Regulacyjne zasady rachunkowości (RAP)

Jakie są regulacyjne zasady rachunkowości?

Regulacyjne zasady rachunkowości (RAP) zostały wprowadzone przez byłą Radę Federalnego Banku Kredytów Domowych (FHLBB) dla sektora oszczędności i pożyczek (oszczędności), które nadzorowała w latach 80. z katastrofalnymi skutkami. Stworzono regulacyjne zasady rachunkowości, aby pomóc towarzystwom oszczędnościowo-pożyczkowym o niskiej wartości netto w spełnieniu wymogów kapitałowych. Wadliwe procedury księgowe, które FHLBB pozwolił osobom gospodarczym na swobodne wykorzystanie, zostały wskazane jako jedna z przyczyn upadku sektora oszczędnościowo-pożyczkowego pod koniec lat osiemdziesiątych.

Zrozumienie regulacyjnych zasad rachunkowości (RAP)

Uproszczone zasady RAP umożliwiły wielu niewypłacalnym instytucjom sztucznie zwiększać zgłaszane zyski i wartość netto. Niektóre z rażących zasad rachunkowości, które pozwalano stosować oszczędności, to:

• Ujęcie straty ze sprzedaży kredytu hipotecznego jako składnika aktywów, który może podlegać amortyzacji przez pozostały okres spłaty kredytu hipotecznego. W latach 80. osoby oszczędne posiadały w swoich bilansach duże portfele długoterminowych kredytów hipotecznych, które były wykazywane po koszcie. Gwałtowny wzrost stóp procentowych w ciągu dekady spowodował spadek wartości rynkowej tych kredytów hipotecznych znacznie poniżej wartości księgowej, jednak RAP pozwolił na zaklasyfikowanie strat jako aktywów. Ponadto odroczenie strat pozwoliło oszczędnościom na dalsze lewarowanie aktywów przy wymogu kapitałowym w wysokości 3% oraz na generowanie tarcz podatkowych z amortyzacji poniesionych strat.
• Całkowite i natychmiastowe ujęcie dochodu z opłat za kredyt budowlany. Działający na rynku nieruchomości w latach osiemdziesiątych, osoby oszczędnościowe były w stanie zaksięgować opłaty (2,5% kwoty kredytu) z tytułu udzielenia kredytu budowlanego całkowicie z góry, zamiast częściowego ujęcia w celu dopasowania kosztów poniesionych przy udzieleniu kredytu, a następnie proporcjonalnie do salda opłata przez cały okres trwania pożyczki.
• Uwzględnienie „wycenionego kapitału własnego” przy obliczaniu regulacyjnej wartości netto. Szacowany kapitał własny, nowatorska koncepcja, to kwota, którą niektóre aktywa kapitałowe, takie jak rzeczowe aktywa trwałe, wzrosły powyżej ich wartości księgowej. Oszczędności mogły być selektywne, rejestrując jedynie niezrealizowane zyski z aprecjacji aktywów kapitałowych, których wartość rynkowa wzrosła powyżej wartości księgowych; aktywa, których wartość rynkowa spadła poniżej wartości księgowych, można zignorować.
• 40-letnia amortyzacja wartości firmy nabytych oszczędności. Nabyte niespokojne oszczędności przynosiły znaczne kwoty aktywów hipotecznych znacznie poniżej wartości księgowych. Kupując kolejną oszczędność z takimi aktywami z dużym dyskontem (godziwa wartość rynkowa pomniejszona o wartość księgową), oszczędność była w stanie odnotować dochód przez szacowany okres użytkowania aktywów na podstawie metody procentowej wynoszący 10 lat. Z drugiej strony amortyzacja wartości firmy mogłaby zostać rozłożona na 40 lat, co oznaczało, że w okresie 10 lat po przejęciu jednostka przejmująca mogła księgować zyski, ponieważ roczny koszt amortyzacji wartości firmy był znacznie niższy niż w przypadku 10-letniego wymogu, który istniał. przed wdrożeniem RAP.

W następstwie kryzysu oszczędnościowo-kredytowego Kongres zlikwidował FHLBB3, a wraz z nim RAP. Założono Resolution Trust Corporation, a osoby, które przeżyły, zmuszone zostały do ​​stosowania zasad GAAP.