Hipoteza cyklu życia (LCH)
Jaka jest hipoteza cyklu życia (LCH)?
Hipoteza cyklu życia (LCH) to teoria ekonomiczna, która opisuje wydatki i przez całe życie łagodzić konsumpcję poprzez zaciąganie pożyczek, gdy ich dochody są niskie, i oszczędzanie, gdy ich dochody są wysokie.
Kluczowe wnioski
- LCH to teoria ekonomiczna opracowana we wczesnych latach pięćdziesiątych XX wieku.
- Teoria zakłada, że ludzie planują wydatki przez całe życie, biorąc pod uwagę przyszłe dochody.
- Wykres LCH przedstawia garbowy wzorzec akumulacji bogactwa, który jest niski w okresie młodości i starości oraz wysoki w wieku średnim.
LCH zakłada, że jednostki planują wydatki na całe życie, biorąc pod uwagę ich przyszłe dochody. W związku z tym zaciągają długi w młodym wieku, zakładając, że przyszłe dochody pozwolą im je spłacić. Następnie oszczędzają w średnim wieku, aby utrzymać poziom konsumpcji po przejściu na emeryturę. Wykres indywidualnych wydatków w godzinach nadliczbowych pokazuje zatem wzorzec w kształcie garbu, w którym akumulacja bogactwa jest niska w młodości i starości oraz wysoka w wieku średnim.
LCH w dużej mierze wyparł keynesowskie myślenie ekonomiczne o wzorcach wydatków i oszczędności.
Hipoteza cyklu życia a teoria keynesowska
LCH zastąpił wcześniejszą hipotezę opracowaną przez ekonomistę Johna Maynarda Keynesa w 1937 r. Keynes uważał, że oszczędności są po prostu kolejnym dobrem i że odsetek osób przeznaczany na oszczędności będzie rósł wraz ze wzrostem ich dochodów. Stanowiło to potencjalny problem, ponieważ sugerowało, że wraz ze wzrostem dochodów narodu nastąpi nadwyżka oszczędności, a zagregowany popyt i produkcja gospodarcza ulegną stagnacji.
Innym problemem związanym z teorią Keynesa jest to, że nie odniósł się on do wzorców konsumpcji ludzi na przestrzeni czasu. Na przykład osoba w średnim wieku, która jest głową rodziny, będzie konsumować więcej niż emeryt. Chociaż późniejsze badania ogólnie potwierdziły LCH, ma on również swoje problemy.
Specjalne uwagi dotyczące hipotezy cyklu życia
LCH przyjmuje kilka założeń. Na przykład teoria zakłada, że ludzie na starość uszczuplają swoje bogactwo. Często jednak majątek jest przekazywany dzieciom lub osoby starsze mogą nie chcieć wydać swojego majątku. Teoria zakłada również, że ludzie planują z wyprzedzeniem, jeśli chodzi o budowanie bogactwa, ale wielu zwleka lub nie ma dyscypliny, aby oszczędzać.
Innym założeniem jest to, że ludzie są najbardziej w wieku produkcyjnym. Jednak niektóre osoby decydują się pracować mniej, gdy są stosunkowo młode, i kontynuować pracę w niepełnym wymiarze godzin po osiągnięciu wieku emerytalnego.
Innym wartym uwagi założeniem jest to, że osoby o wysokich dochodach są bardziej zdolne do oszczędzania i mają większą wiedzę finansową niż osoby o niskich dochodach. Osoby o niskich dochodach mogą mieć zadłużenie na karcie kredytowej i mniejszy dochód do dyspozycji. Wreszcie siatki bezpieczeństwa lub świadczenia uzależnione od dochodów dla osób starszych mogą zniechęcać ludzi do oszczędzania, ponieważ spodziewają się, że po przejściu na emeryturę otrzymają wyższą składkę na ubezpieczenie społeczne.