Wzajemna wymiana ubezpieczeń
Co to jest wzajemna wymiana ubezpieczenia?
Wzajemne giełdy ubezpieczeniowe to forma organizacji ubezpieczeniowej, w ramach której osoby fizyczne i przedsiębiorstwa wymieniają umowy ubezpieczeniowe i rozdzielają między siebie ryzyko związane z tymi umowami. Ubezpieczający we wzajemnej wymianie ubezpieczeń nazywani są subskrybentami.
Kluczowe wnioski
- Wzajemna wymiana ubezpieczeniowa to rodzaj organizacji, w której osoby fizyczne i firmy wymieniają umowy ubezpieczeniowe.
- Giełda ta, obejmująca dwa odrębne podmioty – pełnomocnika (AFI) i wzajemną wymianę międzyubezpieczeniową – jest wykorzystywana do obniżenia ryzyka umów ubezpieczeniowych.
- Abonenci używają AFI do wymiany polis, który prowadzi również bieżące operacje giełdy.
- Wzajemną wymianą ubezpieczeń zarządza rada zarządzająca, która zajmuje się między innymi monitorowaniem AFI i zatwierdzaniem stawek.
- Wzajemne towarzystwa ubezpieczeniowe mogą wystawiać zarówno polisy podlegające ocenie, jak i niepodlegające ocenie.
Jak działa wzajemna wymiana ubezpieczeniowa
Wzajemną wymianę ubezpieczeniową tworzy się poprzez połączenie dwóch odrębnych podmiotów – wzajemnej wymiany międzyubezpieczeniowej i pełnomocnika (AFI). Wzajemna wymiana między ubezpieczeniami służy subskrybentom do wymiany polis za pośrednictwem pełnomocnika, co pozwala im rozłożyć ryzyko.
Pełnomocnik jest upoważniony do dokonywania czynności gospodarczych w imieniu innego podmiotu, którym w tym przypadku jest ubezpieczyciel wzajemny. AFI prowadzi bieżącą działalność na zasadzie wzajemności i posiada status pełnomocnictwa przez wzajemność. AFI może być własnością podmiotu wzajemnego, zwanego prawnie zastrzeżonym podmiotem wzajemnym, lub może być zawarty w umowie z osobą trzecią, zwaną niezastrzeżonym podmiotem wzajemnym.
Uwagi specjalne
Rada Gubernatorów zarządza wzajemne towarzystwo ubezpieczeniowe. Rada jest odpowiedzialna za wybór i monitorowanie pełnomocnika, zatwierdzanie stawek i nadzorowanie działalności wzajemności. Nadwyżki ze składek są przechowywane na oddzielnych kontach nadwyżek przeznaczonych na określony cel, chociaż rachunki można wymieszać i wykorzystać do wypłaty roszczeń z tytułu polis.
Wzajemne towarzystwa ubezpieczeniowe mogą wystawiać zarówno polisy podlegające ocenie, jak i niepodlegające ocenie, przy czym ta ostatnia jest najczęściej wystawianą polisą. Niemożliwa do oszacowania polisa zapobiega obciążeniu ubezpieczającego dodatkową kwotą pieniędzy, jeśli koszt obsługi wzajemności jest wyższy niż oczekiwano. Oznacza to, że zobowiązania finansowe ubezpieczającego są ograniczone do kosztu polisy.
Wzajemna wymiana ubezpieczeniowa różni się od towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, w którym osoby i firmy o podobnych potrzebach ubezpieczeniowych, takie jak lekarze, łączą się, aby połączyć ryzyko i uzyskać lepsze stawki.
Przykład wzajemnej wymiany ubezpieczenia
Wzajemne wymiany ubezpieczeniowe rozpoczęły się w 1881 roku, kiedy sześciu kupców w Nowym Jorku zgodziło się wypłaca odszkodowanie z powodu wspólnego niezadowolenia z towarzystwami ubezpieczeniowymi.
Wszyscy członkowie tej grupy mieli budynki o lepszej konstrukcji i dobrze je utrzymywali, ale wszyscy zostali obciążeni składkami, które nie odpowiadały potencjalnym stratom w podobnych budynkach komercyjnych.
W tamtym czasie towarzystwa ubezpieczeniowe stosowały szerokie akcenty w klasyfikacji ryzyka; nowoczesne techniki ustalania stawek nie zostały jeszcze do końca rozwinięte. Kupcy, którzy byli w stanie pokryć pewne straty, mieli motywację i możliwość „samoubezpieczenia” w celu obniżenia kosztów.