Szczyt
Co to jest szczyt?
Szczyt to najwyższy punkt między końcem ekspansji gospodarczej a początkiem kurczenia się cyklu koniunkturalnego. Szczyt cyklu to ostatni miesiąc, zanim kilka kluczowych wskaźników ekonomicznych, takich jak zatrudnienie i rozpoczęcie budowy nowych mieszkań, zaczęło spadać. To właśnie w tym momencie wydatki na realny PKB w gospodarce są na najwyższym poziomie. Szczyt jest szczytem cyklu koniunkturalnego, a jego przeciwieństwem jest dołek, który reprezentuje najniższy punkt cyklu koniunkturalnego.
Kluczowe wnioski
- Szczyt to najwyższy punkt cyklu koniunkturalnego, po którym następuje kurczenie się i ewentualne dołki.
- Szczyty nazywane są po fakcie, gdy wskaźniki ekonomiczne potwierdziły, że nastąpił spadek i nie jest to po prostu hałas.
- Cykle koniunkturalne od szczytu do szczytu trwały średnio dłużej w gospodarce USA.
Zrozumieć szczyt
Szczyt to jedna z czterech faz cyklu koniunkturalnego. Cykl koniunkturalny nie ma określonej kolejności, ponieważ po prostu się powtarza, ale cztery fazy to ożywienie / ekspansja, szczyt, spadek / recesja i dołek. Cykle koniunkturalne są datowane na podstawie tego, kiedy zmienia się kierunek działalności gospodarczej i mierzone są na podstawie czasu, w jakim gospodarka przechodzi od jednego szczytu do drugiego.
Ponieważ wskaźniki ekonomiczne zmieniają się w różnym czasie, to National Bureau of Economic Research (NBER) ostatecznie ustala oficjalne daty szczytów i dołków w cyklach koniunkturalnych w USA. Na przykład 8 czerwca 2020 r. NBER ogłosił, że gospodarka USA osiągnęła szczyt w lutym 2020 r. Ogłoszenie szczytu oznaczało koniec 128-miesięcznej ekspansji gospodarki USA, co czyni ją najdłuższą w historii USA o. 8 miesięcy.
Jak mierzy się szczyt
Ogólnie rzecz biorąc, szczyt reprezentuje szczyt dowolnego cyklu. Termin wywodzi się z fizyki, gdzie definiuje się go jako maksymalny punkt fali lub sygnału przemiennego. W odniesieniu do ekonomii i finansów szczyt reprezentuje szczyt w cyklu biznesowym lub finansowym. Cykl koniunkturalny jest mierzony przede wszystkim na podstawie realnego produktu krajowego brutto (PKB), ale opiera się również na zmianach w zakresie dochodów realnych, zatrudnienia i produkcji przemysłowej. Ekspansję gospodarczą mierzy się wzrostem PKB od dołka do szczytu cyklu, a skurcze – na podstawie spadku PKB od szczytu do dołka.
Cały cykl biznesowy jest mierzony od jednego szczytu lub dołka do następnego. Od zakończenia II wojny światowej średni cykl koniunkturalny w USA od szczytu do szczytu trwał 6 lat. Cykle koniunkturalne trwają teraz dłużej niż w przeszłości: średnio od 4 do 5 lat, gdy uwzględnione są dane sięgające 1860 roku. Najkrótszy cykl od szczytu do szczytu trwał 18 miesięcy, od 1980 do 1981, a najdłuższy od 2009 do 2020, czyli ponad 10 lat. Co więcej, z pięciu cykli od szczytu do szczytu trwających ponad 100 miesięcy, trzy z nich miały miejsce od lat 80.
Dlaczego występują cykle koniunkturalne
Toczy się poważna debata na temat przyczyn cyklu koniunkturalnego i tego, czy w ogóle musi on wystąpić. Polityka fiskalna z pewnością odgrywa dużą rolę, podobnie jak dążenie decydentów do silnego wzrostu w celu zapewnienia dalszego wsparcia publicznego. W fazie ekspansji gospodarka generuje dodatni wzrost produkcji i zatrudnienia. Jest to ogólnie dobre dla ludzi, ponieważ rosnące zatrudnienie oznacza rosnące możliwości. Jednak wraz z dojrzewaniem ekspansji gospodarka może się przegrzać, osiągając szczytowy wzrost, co zwykle objawia się rosnącą presją inflacyjną.
Od tego momentu cykl może się odwrócić z różnych powodów. Rezerwa Federalna często próbuje stłumić inflację, podnosząc stopy procentowe w celu spowolnienia inwestycji i wydatków konsumpcyjnych. Z kolei wraz ze spowolnieniem wzrostu gospodarka może wejść w fazę spowolnienia.
Te typy recesji są zazwyczaj łatwe do opanowania, chociaż powodują utratę miejsc pracy i okresy dostosowawcze dla przedsiębiorstw i gospodarstw domowych. W bardziej skrajnych przypadkach, w szczególności gdy faza ekspansji jest wynikiem nadwyżki kredytu, może dojść do gwałtowniejszej i niekontrolowanej korekty, która prowadzi do kryzysu finansowego. Recesja lat 2008-2009 była przykładem tego, jak masowe narastanie długu i inwestycje spekulacyjne mogą wywołać bardzo ostrą recesję.