Pareto Improvement

Co to jest ulepszenie Pareto?

W rubryce neoklasycznej teorii ekonomii poprawa w Pareto ma miejsce, gdy zmiana alokacji nikomu nie szkodzi i pomaga co najmniej jednej osobie, biorąc pod uwagę początkową alokację dóbr dla zbioru osób. Teoria głosi, że ulepszenia Pareto mogą zwiększać wartość dla gospodarki, dopóki nie osiągną optimum Pareto, gdzie nie można już wprowadzać żadnych ulepszeń w Pareto.

Zrozumienie poprawy Pareto

Nazwany na cześć Vilfredo Pareto (1848-1923), włoskiego ekonomisty i politologa znanego również z zasady Pareto, ulepszenie Pareto to działanie, które poprawia sytuację co najmniej jednej osoby, ale nikogo nie pogarsza.

Biorąc pod uwagę początkową alokację dóbr lub zasobów dla zbioru osób, jeśli zmiana zasobów przynosi korzyści co najmniej jednej osobie, nie szkodząc nikomu innemu, wprowadzono ulepszenie Pareto. Te ulepszenia mogą trwać aż do punktu, w którym alokacja jest efektywna Pareto – znana również jako optymalna Pareto. Przy optimum Pareto nie można już wprowadzać żadnych zmian w przydziale bez pogorszenia sytuacji.

Celem ulepszeń Pareto w ogólnej gospodarce jest stworzenie korzyści netto dla społeczeństwa, która również nie szkodzi żadnemu członkowi społeczeństwa. Jeśli możliwe jest ulepszenie Pareto, zawsze ma to sens. Potocznie, ulepszenie Pareto jest również znane jako „bez myślenia”, oparte na założeniu, że tylko osoba bez mózgu nie przyjęłaby poprawy Pareto.

Pareto w praktyce

Oprócz zastosowań w ekonomii, koncepcję ulepszeń Pareto można znaleźć w naukach przyrodniczych, inżynierii i każdej dyscyplinie akademickiej, w której symulowane są i badane kompromisy w celu określenia liczby i rodzaju realokacji zmiennych zasobów niezbędnych do osiągnięcia Pareto. równowaga.

W świecie biznesu kierownicy fabryk mogą przeprowadzać próby doskonalenia Pareto, w których na przykład realokują zasoby pracy, aby spróbować zwiększyć produktywność pracowników montażowych bez zmniejszania produktywności pracowników zajmujących się pakowaniem i wysyłką. Jeśli można znaleźć takie dostosowanie do produkcji, biznes powinien zawsze to zrobić. Niezastosowanie się do tego jest jak pozostawienie pieniędzy na stole.

Konsumenci mogą również rozważyć ulepszenia Pareto w asortymencie towarów, które konsumują. Jeśli jakaś zmiana w zachowaniu konsumenta pozwoli mu cieszyć się większym dobrem bez poświęcania czegokolwiek innego, to taki ruch byłby ulepszeniem Pareto dla tego konsumenta. Konsument dosłownie dostaje coś za nic, wprowadzając ulepszenie Pareto.

Krytyka Pareto

Ulepszenia Pareto, wraz z wydajnością Pareto, są krytykowane w dziedzinie ekonomii politycznej, ponieważ rzekomo nie dotyczą kwestii sprawiedliwości między różnymi grupami ludzi. Analiza Pareto nie może rozróżnić dwóch różnych ruchów, które są ulepszeniami Pareto, ale faworyzują różne osoby lub grupy.

Udoskonalenia Pareto stanowią jedynie kroki prowadzące do osiągnięcia efektywnego stanu, niekoniecznie „sprawiedliwego” opartego na innych wartościach etycznych decydentów, zwłaszcza jeśli ich celem jest wyrządzenie krzywdy niektórym osobom lub częściom populacji w imię „kapitał.” Na przykład, jeśli przez pewną realokację zasobów społeczeństwa zamożnej klasie społeczeństwa powodzi się lepiej bez krzywdzenia biednych, to dokonano poprawy w rozumieniu Pareto.

Podobnie, zmiana, która może polepszyć sytuację biednych bez pogarszania sytuacji bogatych, byłaby również poprawą Pareto. Jeśli jednak celem decydentów jest faworyzowanie jednej grupy nad drugą lub krzywdzenie lub karanie pewnych klas lub jednostek w społeczeństwie, to analiza Pareto ma niewiele do powiedzenia.

Poważniejszym wyzwaniem dla ulepszenia Pareto jest to, że ulepszenia Pareto są często trudne do znalezienia w praktyce, z powodu oczywistej i potężnej zachęty, aby zawsze udostępniać ulepszenia Pareto. W większości przypadków powinniśmy się spodziewać, że gdyby ulepszenie Pareto było możliwe, to już by zostało dokonane, więc prawdziwe ulepszenia Pareto powinny być raczej rzadkie.

Wyjątkiem jest sytuacja, w której istniejąca alokacja zasobów opiera się na pojęciach „równości”, które zostały wprowadzone w celu celowego wyrządzenia krzywdy niektórym ludziom. W takim przypadku ulepszenia Pareto mogą być łatwo dostępne, ale zapomniane w imię „słuszności”.

Ulepszenie Pareto kontra Ulepszenie Kaldora-Hicksa

Nadal możliwe jest dokonanie zmiany, która stanowi zysk netto dla społeczeństwa, ale nie jest poprawą Pareto. Ulepszenie Kaldor-Hicks ma na celu przezwyciężenie tej wady ulepszeń Pareto. W poprawie Kaldor-Hicks komuś się poprawia, a komuś innemu, ale zyski zwycięzców są większe niż straty przegranych.

Tak więc, dzięki ulepszeniu Kaldor-Hicksa, społeczeństwo zyskuje netto, gdy wszystkie zyski i straty są sumowane. Te zyski netto teoretycznie powinny wystarczyć, aby zrekompensować straty poszczególnych osób, chociaż faktyczne transfery od zwycięzców do przegranych mogą, ale nie muszą, wystąpić i nie są absolutnie konieczne, aby posunięcie było ulepszeniem Kaldor-Hicks.

Przykłady poprawy Pareto

Załóżmy, że taką samą kwotę funduszy można wypłacić (ex nihilo) dwóm rodzinom, jednej bogatej i drugiej biednej. Kwota pomaga podnieść te drugie powyżej poziomu ubóstwa, ale nie ma większego wpływu na całkowity dochód pierwszego.

Tak czy inaczej, jest to poprawa Pareto, o ile wypłacone fundusze nie zostaną najpierw odebrane komuś i pod warunkiem, że wynikająca z tego dystrybucja rzeczywistych dóbr i usług po dystrybucji i wydaniu środków przez odbiorcę nie spowoduje, że niczyjej konsumpcja zredukowany. W praktyce oba te warunki są praktycznie niemożliwe.

Innym przykładem ulepszenia Pareto jest przypadek dwóch uczniów wymieniających się pudełkami śniadaniowymi. Jeden ze studentów, który nie przepada za cheeseburgerami, podaje swojego burgera innemu uczniowi, który uważa go za pysznego. Mimo że jeden ze studentów rozdaje swojego burgera, nikomu nie jest gorzej i obaj są zadowoleni z wymiany handlowej. To jest przykład ulepszenia Pareto.