Pracownik niezwolniony
Kim jest pracownik niezwolniony?
Pracownicy niezwolnieni to pracownicy, którzy są uprawnieni do otrzymywania federalnej płacy minimalnej i kwalifikują się do wynagrodzenia za nadgodziny, które jest obliczane jako półtorakrotność ich stawki godzinowej za każdą przepracowaną godzinę, powyżej i powyżej standardowej 40- godzinny tydzień pracy. Przepisy te są tworzone przez federalną ustawę o sprawiedliwych standardach pracy (FLSA).
Kluczowe wnioski
- Pracownicy niezwolnieni na ogół to pracownicy fizyczni. pracownicy zatrudnieni na podstawie stawki godzinowej, którym przysługuje stawka za nadgodziny w wysokości 1,5 stawki godzinowej.
- Zwolnieni pracownicy zarabiają co najmniej 684 USD tygodniowo lub 35 568 USD rocznie. Pracownicy niezwolnieni zazwyczaj zarabiają mniej niż ta kwota, ale nie zawsze.
- Prawa pracowników niezwolnionych są określone w ustawie o sprawiedliwych standardach pracy (FLSA), która została niedawno zmieniona od 1 stycznia 2020 r.
Zrozumienie pracowników zwolnionych z podatku
„Niezwolnione” to termin odnoszący się do pracowników, którzy zarabiają mniej niż 684 USD tygodniowo, choć nie zawsze tak jest. Ta tygodniowa pensja, w wyniku której roczny próg wynosi 35 568 USD, została wprowadzona w życie 1 stycznia 2020 r. Zastąpiła ona dotychczasową stawkę tygodniową w wysokości 455 USD.
Ponadto pracownicy niezwolnieni:
- Są bezpośrednio nadzorowane przez przełożonych, którzy zarządzają przepływem pracy.
- Według FLSA nie może być zatrudniony jako „działający w dobrej wierze na stanowisku kierowniczym, administracyjnym, zewnętrznym sprzedawcą lub na stanowisku zawodowym”. Osoby, które są nauczycielami, pracownikami administracji akademickiej i wykonują prace komputerowe również są uważane za zwolnione.
Od pracowników niezwolnionych oczekuje się, że będą sumiennie wykonywać polecenia, nie ingerując w ich własne decyzje zarządcze. Z tego powodu pracownicy niezwolnieni zwykle dominują w sektorach pracy, takich jak budownictwo, konserwacja i inne prace wymagające pracy fizycznej lub wykonywania powtarzalnych zadań. Doskonałym przykładem pracowników niezwolnionych są pracownicy linii montażowej.
Wyróżnienia i kwalifikacje pracowników zwolnionych z podatku
Pracownicy niezwolnieni zazwyczaj otrzymują wynagrodzenie godzinowe, w przeciwieństwie do zwolnionych pracowników, którzy generalnie zarabiają stałe pensje, które są niezmiennie znacznie wyższe niż to, które otrzymują pracownicy otrzymujący minimalne wynagrodzenie. Jednak podczas gdy pracownicy niezwolnieni muszą otrzymywać wynagrodzenie za nadgodziny w wysokości jednego i a- pół godziny pracy za wszystkie godziny przepracowane powyżej 40-godzinnego tygodnia pracy zwolnieni pracownicy nie są prawnie upoważnieni do pobierania wynagrodzenia za nadgodziny – nawet jeśli ich tydzień pracy radykalnie przekracza 40 godzin.
Niezwolnieni pracownicy mają prawo do wynagrodzenia za nadgodziny w wysokości co najmniej 1,5 stawki godzinowej, jeśli pracują dłużej niż ich zwykły 40-godzinny tydzień pracy.
Zgodnie z FLSA pracownicy mogą zostać uznani za zwolnionych, jeśli zarabiają mniej niż minimum 684 USD tygodniowo lub jeśli mają ograniczone możliwości samokontroli. Weźmy na przykład konserwatora, który jest zatrudniony do pracy 40 godzin tygodniowo za 18 dolarów za godzinę. Z typowymi tygodniowymi zarobkami w wysokości 720 USD łatwo zdaje test płacowy, aby zostać zwolnionym pracownikiem, ponieważ jego tygodniowy dochód przekracza próg 684 USD.
Ale ten pracownik jest również bezpośrednio nadzorowany i dlatego ma minimalną szansę na niezależną ocenę. W związku z tym ostatecznie zostaje sklasyfikowany jako pracownik niezwolniony. Gdyby ten pracownik pracował 50 godzin w jednym tygodniu, zarabiałby swoją zwykłą stawkę 18 dolarów za godzinę przez 40 godzin, a jednocześnie zarabiałby 1,5-krotność swojej stawki godzinowej w wysokości 27 dolarów za każdą z 10 dodatkowych godzin pracy.
Zgodnie z FLSA, niezwolnieni pracownicy muszą zarabiać co najmniej federalną stawkę minimalną w wysokości 7,25 USD; Jednak wiele stanów i niektórych gmin nakłada płace minimalne wyższe niż piętro federalne. W takich przypadkach wyższa płaca minimalna jest nadrzędna wobec stawki federalnej.
Plusy i minusy statusu zwolnienia
To, czy lepiej jest być pracownikiem niezwolnionym, czy zwolnionym, w dużej mierze zależy od indywidualnego priorytetu w zakresie równowagi między życiem zawodowym a prywatnym. Największą korzyścią z bycia pracownikiem niezwolnionym jest prawdopodobnie możliwość korzystania z dodatkowego wynagrodzenia za długie godziny pracy, chociaż może ono być niższe niż w przypadku pracowników zwolnionych z wynagrodzenia. W przeciwieństwie do tego zwolniony pracownik może czasami być w stanie uniknąć pracy wcześniej i nadal pobierać pełną wypłatę. Biorąc to pod uwagę, pracownicy niezwolnieni również zwykle otrzymują większą ochronę na mocy przepisów prawa pracy, takich jak FLSA, niż pracownicy zwolnieni.
Ponieważ zwolnieni pracownicy mają prawo do pełnej wypłaty, będą otrzymywać pełne wynagrodzenie w każdym tygodniu pracy, nawet jeśli nieprzewidziane okoliczności, takie jak kryzys, wymagają zwolnienia pracowników do pracy zdalnej lub na nowych zasadach.
Z drugiej strony, pracownicy niezwolnieni w takich okolicznościach nie są uprawnieni do zapłaty, jeżeli ich fizyczna obecność jest wymagana do wykonywania ich pracy i nie są w stanie wykonywać swoich obowiązków. Tak czy inaczej, pracownicy niezwolnieni są zobowiązani do rejestrowania swoich godzin. Na przykład niezwolnieni pracownicy składający ubrania w sklepie detalicznym nie otrzymają wynagrodzenia, jeśli sklep przechodzi przebudowę lub jest zamknięty w danym tygodniu.
Tymczasem zwolnieni kierownicy sklepów detalicznych mogą nadal otrzymywać wynagrodzenie za pracę zdalną, którą wykonują przy zarządzaniu operacjami sklepowymi.
Pracownicy zwolnieni są również bardziej skłonni do otrzymywania świadczeń, takich jak płatny urlop, ubezpieczenie zdrowotne i uczestnictwo w planach emerytalnych. Jednak zarówno pracownicy niezwolnieni, jak i zwolnieni są w równym stopniu uprawnieni do rządowych świadczeń pracowniczych. Przykład: Obie kategorie pracowników kwalifikują się do świadczeń z Ubezpieczeń Społecznych po przejściu na emeryturę i obie mogą kwalifikować się do pobierania tygodniowych zasiłków dla bezrobotnych w przypadku utraty pracy.