szósta poprawka dodała klauzulę wolności słowa dla pracodawców. Pracodawcy mają prawo do wyrażania swoich poglądów i opinii na temat kwestii związanych z pracą, a poglądy te nie stanowią nieuczciwych praktyk pracy, pod warunkiem, że pracodawca nie grozi wstrzymaniem świadczeń lub inną karą wobec pracowników.

W lutym 2021 Kongres ponownie wprowadził ustawę o prawie do pracy. Dałoby to pracownikom w całym kraju możliwość rezygnacji z członkostwa lub płacenia składek na rzecz związków zawodowych. Ustawa została również wprowadzona w 2019 i 2017 roku, ale utknęła w martwym punkcie. W marcu 2021 roku Izba Reprezentantów Stanów Zjednoczonych uchwaliła ustawę o ochronie prawa do organizowania się (ustawa PRO). Ustawodawstwo prozwiązkowe jest nadrzędne w stosunku do prawa do pracy i ułatwiłoby tworzenie związków. Ustawa PRO stoi w obliczu żmudnej bitwy w Senacie, której sprzeciwia się większość Republikanów.